Μια φορά κι έναν καιρό στις φυλακές Κορυδαλλού… Όχι δεν είναι παραμύθι είναι μια πραγματικότητα γεμάτη από την ομορφιά της τέχνης, την οποία μετέφεραν στις φυλακές Κορυδαλλού μεταπτυχιακοί φοιτητές και δημιουργοί πρωτότυπων έργων, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο διάλειμμα στην καθημερινότητα των κρατουμένων.
Με την καθοδήγηση και τον συντονισμό της ομότιμης καθηγήτριας του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, κας. Άλκηστης Κοντογιάννη, 32 μεταπτυχιακοί φοιτητές και δημιουργοί προσέφεραν στους κρατούμενους μια μοναδική ανάπαυλα στην ρουτίνα τους.
Advertisment
«Επιλέξαμε μια ποικιλία θεμάτων, από την υγεία και το περιβάλλον έως τις ανθρώπινες σχέσεις» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Άλκιστις Κοντογιάννη, προσθέτοντας ότι δημιούργησαν ένα σύμπαν γεμάτο μεταφορές και συμβολισμούς.
Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί αν τα παραμύθια και τα σκηνικά που κατασκευάζονται με πρωτόλεια μέσα μπορούν να συγκινήσουν ένα τέτοιο ειδικό ακροατήριο. Στο ερώτημα το οποίο εκφράστηκε από πολλούς, η πραγματικότητα έδωσε την απάντηση.
Η αίθουσα στο ανοικτό επισκεπτήριο των φυλακών Κορυδαλλού γέμισε από θεατές και από το θερμό τους χειροκρότημα. Η ίδια αίθουσα γέμισε επίσης από τις φωνές των παιδιών που ήρθαν να επισκεφθούν τους πατέρες τους. Τα παιδιά μαγνητίστηκαν από τις κούκλες και από τις παραστάσεις «Το δάσος των Βατίκων», «Η μεγάλη των πτήσεων σχολή», «Πάρης καλεί Αφιλοξενιστάν…όβερ», «Ποτέ δεν είναι αργά». «Ο πλανήτης έχει πυρετό» και «Μαζειρεύουμε: Ο Ρόνης ο Μακαρόνης Σεφ Πατάτας». Αφροδίτη Παγούνη, μεταπτυχιακή φοιτήτρια και συνδημιουργός της παράστασης «Σαν τη Γη πουθενά»,
Advertisment
Σύμφωνα με την κ, Αφροδίτη Παγώνη μεταπτυχιακή φοιτήτρια και συνδημιουργό της παράστασης «Σαν τη γη πουθενά», τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο αλλά και το πιο ενδιαφέρον κοινό.
«Στον Κορυδαλλό είδα ό,τι και στο Ναύπλιο. Ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν πράγματα και να ζήσουν κάτι πέρα από την καθημερινότητά τους» πρόσθεσε η κ. Παγώνη, η οποία έχει παρουσιάσει παραστάσεις σε άλλα καταστήματα κρατουμένων.
Οι παραστάσεις ξεκίνησαν με την κλασική φράση των παραμυθιών «μια φορά και έναν καιρό». Την ίδια φράση χρησιμοποίησε, όπως είπε χαρακτηριστικά, και κάποιος κρατούμενος ξεκινώντας κάποτε την αφήγησή του για να διηγηθεί στα παιδιά του τη ζωή του σαν παραμύθι…
