Η καρδιά μου χτυπά όλο και πιο δυνατά.. νιώθω απέραντη χαρά.. ανυπομονώ να περάσουν οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα να γίνει αυτό που έθεσε τον ενθουσιασμό μου σε εκκίνηση, κίνηση και ρυθμό. Άραγε για σένα, πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες κάτι τέτοιο; Αν δυσκολεύεσαι να θυμηθείς, τότε ήρθε η ώρα ν’ αναρωτηθείς αν πραγματικά ζεις ή αφήνεις τη ζωή απλά να συμβαίνει. Χωρίς την συμμετοχή σου, χωρίς τη συναίνεσή σου και χωρίς να περικλείεις αυτά που αναζητά η ψυχή σου, για να νιώσει και πάλι ζωντάνια και χαρά.
Η ρουτίνα και η μορφή της σημερινής καθημερινότητας που μας θέλει να γνωρίζουμε τα πάντα από πριν, πριν καν τα πράξουμε, μας μειώνει τις ευκαιρίες μας για να κάνουμε κάτι που θα μας ενθουσιάσει. Αυτή η έννοια που συνοδεύεται με ανυπομονησία πολλές φορές, την έχουμε παρεξηγημένη. Ο λόγος είναι ότι το συνδέουμε με απερισκεψία και αγωνία για κάτι το άγνωστο που είναι ίσως θετικό μεν αλλά δεν πληροί τα χαρακτηριστικά δε ή μάλλον κατέχει στοιχεία που ο ρυθμός της κοινωνίας μας σήμερα δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε. Δεν είναι κάτι λειτουργικό ούτε κάτι άμεσα χρήσιμο σε εμάς που έχουμε μάθει στα εμφανή και γρήγορα αποτελέσματα μέσα στο και από το κάθε τι που κάνουμε.
Advertisment
Μπορεί και να πούμε ότι μεγαλώσαμε και πως δεν δικαιούμαστε πλέον να ενθουσιαζόμαστε. Σαν να είναι αποκλειστικά προνόμιο των παιδιών πλέον και εμείς ως «υπεύθυνοι ενήλικες» με υποχρεώσεις και προθεσμίες πρέπει να τα έχουμε όλα σε τάξη και αρμονία και οτιδήποτε μας εξεγείρει την ανυπομονησία και την αβεβαιότητα καλύτερα να μην υπάρχει ή έστω να μειώνεται.
Ναι, σε ένα μικρό βαθμό να ενθουσιαστώ για ένα ταξίδι γιατί περιέχει στοιχεία αγνώστου ως προς το πως θα είναι, τι περιοχές ή τι ανθρώπους θα συναντήσω. Αλλά ως εκεί. Να ενθουσιαστώ που αγόρασα ένα καινούργιο ρούχο; Να ενθουσιαστώ για μια έξοδο μου το βράδυ με το σύντροφό μου; Τι λες καλέ.. είμαστε τίποτα παιδιά; Όχι, είναι ανεπίτρεπτο. Εξάλλου είναι κάτι που πλέον ίσως παίρνω ως δεδομένο ή ίσως έπαψα να βλέπω την ομορφιά και την μαγεία που έχει να μου δώσει κάτι καινούργιο στη ζωή μου, ή η μια καινούργια ματιά σε κάτι που ήδη υπάρχει.
Απ’ τη στιγμή που έχουμε την ψευδαίσθηση πως τα ‘χουμε όλα, πλέον, δημιουργείται μια αδράνεια ως προς τον ενθουσιασμό μέσα μας. Ίσως επειδή είμαστε με την ιδέα ότι επειδή τα έχουμε ξαναζήσει κάποια πράγματα δεν υπάρχει λόγος να ανυπομονούμε για κάτι που κατέχουμε. μια ιδέα πως θα κυλήσει στην πορεία. Ξέρουμε πως θα νιώσουμε και δεν μας συγκινεί το ίδιο κάτι που πριν λίγο καιρό είχαμε ενθουσιαστεί γι’ αυτό.
Advertisment
Με αυτήν την σκεπτική, ότι ξεχάσαμε την έντονη εσωτερική λειτουργία του ενθουσιασμού μέσα μας, πώς θα ήταν άραγε αν για κάθε έξοδο μας, ή για κάθε αγορά, ή για κάθε γνωριμία με κάποιο άτομο, είχαμε και μια μικρή δόση του ενθουσιασμού; Τι αλλαγές θα είχαμε ως άτομα; Για κάθισε λίγο και σκέψου κατά πόσο θα ‘θελες να αρχίσεις να ενθουσιάζεσαι και πάλι και σε τι άνθρωπο ίσως σε μετατρέψει αυτή η αλλαγή σου.
Εγώ προσωπικά μόνο με την ανάμνηση του ενθουσιασμού νιώθω ένα γαργάλημα στη κοιλιά και μου ‘ρχεται το συναίσθημα της χαράς και της θετικότητας. Πόσο ζηλεύω τις δικές μου παρελθοντικές στιγμές που μπορούσα με τόση ευκολία να νιώσω αυτήν την πτυχή της ζωής! Νιώθω πως πλέον -σπάνια ως και καθόλου- δεν ενθουσιάζομαι και αυτό ειλικρινά με λυπεί. Για κάποιο λόγο υπήρχε και αυτό το συναίσθημα και δυστυχώς με τη πάροδο του χρόνου το έχω σκοτώσει και δυσκολεύομαι να το ξαναζήσω. Ή καλύτερα, το έχω θάψει. Έχω πλέον κάποια σταθερά συναισθήματα και δεν έχω την ποικιλία των συναισθημάτων που μπορεί να μου προσφέρει και ίσως τελικά φέρει, η ζωή.
Είμαστε όλο και πιο κοντά στην απάθεια, στα γνώριμα συναισθηματικά μονοπάτια που μάθαμε και με ασφάλεια βαδίζουμε σε και με αυτά. Έχουμε πάψει να κάνουμε πράγματα που ξυπνούν τον εαυτό μας και τον κινητοποιούν ευχάριστα σε κατευθύνσεις άγνωστες. Μείναμε στις ευκολίες που προσφέρει η εποχή μας και δεν αναβιώνουμε κάποιες καταστάσεις με την ίδια δυσκολία και ενθουσιασμό όπως κάναμε στο παρελθόν. Δεν υπάρχει κάτι να μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και να ενεργοποιεί την καρδιά μας σε πιο γρήγορους χτύπους. Ή ίσως καλύτερα, δεν το βλέπουμε ή δεν το αφήνουμε…
Αυτές τις μικρές αναμνήσεις που μου ‘φέραν τότε χαρά και τώρα μου φέρνουν την θέληση για ενθουσιασμό στη ζωή μου θα τις έχω σαν μικρά διαμαντάκια με την ελπίδα να τα αυξήσω. Να νιώσω πάλι σαν μικρό παιδί….
Να βάζουμε τον εαυτό μας σε ευχάριστες δοκιμασίες που θα συμμετέχει το κάθε κύτταρό της ψυχής αλλά και του σώματος μας. Τίποτα να μην μένει απ’ έξω. Τα πάντα να είναι σε δοκιμασία, σε νέες εμπειρίες. Να προσφέρουμε αυτό το χρόνο σε μας για να νιώσουμε τι πάει να πει ότι ζούμε. Να νιώσουμε στο πετσί μας μια περιπέτεια, μια νέα εξέλιξη στη ζωή μας και πραγματικά να είμαστε εκεί στο παρόν μας και να ενθουσιαστούμε στο έπακρο, ως εκεί που δεν πάει άλλο.
Τολμώ να πω, όχι μόνο να νιώσουμε όπως τότε που ήμασταν παιδιά, αλλά και να επιτύχουμε μια κατάσταση στην μεγαλύτερη πιθανή εκδοχή της. Με μεγαλύτερο ενθουσιασμό απ’ όσο νιώσαμε ποτέ. Μόνο τότε πιστεύω θα νιώσουμε διαφορετικά και θα πούμε ότι, τελικά ναι, άξιζε αυτό που περνάω τώρα γιατί θα ‘ναι όμορφες στιγμές που θα έχω να θυμάμαι όταν γεράσω και θα νιώθω πληρότητα.
Η ευτυχία και η ανυπομονησία που έρχονται μαζί με τον ενθουσιασμό δεν συγκρίνονται με τίποτε άλλο. Μας βοηθούν να βρούμε τον εαυτό μας και να του δώσουμε την ευκαιρία να ζήσει κάτι δυνατό και όμορφο συνειδητά ή ασυνείδητα. Όπως πραγματικά του αξίζει. Έτσι, θα προστεθεί και ακόμα μία όμορφη ανάμνηση στη μνήμη μας, με έντονα και ευχάριστα συναισθήματα όπως κι εκείνα, που κάποτε μας είχαν πραγματικά ζωντανέψει.
Λουκία Ιωάννου
