Η φράση «δεν θα αντέξω ξανά να κλειστούμε μέσα» ακούγεται όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό. Η καραντίνα, η πανδημία και οι απότομες προσαρμογές που αναγκαστήκαμε να κάνουμε άλλαξαν ριζικά βασικές πεποιθήσεις μας.
Έχοντας βιώσει και εγώ μέσα σε αυτή την κατάσταση ομολογώ ότι το κλίμα που επικρατεί δεν συνίσταται για την δημιουργία θετικών συναισθημάτων και την ανάπτυξη του εσωτερικού μας κόσμου.
Advertisment
Και πώς θα μπορούσε; Πώς θα μπορούσες να είσαι εντάξει αν πρέπει να έχεις συνέχεια το μυαλό σου να μην πράξεις κάποια παρανομία με τους καινούριους κανόνες και περιορισμούς;
Πώς θα μπορούσες να είσαι εντάξει όταν παλιές σου συνήθειες ξεθωριάζουν όλο και πιο πολύ μέρα με την μέρα;
Και πώς θα μπορούσες να είσαι εντάξει όταν οι λογαριασμοί και τα χρέη σου αυξάνονται ενώ εσύ πρέπει να μένεις στάσιμος;
Advertisment
Στην αρχή είχα ένα παραθυράκι, μια αισιόδοξη γωνιά στην σκέψη μου, πως όλα γίνονται για να καταφέρουμε να επιβραδύνουμε τον χρόνο.
Να καταφέρουμε να ζούμε πιο αργά και να μάθουμε να απολαμβάνουμε περισσότερο την καθημερινότητά μας.
Πίστευα ότι ο χρόνος με τον εαυτό μας θα μας κάνει καλύτερους, αλλά κάθε άλλο βρισκόμαστε κάθε φορά ένα σημείο πριν από την παράνοια.
Το θεωρώ επόμενο από την στιγμή που ζούμε τόσο καιρό σε ένα περιβάλλον όπου καθημερινά είμαστε συντονισμένοι με τα δυστυχή γεγονότα που συμβαίνουν να επηρεαζόμαστε αρνητικά. Είναι λογικό να χτίσουμε ψηλές άμυνες για να προστατέψουμε τον εαυτό μας και είναι λογικό να βγαίνουν στην επιφάνεια αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μας.
Καταλήγουμε να ψαχουλεύουμε μέσα μας και να αναδεικνύουμε συναισθήματα και συμπεριφορές που δεν μας αρμόζουν.
Όταν επικρατούν η τρέλα και η αστάθεια, πώς περιμένουμε από τους εαυτούς μας να πράττουμε ορθά; Πώς περιμένουμε να μην μας συνεπαίρνει το άγχος, ο θυμός και η θλίψη;
Οι καταστάσεις μας οδηγούν στο να γινόμαστε όλο και πιο κλειστοί και πιο εσωστρεφής. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα του τι αντίκτυπο θα είχε αυτό σε κοινωνικούς και εξωστρεφής ανθρώπους.
Και όχι μόνο, όσο διαφέρουν οι χαρακτήρες μεταξύ τους τόσο διαφέρουν και οι επιπτώσεις της καραντίνας. Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά στις αλλαγές γύρω του. Είναι η διαφορετικότητα μας που μας κάνει να αισθανθούμε μοναξιά, αναζητάμε για ταύτιση απεγνωσμένα στα μάτια του ατόμου απέναντι μας, μα εκτός από συμπόνια και αποδοχή τι άλλο θα μπορούσαμε πιθανά να λάβουμε; Είμαστε τόσο μοναδικοί…
Γινόμαστε απόμακροι από τον συνάνθρωπό μας, προκειμένου να προστατευτούμε και να προστατέψουμε.
Αγνοούμε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας, προσαρμοζόμαστε σε κανόνες και ακολουθούμε μια ρουτίνα για το κοινό καλό.
Αλλά είμαστε μόνο άνθρωποι…
Πώς θα μπορούσε αυτό να μην μας στενοχωρεί, να μην μας τρελαίνει, να μην μας νευριάζει;
Είμαστε απλοί άνθρωποι που προσπαθούμε για το καλύτερο δυνατό.
Τα δυσμενή γεγονότα στα οποία βρισκόμαστε μάρτυρες το τελευταίο διάστημα έχουν επηρεάσει ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας, σίγουρα το αντίκτυπο τους θα μείνει χαραγμένο μέσα μας. Αυτό όμως που είναι σημαντικό να θυμόμαστε είναι ότι οι καταστάσεις δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα μας, απλά έφεραν στην επιφάνεια συναισθήματα που είχαμε κρυμμένα βαθιά μέσα μας. Συναισθήματα που έδιναν την θέση τους στην ηρεμία, στην αγάπη, στην ευτυχία.
Το κομμάτι του εαυτού μας πριν την καραντίνα υπάρχει ακόμα. Η καθημερινότητα δεν είναι ευνοϊκή για να μας βοηθήσει να επιστραφούν εκεί που πρέπει. Και αυτό είναι λογικό. Είναι εντάξει και είναι αποδεκτό.
Είμαστε απλά άνθρωποι, που προσπαθούμε να τα βγάζουμε πέρα μέρα με την μέρα. Που προσπαθούμε να κρύψουμε την δυστυχία μας από τον συνάνθρωπο μας μήπως καταφέρουμε να του κλέψουμε ένα χαμόγελο.
Είμαστε μόνο άνθρωποι που προσπαθούμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Προσφέρουμε ανιδιοτελώς γιατί πλέον γνωρίζουμε την ανεκτίμητη αξία την ψυχικής ενθάρρυνσης.
Είμαστε μόνο άνθρωποι που ελπίζουμε. Ποτέ άλλοτε η ελπίδα για κάτι καινούριο δεν ήταν τόσο ισχυρή και ποτέ άλλοτε η συμπόνια και η αλληλεγγύη δεν ήταν τόσο αισθητές.
Και ίσως αυτό που μας φαίνεται απλό και δεδομένο να είναι το πιο δυνατό μας όπλο.
Έλσα Χαβέρι
