«Ο φεμινισμός είναι φασισμός» «Και οι άντρες καταπιέζονται.» «Δεν είναι όλοι ίδιοι.»
Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι για κάθε άντρα που καταπιέζεται, μια γυναίκα καίει το σουτιέν της στην Ομόνοια. Βέβαια την τελευταία φορά που κοίταξα δεν καιγόταν κανένα σουτιέν σε καμία πλατεία. Για την ακρίβεια αντί να καίγονται έχουν αρχίσει να στενεύουν όλο και περισσότερο ώσπου θα γίνουν πάλι κορσέδες πριν το καταλάβουμε. Δεν θα κάνω καμία αναφορά στις γυναικοκτονίες ή γιατί ονομάστηκαν έτσι και όχι ανθρωποκτονίες.
Advertisment
Θα ξεκινήσω με μία σύντομη ιστορική ανασκόπηση με τον δυνατόν λιγότερο βαρετό και κοινότυπο τρόπο. Η ιστορία της λέξης ‘φεμινισμός’ έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το ίδιο το κίνημα κατά τη γνώμη μου καθώς σε καμία χώρα δεν προσπάθησαν να την τροποποιήσουν. ‘La femme’ . Η γυναίκα , η μητέρα , η αδελφή , η γιαγιά , η θεία και πάει λέγοντας. Όλες αυτές οι ‘φέμ’ αποφάσισαν να διατηρήσουν το όνομα σε ένα κίνημα που τους ανήκει δικαιωματικά διότι σε όλον τον κόσμο είχαν την ίδια ανάγκη. Κάποιες ‘φεμ’ το κατάλαβαν πιο αργά , κάποιες άλλες πιο γρήγορα ενώ μερικές το παρερμήνευσαν.
Γιατί το κίνημα του φεμινισμού όμως διαχωρίστηκε από τον φιλελευθερισμό και την βιομηχανική επανάσταση αφού η υπόσταση και η απαρχή του είναι κοινή; Πάντως σίγουρα όχι για να αποτελέσει άλλο ένα επιχείρημα εκείνων που σήμερα ισχυρίζονται μέσα στον φιλελευθερισμό τους ότι οι γυναίκες με ενωμένα φρύδια έγιναν ‘φεμιναζί’ και μοναδικός σκοπός τους -λες και δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν- είναι να τους ευνουχίσουν.
Όλα ξεκίνησαν το 1857 όταν με αφορμή τις άθλιες συνθήκες εργασίας και παίρνοντας το καλό παράδειγμα από τους εργάτες της Αγγλίας , της Γερμανίας , της Γαλλίας και ούτω καθεξής μια ομάδα από ανήσυχες σουφραζέτες σε βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν. Αναμενόμενο όπως ήταν η διαδήλωση πνίγηκε στο αίμα , μα ο στόχος λίγα χρόνια μετά επιτευχθεί με το πρώτο σωματείο γυναικών .
Advertisment
Το δρόμο άλλωστε είχε ανοίξει η Ολέμπ ντε Γκουζ με τη Διακύρηξη Δικαιωμάτων της Γυναίκας και Πολίτισσας το 1791 στη Γαλλία .Κάποιοι σκεφτόμαστε τόσο πολύ άργησαν οι γυναίκες να αποκτήσουν τα αυτονόητα ενώ άλλοι (ελπίζω λίγοι) απορούν που μπορούσε να εκδώσει ολόκληρη διακήρυξη γυναίκα εκείνο τον καιρό .Όπως και να έχει το πρώτο κύμα φεμινισμού ήταν απαραίτητο, ποιος μπορεί να διαφωνήσει και χωρίς τον φόβο της λογοκρισίας; Τοποθετημένοι στο 1950 παράλληλα με τη βιομηχανική επανάσταση διανύουμε το πρώτο κύμα.Στην πλάτη μας έχουμε σχεδόν μια εκατονταετία αγώνων.
Η ‘φεμ’ προχωρά στο δεύτερο κύμα που παφλάζει στα ανοιχτά εώς το 1980 και αφορά τη σεξουαλική Επανάσταση , γιατί ποιος να το έλεγε οι γυναίκες όπως οι άντρες έχουν το ίδιο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος – όρος που έχει καταντήσει τσίχλα σε όσους δεν ξέρουν ότι το κίνημα δεν βοήθησε αυτή τη φορά μόνο τις γυναίκες μα και όλα τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Το τρίτο κύμα έμελλε να σκάσει στα βράχια για να δημιουργήσει τη μετεξέλιξη των φεμινιστικών απόψεων που θέλουν την ‘φεμ’ θύμα των καιρών της, της βίας της πατριαρχίας και όλων των καταλοίπων της. Μέχρι εδώ καλά, αν και άρχισε να μπερδεύει πολλούς η αποθυματοποίηση της γυναίκας που προσπαθεί να διεκδικήσει. ‘Αν δεν ήταν όντως πιο ανίσχυρο το ‘δεύτερο φύλο’ και δεν είναι θύμα , γιατί παραπονιέται ακόμα; Αν δε θέλετε να σας βλέπουμε σαν θύματα μην το παριστάνετε.’
Ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι άλλος παρά ένας ακόμα ισχυρισμός που ξύπνησε το τέταρτο κύμα , αυτό που ακόμα προσπαθεί να εξαλείψει , να αποδεχτεί , να αποβάλλει στερεότυπα που καμουφλαρισμένα ποτίζουν την κάθε σύγχρονη απελευθερωμένη ‘φεμ’. Γιατί όπως προανέφερα για κάθε καταπιεσμένο άντρα , μια γυναίκα θα τροποποιεί άλλο λίγο την φωτογραφία της στο ίνσταγκραμ. Μα η αλήθεια είναι ότι ακόμα πειράζουν τις φωτογραφίες τους , επομένως ίσως να υπάρχουν όντως καταπιεσμένοι άντρες.
Μα η καταπίεση τους δεν είναι αποτέλεσμα γυναικοκρατίας. Θα φανεί παράδοξο να πω ότι και αυτή έχει τη ρίζα της σε πατριαρχικά στερεότυπα όπως ακριβώς των γυναικών; Δε νομίζω.
Αν γυρίσουμε την φράση στον καθρέφτη θα γίνει ως εξής « για κάθε μια από ‘εμάς τις φεμ’ που φτιάχνουμε την φωτογραφία μας , ένας από ‘αυτούς’ θα καταπιέζεται στο ρόλο που τον θέλει Άντρα με ‘Α’ και όχι ‘α’ .» Η διαφορά στο κεφαλαίο βρίσκεται στο απλό γεγονός του ότι όσο το δικό τους Α μεγαλώνει στο μυαλό, το δικό μας Γ μικραίνει. Ισότητα ποτέ δε σήμαινε τοξικότητα.
Οι παρενέργειες πρέπει να άλλαξαν τα μαθηματικά. Αν και δεν είμαι μαθηματικός και καμία σχέση δεν έχω με αριθμούς , οι στατιστικές λένε ότι μόνο στην αναπτυγμένη Ευρώπη το διαφυλετικό μισθολογικό χάσμα κυμένεται από 0,7-22% . Αν και δεν είμαι κοινωνιολόγος , είμαι άνθρωπος και η αλήθεια είναι ότι, ποτέ δεν άκουσα στο δρόμο άντρες να μιλάνε ψιθυριστά το βράδυ και να φοβούνται να περάσουν μόνοι τους τη νύχτα από σοκάκια, ποτέ δεν άκουσα ‘τον σκότωσε γιατί τον αγαπούσε’ , ποτέ δεν άκουσα να απολύουν κάποιον γιατί η γυναίκα του είναι έγκυος και ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα σε άντρα κάτω των τριάντα να ρωτάνε στα οικογενειακά τραπέζια αν βρήκε καμία καλή κοπέλα να σοβαρευτεί.
Παρόλες τις κατακτήσεις μας -που πολλές δεν είχαν την εξέλιξη που περιμέναμε (δες εργαζόμενες μητέρες και όλες εκείνες που δουλεύουν διπλά και στο σπίτι και στον εργοδότη για να αποδείξουν ότι είναι ισάξιες ή απλά να μην απολυθούν)- ο κόσμος αυτός δε θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω κανένα προηγούμενο με το αντίθετο φύλο. Οι πεποιθήσεις είναι που έχουν το πρόβλημα. Πολλές φορές και των δύο φύλων.
Για να κλείσω, κατέληξα στο προφανές μετά από πολλή σκέψη. Είναι πραγματικά σπουδαίο κατόρθωμα των ανθρώπων να εκμεταλλεύονται μέχρι και το αγαθό προς το συμφέρον τους. Να μετατρέπουν κάτι ενάρετο σε άσχημο και να διατηρούν επιφυλάξεις ακόμη και για τα ωφέλημα, μα τα επιβλαβή να τα αγαπάνε. Η εικόνα στο μυαλό μου λίγο παλιομοδίτικη, μα ξεκάθαρη: Ένας κόσμος βυθισμένος στο σκοτάδι, που εκεί ο τυφλός μονάχα κυβερνά. Κάποιος κάποτε ανακάλυψε τον λαμπτήρα -όχι ο Τόμας Έντισον – και όλοι σιγά σιγά με δισταγμό απέκτησαν μια λάμπα και οι δρόμοι φωτίστηκαν.
Ο τυφλός βασιλιάς έκανε πως χαίρεται μα στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να δει τι καλό έφερε το φως. Κατάλαβε πώς πλέον δεν μπορούσε να κρύψει κανένα από τα πολύτιμα αποκτήματα του – όπως η ψήφος , η κυριαρχία , το κύρος , ο σεβασμός – κι έτσι επιστράτευσε ακόλουθους και όσο αυτός διέδιδε τις τάχα παρενέργειες που θα προκαλούσε η έκθεση στο φως , στο εργαστήριο του έφτιαχνε γυαλιά ηλίου.
Τα μοίραζε κατά χιλιάδες για να τον αγαπήσουν και έτσι μερικά χρόνια αργότερα όλοι έβλεπαν μεν αλλά πάλι σκιερά. Και τον ευχαριστούσαν για τα γυαλιά και του πλήρωναν φόρους και πού και πού έσβηναν το φως στο σπίτι τους όποτε περνούσε απ’έξω. Ο εγωισμός του ήταν εύθικτος και αν τον πλήγωναν μπορεί μέχρι και να τους… σκότωνε.
Σοφία Δεληγιώργη
