Είναι εύκολο να παγιδευτούμε στα αρνητικά εμπόδια της καθημερινότητας. Είναι φυσικό να αντιλαμβανόμαστε όλα όσα πάνε στραβά στον κόσμο και να ανησυχούμε γι’ αυτό – ειδικά στους καιρούς που σημαδεύονται από τόση τραγωδία.
Ανοίγουμε τις ειδήσεις και βλέπουμε μια πανδημία που επηρεάζει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και μας στερεί, σε πολλές περιπτώσεις, αγαπημένους ανθρώπους. Είναι δύσκολο να μη ζει κανείς σε κατάσταση ανησυχίας και φόβου, όταν η καθημερινότητα απειλείται από περιορισμούς και κινδύνους.
Advertisment
Και βλέπουμε τον διαχωρισμό των ανθρώπων μέσα στην ίδια χώρα με τη βοήθεια και στο όνομα της πολιτικής και των συμφερόντων. Φαίνεται να έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε όλοι ισότιμοι και ότι ζούμε ουσιαστικά στο ίδιο σπίτι. Ανεξαρτήτως του τι μπορεί να μας ενώνει στη ζωή, απευθείας διαλέγουμε στρατόπεδα και εναντιωνόμαστε όσον αφορά στην πολιτική συζήτηση και στα οικονομικά μας οφέλη.
Βλέπετε λοιπόν τις αδικίες που λαμβάνουν χώρα σε καθημερινό επίπεδο. Αδικία ως προς το πώς είναι κανείς εμφανισιακά, ακόμα και από το χρώμα της επιδερμίδας του. Αυτές, οι σημερινές, οι σύγχρονες και πάντα αδικαιολόγητες αδικίες είναι η σταγόνα που ίσως ξεχειλίσει το ποτήρι.
Είναι εύκολο να βλέπουμε όλο τον πόνο που επικρατεί στον κόσμο και να τον αφήνουμε να μας κυριεύει εντελώς. Αφήστε τον να φτάσει μέχρι την καρδιά σας και να σας λυγίσει, να αγγίξει τα σκοτεινότερα βάθη της ψυχής σας. Να ξέρετε ότι είναι εντάξει να τα νιώθετε όλα αυτά.
Advertisment
Είναι φυσιολογικό να νιώθετε δυσφορία. Αλλά μη μείνετε στο σκότος και ξεχάσετε πόσο φως πλημμυρίζει επίσης τον κόσμο – ακόμα κι αν σε κάποιες γωνιές της γης είναι λίγο και δειλό.
Τα σχιστά μάτια που φαίνονται πως χαμογελούν πάνω από τη μάσκα, που κρύβει το συναίσθημα. Ένα ζεστό γεύμα που καταπραΰνει το μέσα μας. Μία επίσκεψη από έναν φίλο που έχουμε τόσο καιρό να δούμε. Αυτές οι στιγμές φωτός θα σας φέρουν πάλι πίσω, θα σας σηκώσουν από το έδαφος, ώστε να συνεχίσετε και πάλι το δρόμο σας προς τα εμπρός και να γίνετε η αλλαγή που όλοι χρειάζονται στον κόσμο.
Το σκοτάδι μας δείχνει τον πόνο και μας διδάσκει να νιώθουμε. Το φως μας δείχνει ελπίδα και μας δίνει έμπνευση να λάβουμε δράση. Χρειαζόμαστε την ισορροπία, και τα δύο. Χρειαζόμαστε μια ανθρωπότητα που νιώθει συμπόνια και ενσυναίσθηση ώστε να έχουμε μια κοινωνία που κινείται προς την αλλαγή, που χτίζει το καινούριο.
Όλα είναι θέμα ισορροπίας. Αν μάθουμε να εξισορροπούμε τις ζυγαριές, θα βρεθούμε σύντομα στην άλλη πλευρά της όχθης, πορευόμενοι προς ένα καλύτερο, φωτεινότερο μέλλον για όλους μας.
Christina Sartuche
