Ακούς; Είμαι εδώ… με ξέχασες!
Είμαι εδώ που με έκλεισες, εδώ που με φυλάκισες, εδώ που ύψωσες τα τείχη για να μην με βλέπεις, να μην με ακούς, να μην με νιώθεις…
Advertisment
Κρυώνω, πεινάω και φοβάμαι…
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί ζεσταίνομαι όταν σου μιλάς όμορφα, γιατί χορταίνω όταν χαμογελάς, γιατί σηκώνω ανάστημα όταν σε επιβραβεύεις…
Advertisment
Φωνάζω δυνατά να με ακούσεις, όμως εσύ δεν με ακούς… τρέχεις να προλάβεις τις υποχρεώσεις… να λύσεις τα προβλήματα… να φυλακίσεις τα μπράβο…
Τα ΜΠΡΑΒΟ που κάποτε σου στέρησαν και τώρα εσύ με την σειρά σου τα στερείς από εσένα…
Εστιάζεις στα αδύναμα σημεία σου ξεχνώντας τις δυνάμεις σου… ξεχνώντας και εμένα, το εσωτερικό σου παιδί που έκρυψες στα πιο σκοτεινά μέσα σου…
Το εσωτερικό παιδί που σου ζητάει να γελάς με εκείνο το ασταμάτητο, αυθόρμητο, γάργαρο γέλιο, εκείνο το γέλιο το παιδικό… Θυμάσαι;
Κρέμομαι από τα χείλη σου για να ακούσω ένα «μπράβο», ένα «δεν πειράζει», ένα «τα κατάφερες!».
Δεν σου επιτρέπεται όμως, γιατί στη ζωή των ενηλίκων αυτό λέγεται έπαρση!
Έτσι, κόπηκαν τα «μπράβο» και οι δικαιολογίες… μόνο τα λάθη βλέπεις και ψάχνεις διαρκώς τρόπους να τα σβήσεις, να τα εξαφανίσεις από την ζωή σου δια παντός!
Σκέφτηκες ποτέ να αγαπήσεις τα λάθη σου; Να τα φροντίσεις; Να προχωρήσεις κρατώντας τα σφιχτά σαν δώρα;
Μάλλον όχι…
Είπαμε, είσαι ενήλικας… δεν σου επιτρέπεται!
Πρέπει να είσαι σοβαρός, να στέκεσαι στο ύψος σου και, αλίμονο, ποτέ να μην κάνεις λάθη!
Γελάς δυνατά; Ενοχλητικός θα πουν…
Τραγουδάς με όλη σου την δύναμη; Ανεύθυνος θα πουν…
Χορεύεις στη βροχή χωρίς να σε νοιάζει τίποτα; Τρελός θα πουν…
Δεν σου επιτρέπεται! Γιατί είσαι ενήλικας θα πουν…
Όμως, έχω κι εγώ κάτι να σου πω… δεν είσαι μόνο ενήλικας, είσαι και μωρό και δύο και πέντε και οχτώ και δώδεκα χρονών… Είσαι ταυτόχρονα όλες οι ηλικίες που έχεις μετρήσει ως τώρα… όλα τα κεράκια που έχεις σβήσει…
Άκουσέ με και εμπιστεύσου με… είσαι πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις, είσαι πολλά περισσότερα από έναν αριθμό και αυτό που ορίζει αυτός ο αριθμός, είσαι πολλά περισσότερα από όλα όσα πρέπει να είσαι…
Είσαι και αυτά που δεν σου επιτρέπονται, είσαι και η χαρά… και η ξεγνοιασιά… είσαι και τα παράπονα… είσαι και εκείνη η σοκολάτα που ήθελες να φας τα μεσάνυχτα… και η γκρίνια… και οι αδυναμίες σου… και τα λάθη σου…
Είσαι ΚΑΙ παιδί… και αυτό το παιδί ζει εκεί, μέσα σου…
Θα το αφήσεις ξεχασμένο στο σκοτάδι;
Το πραγματικό παιδί που σου ανήκει ολοκληρωτικά, ζει μέσα σου…
Είσαι εσύ… αγάπησέ το, ακούς;
Γιούλη Βλασοπούλου – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Κλινική Υπνοθεραπεύτρια
