Η συναισθηματική ευαλωτότητα θεωρούταν για κάποιους αιώνες ένα αρνητικό χαρακτηριστικό, ειδικά για τους άνδρες και τα αγόρια. Σε μια πρόσφατη έρευνα, το ένα τρίτο των αγοριών είπε ότι πιστεύουν πως η κοινωνία προσδοκά από αυτούς να κρύβουν τα συναισθήματά τους όταν είναι θλιμμένοι ή φοβισμένοι. Επίσης, ένα άλλο τρίτο πάλι του δείγματος ανέφερε ότι πιστεύουν πως η κοινωνία αναμένει από αυτούς να είναι σκληροί και να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολα γεγονότα.
Αυτές οι περιοριστικές νόρμες για το ανδρικό φύλο έχουν τη δύναμη να βλάψουν τα αγόρια και να τα αναγκάσουν να απαρνηθούν σημαντικές πλευρές του εαυτού τους. Η κοινωνία αναμένει από αυτά ουσιαστικά να «θάψουν» συναισθήματα και σημεία σύνδεσης με τον βαθύτερο εαυτό τους. Το βάρος της αντίστασης σε όλο αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να πέφτει εξ ολοκλήρου στους γονείς – οι θεσμοί παίζουν έναν κρίσιμο ρόλο εδώ. Εντούτοις, οι γονείς μπορούν να κάνουν τα πρώτα βήματα στην ανατροφή των παιδιών με τέτοιο τρόπο ώστε να τα μάθουν να μη φοβούνται την συναισθηματική ευαλωτότητα.
Advertisment
Πώς να αναθρέψουμε αγόρια που δεν φοβούνται να είναι και να δείχνουν ευάλωτα
Χτίζουμε σκοπίμως χρόνο για σύνδεση
Ένα από τα πιο ενδυναμωτικά πράγματα που μπορούν οι γονείς να κάνουν για τους γιους τους, ειδικά καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, είναι να διαμορφώνουν τον χώρο για ποιοτική σύνδεση. Για παράδειγμα, μια απλή καθημερινή εργασία του σπιτιού, όπως το να βγάλουμε το σκύλο βόλτα, θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια ευκαιρία για έναν γονιό να χτίσει βαθιά συναισθηματική σύνδεση με το παιδί. Κατά τη διάρκεια της βόλτας, μπορούν και οι δύο να εκφράζονται συναισθηματικά για τη μέρα που είχαν.
Τα βοηθάμε να ονοματίζουν τα συναισθήματά τους
Στόχος είναι να βοηθήσουμε τα αγόρια να διατηρήσουν την έμφυτη συναισθηματική ευαλωτότητα με την οποία γεννήθηκαν και να τους διδάξουμε πώς να προσδιορίζουν το κάθε συναίσθημα. Πρόκειται για την ανάπτυξη της πολύτιμης συναισθηματικής νοημοσύνης, η οποία θα βοηθήσει τα παιδιά να κατανοούν ότι είναι οκ να νιώθουν δυσάρεστα και/ή δύσκολα συναισθήματα. Με αυτό τον τρόπο, θα συντονίζονται με αυτά που νιώθουν αντί να τα απωθούν.
Δεν τους λέμε τι νιώθουν, αλλά τα βοηθάμε να βάλουν εκείνα μια «ταμπέλα» σε αυτό. Και αφού το κάνουν, μπορούμε να τους προσφέρουμε θετική ανατροφοδότηση. Για παράδειγμα: «Όταν κλαις, μου δείχνεις ότι είσαι θλιμμένος και αυτό με βοηθά επειδή δεν θα μπορούσα αλλιώς να καταλάβω ότι έχεις αναστατωθεί».
Advertisment
Οι ειδικοί αναφέρουν ότι το περιθώριο για να έχουν επίδραση τέτοιες πρακτικές είναι μικρό· από τα 12 περίπου χρόνιας τους και μετά τα αγόρια σταματούν να βλέπουν τους φροντιστές τους ως τις σημαντικότερες πηγές πληροφοριών και σύνδεσης στη ζωή τους και στρέφονται περισσότερο στους συνομηλίκους τους.
Αν έχετε γιο μεγαλύτερο σε ηλικία, ο οποίος συνήθιζε παλιότερα να είναι πιο ανοιχτός μαζί σας για το πώς νιώθει και τι τον δυσκολεύει αλλά τώρα δεν το κάνει, μπορείτε να του το εκφράσετε με έναν κατάλληλο τρόπο. Εκφράστε του ότι σας λείπουν αυτές οι συζητήσεις και δείξτε του ότι δεν τον κρίνετε και δεν θα τον κάνετε σε καμία περίπτωση να αισθανθεί ντροπή.
Απαιτούμε από θεσμούς, όπως το σχολείο, να αλλάξουν τις πρακτικές τους
Αν έχουμε αντιληφθεί ότι το περιβάλλον του σχολείου ή του γυμναστηρίου ή του φροντιστηρίου διατηρεί και αναπαράγει τις παλιές αυτές περιοριστικές νόρμες για τα αγόρια, τότε οι γονείς χρειάζεται να απαιτήσουν προσοχή, επαγρύπνηση, ενημέρωση και αλλαγή. Δεν νοείται δάσκαλος ή καθηγητής ή προπονητής να εκφράζει ή να ενθαρρύνει τέτοιες ιδέες και πρακτικές.
Γινόμαστε εμείς οι ίδιοι «πρότυπα ευαλωτότητας»
Αν θέλουμε τα παιδιά να διατηρήσουν την ευαλωτότητά τους, είναι σημαντικό να τους δείχνουμε ότι είμαστε κι εμείς συναισθηματικά ευάλωτοι – ενώ παρ’ όλα αυτά παράλληλα τους θυμίζουμε ότι αυτό το χαρακτηριστικό δεν μας εξυπηρετεί πάντα σε όλα τα περιβάλλοντα.
Οι πατεράδες συγκεκριμένα μπορεί να δυσκολεύονται περισσότερο να εκφράσουν συναισθηματική ευαλωτότητα, επειδή και οι ίδιοι περιορίζονται από τις νόρμες του φύλου. Οι ειδικοί πάντως παρατηρούν ότι όλο και περισσότεροι νέοι μπαμπάδες καλωσορίζουν αυτή την αλλαγή και την αντιλαμβάνονται ως μια καλή ευκαιρία να αλλάξουν κι αυτοί τον τρόπο που διαχειρίζονται και αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα σε σχέση με το φύλο τους.
Και φαίνεται να γνωρίζουν ότι τα αγόρια έχουν εκείνους ως πρότυπα και μιμούνται, εσωτερικεύουν, υιοθετούν τις δικές τους στάσεις ζωής. Ως εκ τούτου, οι γονείς κρατούν σε πολλές περιπτώσεις τη λύση στα χέρια τους και χρειάζεται να εκμεταλλευτούν αυτό τον πολύτιμο, περιορισμένο χρόνο που έχουν για να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για τον συναισθηματικό και ψυχικό κόσμο των παιδιών τους.
Πηγή:
www.huffpost.com/entry/how-to-raise-boys-who-arent-afraid-to-be-vulnerable
