Οι άνθρωποι συνηθίζουν να κατηγορούν το παρελθόν για την τωρινή τους συμπεριφορά. Επιμένουν να το κουβαλούν στην πλάτη ως μια αποσκευή, από το βάρος της οποίας αδυνατούν να ξεφύγουν.
«Τα παιδικά χρόνια με σημάδεψαν», «Μπορεί να σου φαίνομαι σκληρός αλλά δε διανοείσαι πόσο πόνο βίωσα» λένε συχνά-πυκνά.
Advertisment
Και ως ένα σημείο έχουν απόλυτο δίκιο. Οι εμπειρίες πράγματι μας καθορίζουν, διαμορφώνοντας την ιδιαίτερη οπτική μας απέναντι στη ζωή, μια οπτική που ενίοτε σφραγίζεται από αμέτρητες περιοριστικές πεποιθήσεις.
Ωστόσο, ισοδυναμούμε με κάτι σαφώς υψηλότερο, πνευματικότερο και φωτεινότερο από το στείρο άθροισμα των εμπειριών μας: Eίμαστε μια πρωτόγνωρη έκρηξη ενέργειας που αναποδογυρίζει την τράπουλα του πεπρωμένου, ο ήλιος που ζωγραφίζει την ανατολή του και εκείνο το ουράνιο τόξο που ξεπροβάλλει ύστερα από τη φριχτότερη καταιγίδα.
Και συνιστά ατομική μας ευθύνη να υπερβούμε τα τραύματα μας, μια κίνηση-ματ στο σκάκι μας που κανείς άλλος δε θα την κάνει για λογαριασμό μας. Αποτελούμε τους υπερήρωες του έργου μας όμως κάθε φορά που προβάρουμε την κάπα μας και πετάμε ψηλά τόσες ακόμη ζωές σώζονται χάρη στα φτερά μας.
Advertisment
Πιθανόν ως παιδιά να μας επέκριναν. Γιατί ως ενήλικες δεν ανατρέπουμε την ιστορία; Γιατί δεν αρνούμαστε την ταύτιση με τους θύτες μας, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να ανταμώσουν την καλύτερη εκδοχή τους;
Για όποιο «δεν μπορείς» ακούσαμε εμείς ας φωνάξουμε δυνατά «μπορείς»: Στο αγόρι που δυσκολεύεται με τα μαθήματα του σχολείου, στον συνάδελφο που χρειάζεται τη ζεστή μας κουβέντα για να συνεχίσει και στον μετανάστη που βιώνει ρατσισμό. «Μπορείς».
Και αν θυμόμαστε τη μοναξιά ή ακόμη και την απόγνωση μιας σκοτεινότερης εποχής, πώς αλλιώς θα εξευμενίσουμε το φάντασμά της παρά μόνο σκορπώντας αγάπη, ευγένεια και ζεστασιά στο σύμπαν;
Για το «προσγειώσου» που εισπράξαμε, εμείς να γίνουμε αμετανόητα ονειροπόλοι.
«Κάν’το» να προτρέξουμε τον φίλο που ετοιμάζεται να παρατήσει τη βαρετή δουλεία για να αφοσιωθεί στη ροκ μπάντα του.
«Κάν’το γιατί ο χρόνος κυλά αντίστροφα και εσύ πρέπει να ζήσεις».
«Κάν’το γιατί πηγάζει από τα έγκατα της ύπαρξής σου, γιατί οτιδήποτε διαφορετικό θα σε άφηνε δυστυχή και ατελή στο τέλος της επίγειας κούρσας».
«Κάν’το διότι ξέρω πως είναι να σε αποθαρρύνουν από εκείνο που περισσότερο πόθησες».
Να μεταμορφωθούμε σε εμπνευστές, να ντύσουμε τους τοίχους της πόλης με στιχάκια ελπίδας, να ξορκίσουμε το γκρίζο που μας φόρεσαν με τα πιο ζωηρά χρώματα, που θα κλείσουμε σε συσκευασίες δώρων και έπειτα θα μοιράσουμε απλόχερα. Να δεχτούμε τις συγνώμες που μας ζήτησαν αφού κάπου κάποτε και εμείς με τη σειρά μας σφάλαμε και στην επιείκεια των άλλων βασιστήκαμε για εξιλέωση.
Έφτασε η στιγμή να προσφέρουμε εκείνη την ευκαιρία που μας στέρησαν, το πλατύ χαμόγελο που δε μας χάρισαν και τη ζεστή αγκαλιά που μέσα της δεν κουρνιάσαμε. Αν μας κατηγόρησαν, εμείς να τους κατανοήσουμε. Να διακρίνουμε την αιτία πίσω από τη συμπεριφορά και να εγκαταλείψουμε οριστικά τα έδρανα του δικαστηρίου στους δικαστές.
Αντί να ψέγουμε για ανειλικρίνεια τον ομοφυλόφιλο που κρύβει την σεξουαλική του προτίμηση από τον περίγυρό του, γιατί δε δοκιμάζουμε απλώς να περπατήσουμε στα παπούτσια του και να νιώσουμε στο δέρμα μας τα αγκάθια της πορείας του;
Ή γιατί λησμονούμε τα δικά μας λαβωμένα πέλματα; Ποια πτυχή του εαυτού μας αγγίζει η τόση αυστηρότητα; Μήπως βαθιά μέσα μας ντρεπόμαστε για τα προσωπικά μας μύχια κομμάτια, αυτά που καλύψαμε τρέμοντας την ενδεχόμενη απόρριψη;
Και τώρα βρισκόμαστε στο πλέον ιδιότυπο αεροδρόμιο από όσα ποτέ μας διασχίσαμε.
«Οι επιβάτες της πτήσης με προορισμό τη ζωή να τσεκάρουν τα εισιτήριά τους» ακούγεται η φωνή από τα μεγάφωνα.
Προχωράμε, σέρνοντας ακόμη στην πλάτη τις αμέτρητες αποσκευές μας.
Ο υπάλληλος μας σταματά:
«Δεν μπορείτε να πετάξετε με τόσο παρελθόν στους ώμους σας» μας πληροφορεί.
«Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Εάν δεν ξεφορτωθείτε τις άχρηστες βαλίτσες, κανείς άλλος δεν θα πετάξει και έτσι η πτήση θα ακυρωθεί» μας ξαφνιάζει.
Γιατί το βάρος που κουβαλάμε στην καρδιά μεταφέρεται. Από γενιά σε γενιά. Από σύντροφο σε σύντροφο. Από φίλο σε φίλο. Από συνάδελφο σε συνάδελφο. Από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Και για όποια αποσκευή ξεφορτωνόμαστε, ένα αεροπλάνο ακόμη απογειώνεται. Αν γίνουμε εκείνοι που κάποτε χρειαστήκαμε περισσότερο, τότε θα διαπιστώσουμε πως ο υπερήρωας που φοράει για κάπα του την αγάπη σώζεται κάθε φορά που σώζει.
- Αντί να είμαστε «καλοί», να γίνουμε συνειδητοί - 10 Ιουλίου 2024
- Όταν επενδύουμε στους ανθρώπους, ποτέ δεν χάνουμε - 27 Απριλίου 2024
- Να επιλέξουμε τους ωραίους ανθρώπους και τις σπουδαίες ιδέες - 25 Ιανουαρίου 2024
