Η έλλειψη πείσματος. Το ξέρω, η λέξη «πείσμα» είναι αμφιλεγόμενη, αλλά δεν βρήκα άλλη που να αποδίδει αυτό που θέλω να πω. Όταν βλέπω ανθρώπους να επιμένουν στη δική τους αλήθεια ή όταν βλέπω κάποιον να πέφτει, να ξανασηκώνεται και να λέει «Να πάρει. Αυτό πόνεσε πολύ, αλλά είναι σημαντικό για μένα, οπότε θα συνεχίσω την προσπάθεια», τότε η ενστικτώδης αντίδρασή μου είναι «Μπράβο πείσμα!».
Υπάρχουν σήμερα πάρα πολλοί άνθρωποι που αντί να νιώθουν τον πόνο τους, απλώς τον εξωτερικεύουν. Αντί να αναγνωρίζουν ότι έχουν πληγωθεί, πληγώνουν άλλους.
Advertisment
Αντί να διακινδυνεύσουν να απογοητευτούν, επιλέγουν να ζήσουν απογοητευμένοι. Η συναισθηματική στωικότητα δεν είναι πείσμα. Η εξόφθαλμη προσποίηση δεν είναι πείσμα. Το θράσος δεν είναι πείσμα. Η τελειότητα απέχει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο από το πείσμα.
Για μένα, πείσμα έχει ο άνθρωπος που λέει: «Η οικογένειά μας υποφέρει πολύ. Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας». Και ο πατέρας που λέει στον γιο του: «Μπορείς να νιώθεις θλίψη. Όλοι νιώθουμε θλίψη κάποιες φορές. Απλώς πρέπει να συζητάμε περισσότερο γι’ αυτό». Και η γυναίκα που λέει: «Η ομάδα μας δεν τα πήγε καλά αυτή τη φορά. Θα πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον και να κάνουμε μερικές δύσκολες συζητήσεις για το τι ακρι- βώς συνέβη, ώστε να μπορέσουμε να το διορθώσουμε και να πάμε παραπέρα». Οι πραγματικοί πεισματάρηδες είναι εκείνοι που βουτούν μέσα στο αίσθημα της δυσφορίας και της ευαλωτότητας και λένε με ειλικρίνεια τις ιστορίες τους.
Η τόλμη είναι απαραίτητη αν θέλουμε να λύσουμε τα προβλήματα που φαντάζουν άλυτα: τη φτώχεια, τη βία, τις ανισότητες, την καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων και την καταστροφή του περιβάλλοντος, μεταξύ άλλων. Εκτός, όμως, από ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να δηλώσουν το παρών και να εκτεθούν, χρειαζόμαστε και μια κρίσιμη μάζα πεισματάρηδων που είναι πρόθυμοι και πρόθυμες να τολμήσουν, να πέσουν, να βρουν τον τρόπο να διαχειριστούν τα δύσκολα συναισθήματα και να ξανασηκωθούν.
Advertisment
Τους χρειαζόμαστε για να ηγηθούν, να δώσουν το παράδειγμα και να διαμορφώσουν μια νέα κουλτούρα, όποιος κι αν είναι ο ρόλος τους: γονείς, δάσκαλοι, διοικητικοί υπάλληλοι, ηγέτες, πολιτικοί, κληρικοί, δημιουργικά μυαλά και συντονιστές κοινοτήτων.
Πολλά από τα πράγματα που ακούμε σήμερα για το θάρρος αποτελούν κομμάτια μιας παραφουσκωμένης και κενής ρητορικής, η οποία καμουφλάρει τους προσωπικούς μας φόβους σε σχέση με τη δημοφιλία μας, τις επιδόσεις μας και την ικανότητά μας να συντηρήσουμε ένα κάποιο επίπεδο άνεσης και κύρους.
Χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να μας δείξουν τι σημαίνει να διακινδυνεύουμε και να αντέχουμε την αποτυχία, την απογοήτευση και τη λύπη – ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να νιώσουν τον πόνο τους αντί να τον εκτονώνουν στους άλλους, ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να παραδεχτούν τις ιστορίες τους, να ζήσουν με γνώμονα τις αξίες τους και να εξακολουθήσουν να δίνουν το παρών.
Αισθάνομαι ιδιαίτερα ευγνώμων που είχα την τύχη να περάσω τα τελευταία δύο χρόνια δουλεύοντας μαζί με μερικούς πραγματικούς πεισματάρηδες, από δασκάλους και γονείς μέχρι CEO, κινηματογραφιστές, βετεράνους, επαγγελματίες της διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, σχολικούς συμβούλους και θεραπευτές. Όσο προχωράμε σε αυτό το βιβλίο, θα διερευνήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος τι κοινό έχουν μεταξύ τους, προς το παρόν, όμως, να μια μικρή γεύση: όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν την περιέργεια να μάθουν περισσότερα για τον συναισθηματικό τους κόσμο και αντιμετωπίζουν κατά μέτωπο τη δυσφορία.
Ελπίζω ότι η διαδικασία που περιγράφεται σε αυτό το βιβλίο θα μας δώσει το λεξιλόγιο και τον χάρτη που χρειαζόμαστε για να ξανασηκωνόμαστε. Μοιράζομαι εδώ όλα όσα ξέρω, νιώθω, πιστεύω και έχω βιώσει σχετικά με την αναγέννηση. Θα σας πω ακόμα μία φορά πως τα πράγματα που έμαθα από τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες της έρευνάς μας εξακολουθούν να με σώζουν καθημερινά, και γι’ αυτό τούς είμαι βαθιά ευγνώμων. Η αλήθεια είναι ότι οι πτώσεις πονούν. Το στοίχημα είναι να διατηρήσουμε το θάρρος μας και να βρούμε τον τρόπο να ξανασηκωθούμε.
Αποκλειστική προδημοσίευση του βιβλίου της Μπρενέ Μπράουν “Σήκω και στάσου με δύναμη”
Η Μπρενέ Μπράουν, κάτοχος PhD και LMSW, είναι ερευνήτρια και καθηγήτρια στο Πανεπιστήµιο του Χιούστον. Έχει περάσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες µελετώντας το θάρρος, την ευαλωτότητα, την ντροπή και την ενσυναίσθηση, και έχει γράψει βιβλία που κατέκτησαν την κορυφή της λίστας των New York Times, µεταξύ αυτών τα: Τόλµησε να ηγηθείς, Δείξε γενναιότητα στα δύσκολα και Σήκω και στάσου µε δύναµη. Η οµιλία της στο TED –«Η Δύναµη της Ευαλωτότητας»– είναι µία από τις πέντε δηµοφιλέστερες οµιλίες TED στον κόσµο, µε περισσότερες από 55 εκ. προβολές µέχρι σήµερα. Η Μπράουν ζει στο Χιούστον του Τέξας µε τον άντρα της, Στιβ, και τα παιδιά τους, Έλεν και Τσάρλι.
