Σερφάροντας στο διαδίκτυο μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα έπεσε στην αντίληψη μου μια συνέντευξη ενός νεαρού μόλις τριάντα ετών, ο οποίος πάλευε με την επάρατη νόσο τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Στην συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην ιστοσελίδα της τοπικής εφημερίδας, παρέδιδε μαθήματα ζωής. « Μου ανακοινώθηκε ότι είχα μόλις δυο μέρες ζωής», ανέφερε συγκλονίζοντας την τοπική κοινωνία.
Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στο έντερο, το συκώτι και τον πνεύμονα. Η κατάστασή του ήταν μη αναστρέψιμη. Προς έκπληξη των γιατρών πάλευε τέσσερα συναπτά έτη, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις που τον θεωρούσαν νεκρό. Ο Μιχάλης, όπως είναι το όνομά του, εμψύχωνε στον Άγιο Σάββα οπού έκανε χημειοθεραπείες άλλους ασθενείς , παρέδιδε μαθήματα αγάπης και έδινε κουράγιο στους οικείους και τους φίλους του.
Advertisment
Χωρίς δεύτερη σκέψη, έψαξα να τον βρω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όταν δέχτηκε το αίτημα φιλίας μου, του εξέφρασα τον θαυμασμό μου . « Όταν τελειώσω τις χημειοθεραπείες και επιστρέψω στην Ρόδο να βρεθούμε «, μου έγραψε. Ήταν ένα κρύο απόγευμα του Γενάρη όταν βρεθήκαμε με τον Μιχάλη. Καθίσαμε σε μια κεντρική καφετέρια. Επέλεξε να καθίσουμε έξω για να καπνίσει.
«Επιτρέπεται να καπνίσεις», ρώτησα
«Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει», απάντησε χαμογελώντας.
Advertisment
Συζητήσαμε το ενδεχόμενο να του γράψω την ζωή του μυθιστόρημα ώστε να δώσουμε κουράγιο σε πολλούς ανθρώπους.
«Θέλω να μου γράψεις την ζωή μου έως τώρα», μου είπε.
«Ένα βιβλίο χωρίς τέλος; Να βάλουμε εμείς ένα χαρούμενο τέλος, τι λες;», τον ρώτησα.
«Όχι θα γράψουμε την ζωή μου μέχρι τα τριάντα μου. Σε δέκα χρόνια θα γράψουμε την συνέχεια», αποκρίθηκε.
Αυτός ήταν ο Μιχάλης. Αισιόδοξος με πίστη και αγάπη για την ζωή. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό όταν θα έφευγε από την ζωή, την σιγουριά που ένιωθε, την μετέδιδε επιτυχώς. Δεν σου επέτρεπε να τον λυπηθείς. Και το είχε πετύχει. Προκαλούσε τον θαυμασμό και όχι την λύπηση.
«Σε δέκα χρόνια να γράψουμε και τα δύο», του απάντησα.
«Έχασες φίλους από την περιπέτεια της υγείας σου;», τον ρώτησα. Η απάντηση του ήταν θετική κάτι όμως που δεν τον πείραζε. Αυτό είχε σαν συνέπεια να καταλάβει ποιοι άξιζαν πραγματικά και ποιοι όχι και αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο. Μας διέκοψε το κινητό μου τηλέφωνο που χτύπησε εκείνη την στιγμή.
«Θα σου δώσω μια συμβουλή», μου είπε. «Μην είσαι πολλές ώρες στο Facebook».
«Δεν είμαι», αποκρίθηκα.
«Φαίνεσαι συνεχώς on line», απάντησε με ύφος αυστηρού γονέα.
«Είμαι στο σπίτι πολλές ώρες και είμαι συνδεμένη στο δίκτυο, γι’ αυτό φαίνομαι οn line», του απάντησα.
«Η ζωή δεν είναι εδώ», μου είπε δείχνοντας μου το κινητό. «Είναι εκεί έξω. Να βγαίνεις όσο μπορείς. Κι αν δεν έχεις παρέα, πάρε με τηλέφωνο να πάμε βόλτα».
Φεύγοντας μου ζήτησε να με κάνει μια αγκαλιά. Έγνεψα καταφατικά. Ένα χρόνο μετά ο Μιχάλης δεν βρίσκεται στην ζωή. Έφυγε προ ολίγων ημερών αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο κενό αλλά παράλληλα πολλά μαθήματα ζωής. Δεν προλάβαμε να γράψουμε την ζωή του. Ξέρω ότι θα αισθανθεί χαρά αν σας μεταφέρω τις συμβουλές του. Να τις κρατήσετε σαν φυλακτό γιατί προέρχονται από έναν σπάνιο άνθρωπο.
Μην αφήνετε ποτέ τις μέρες να κυλούν ανεκμετάλλευτές. Ποτέ μην αφήνετε για αύριο κάτι το οποίο μπορείτε να κάνετε σήμερα. Μην λυπάσαι για κάτι κακό που σου συνέβη. Ποτέ μην σκεφτείς γιατί να συμβεί σε εσένα αυτό. Μέσα από αυτό το γεγονός θα βγει κάτι καλό και αυτό έχει σημασία. Μην χαραμίζεις τις ώρες σου μπροστά σε μια οθόνη. Η ζωή μας είναι εκεί έξω. Βγες, γέλασε, διασκέδασε. Να χαμογελάς συνεχώς.
- Αγαπώ σημαίνει προσφέρω με ανιδιοτέλεια - 7 Ιουνίου 2021
- Για τον Μιχάλη της καρδιάς μου… - 24 Μαρτίου 2021
- Πόσο μπορούμε να βοηθάμε όταν το μόνο που παίρνουμε είναι αχαριστία; - 25 Φεβρουαρίου 2021
