Είμαστε κοινωνικά όντα και έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε κάπου, σε μια οικογένεια, σε μια αθλητική ομάδα, σε μια παρέα. Η ανάγκη μας όμως αυτή πολλές φορές μας οδηγεί στον χαμαιλεοντισμό ο οποίος συχνά γίνεται η δεύτερη φύση μας. Προσαρμοζόμαστε όπου και αν βρεθούμε προκειμένου να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε κάπου, προκειμένου να είμαστε αρεστοί.
Βάζουμε στην άκρη τις αξίες μας και τα θέλω μας και χανόμαστε σε μια ατέρμονη προσπάθεια αποδοχής. Όλο αυτό όμως αντικατοπτρίζει την αλήθεια μας; Μήπως τελικά δεν ανήκουμε πραγματικά πουθενά επειδή πολύ απλά δεν είμαστε ο εαυτός μας;!
Advertisment
Προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να ανήκουμε κάπου και ξεχνάμε να ανήκουμε στον εαυτό μας, ξεχνάμε να ανήκουμε στα πιστεύω μας, ξεχνάμε να ανήκουμε στις θέσεις μας. Δεν είναι εύκολο να ανήκεις στον εαυτό σου, θέλει κόπο και προσωπική εργασία. Είναι δρόμος δύσβατος και μοναχικός πολλές φορές (ναι δυστυχώς η αλήθεια μας δεν αρέσει σε όλους) όμως είναι μαγικός.
Η διαδρομή θα έχει αρκετά αγκάθια, επίκρισης, φόβου και αμφιβολιών μα θα είναι γεμάτη και με μικρούς θησαυρούς, αυτό-αγάπης, αυτό-αποδοχής και αυτό-εκτίμησης. Οφείλουμε να θωρακιστούμε και να ανοίξουμε με ότι μέσα έχουμε αυτό το μονοπάτι.
Η αείμνηστη Μάγια Αγγέλου σε μια συνέντευξη της στον Μπιλ Μόγιερ είχε πει:
Advertisment
«Ελεύθερος είναι κανείς όταν συνειδητοποίει ότι δεν ανήκει πουθενά ότι ανήκει παντού- πουθενά απολύτως. Το τίμημα είναι υψηλό. Η ανταμοιβή τεράστια»
Σίγουρα στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε αυτά τα λόγια. Όταν όμως καταφέρουμε να τα κάνουμε πραγματικά δικά μας, όταν καταφέρουμε να ανήκουμε στον εαυτό μας, θα καταφέρουμε να ανήκουμε παντού σε όλα τα πλάσματα, σε όλες τις υπάρξεις, θα καταφέρουμε να μην ανήκουμε πουθενά γιατί πολύ απλά δεν θα το έχουμε ανάγκη, θα είμαστε καλά με το μέσα μας.
Αυτό είναι ολοκλήρωση!
Δήμητρα Χρόνη
