Είναι πολύ εύκολο να αποτινάξουμε την ευθύνη από πάνω μας: Μπορούμε απλώς να συμφωνήσουμε πως για τα κακώς κείμενα της ζωής μας φταίνε μόνο οι άλλοι. Και τώρα τι περιμένουμε; Πάμε να δούμε πως εφαρμόζει η βολική θεωρία μας στην πράξη.
Πρώτη εφαρμογή: Για τα προβλήματα της σχέσης μας αποκλειστικός υπαίτιος αποδεικνύεται ο σύντροφός μας. Χρειάζεται να κάνει λίγο παραπάνω δουλειά με τον εαυτό του, να μάθει επιτέλους να ανοίγεται. Αν είναι δυνατόν, να γίνει και πιο κοινωνικός. Όχι πολύ. Τόσο ακριβώς όσο χρειάζεται για να κουμπώνει απόλυτα με το πρόγραμμα των κοσμικών εξόδων μας. Εμείς από την άλλη βρισκόμαστε στο ιδανικό σημείο, αδέκαστοι life coaches που υποδεικνύουν τα τρωτά σημεία του αδύναμου κρίκου μπας και αφυπνιστεί επιτέλους και επιταχύνει ρυθμό, προκειμένου να αγγίξει τα δυσθεώρητα επίπεδα της πνευματικής μας φώτισης.
Advertisment
Ένα λεπτό όμως, κάτι δεν βγαίνει στην εξίσωση: Γιατί καταλήξαμε με αυτόν ακριβώς τον σύντροφο; Άραγε η επιλογή μας δεν αποκαλύπτει το παραμικρό για τον δικό μας βαθμό συναισθηματικής ωριμότητας; Και πώς και ερχόμαστε αντιμέτωποι κάθε τόσο με τα ίδια ζητήματα; Δεν θα έπρεπε εμείς, ως η υγιής πλευρά της σχέσης, είτε να λάβουμε τη γενναία απόφαση του χωρισμού είτε θαρρετά να διεισδύσουμε στη ρίζα των συγκρούσεων; Ας προσποιηθούμε όμως πως δεν ακούσαμε τις παραπάνω ερωτήσεις και ας συνεχίσουμε ανενόχλητοι να συντηρούμε τον μύθο μας.
Επόμενη εφαρμογή: Δεν βρίσκουμε την αγάπη που ονειρευτήκαμε. Νιώθουμε τόσο μόνοι. Θα κερδίσουμε άραγε ποτέ στη ρουλέτα του έρωτα ό,τι ακριβώς αξίζουμε ή μήπως οι καλοί πάντα προδίδονται στο τέλος; Κουβαλώντας μέσα μας ένα διαρκές παράπονο, συνηθίζουμε να διατεινόμαστε σε φίλους και γνωστούς πως εξαιτίας της κακοδαιμονίας που μας συνοδεύει από τα πρώτα κιόλας βήματα της ενήλικης ζωής μας, προσελκύουμε συντρόφους ακατάλληλους και χειριστικούς, δύστροπους και ασταθείς.
Καθόλου δεν ευθυνόμαστε φυσικά εμείς γι’ αυτό- που κατά τα ψέματα είμαστε σωστά κελεπούρια- αλλά το άτιμο το πεπρωμένο, η λάθος εποχή και η χτυπημένη Αφροδίτη του αστρολογικού μας χάρτη. Και αν ψάχνοντας πιο βαθιά, ανακαλύψουμε πίσω από τις ορδές των ακατάλληλων ερώτων τη χαμηλή μας αυτοεκτίμηση, τα επιφανειακά κριτήρια επιλογής συντρόφων και τα άλυτα ζητήματα της παιδικής μας ηλικίας; Τότε καλύτερα να προσποιηθούμε πως τίποτα δεν είδαμε και με κλειστά τα μάτια να συνεχίσουμε να προχωράμε τον δρόμο που η άδικη η μοίρα χάραξε για λογαριασμό μας.
Advertisment
Τρίτη εφαρμογή: Στη δουλειά ασφαλώς και μας αδικούν. Απορώ μάλιστα πως δεν το βλέπεις. Διαθέτουμε ένα σωρό προσόντα και άστρο πιο λαμπρό από εκείνο της Βηθλεέμ, ωστοσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι στην ίδια θέση ημιαπασχόλησης, με τον ίδιο χαμηλό μισθό. Και βέβαια κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βρούμε κάτι καλύτερο. Λες και δεν ξέρεις όμως πως είναι η κατάσταση, καημένε μου. Η ανεργία εκτινάχτηκε στα ύψη. Όσο για εκείνον τον γείτονά που τον προσέλαβαν σε υψηλόμισθη δουλειά πριν κάνα μήνα, εξυπακούεται πως μεσολάβησε κάποιος γνωστός για να ανοίξει η τύχη του. Μην επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα.
Να αναζητήσουμε την ευκαιρία στο εξωτερικό; Όχι βέβαια, ποιος αποχωρίζεται το φαγητό της μανούλας, που μένει ακριβώς από πάνω και τσοντάρει κάθε τόσο και στους λογαριασμούς. Είπαμε, είμαστε ανεξάρτητοι αλλά με την ακρίβεια στα ύψη παραπάνω από καλοδεχούμενη η όποια γονεϊκή συνδρομή. Και εξάλλου αυτή την αίσθηση ζεστασιάς που αποπνέει η οικογενειακή πολυκατοικία δεν την αλλάζουμε με τίποτα. Είναι αληθινά υπέροχο στο κατώφλι των σαράντα να νιώθουμε ξανά έφηβοι κάθε φορά που ο μπαμπάς μπουκάρει απροειδοποίητα στον χώρο μας με τον μάστορα, τον υδραυλικό ή απλώς μόνος του, για να επιθεωρήσει την περιουσία του βρε αδερφέ.
Και τελικά η μέρα που θα αλλάξει η ζωή μας δεν θα είναι εκείνη που οι τρίτοι θα αρχίσουν να εξυπηρετούν τις αμέτρητες προσδοκίες μας αλλά αυτή που θα βαφτιστούμε οδηγοί του πεπρωμένου μας. Έτσι, την επόμενη φορά που θα πληγωθούμε συναισθηματικά από τους γύρω μας και θα γκρινιάσουμε για την άδικη στάση τους, ας πάρουμε μια απόσταση από το δράμα μας μπας και βρούμε το θάρρος να κοιτάξουμε επιτέλους κατάματα και τα δικά μας τρωτά σημεία. Μήπως τελικά αποδεικνύεται απείρως πιο εύκολη η θυματοποίηση από τη γενναία ανάληψη της ευθύνης;
Στην πραγματικότητα, κανένας δεν μας χρωστά τίποτε απολύτως. Και ναι, αξίζουμε! Όμως εκείνο που αξίζουμε μόνοι μας θα το συναντήσουμε. Εμείς θα φροντίσουμε την αφεντιά μας, εμείς θα την εξελίξουμε. Θα διαμορφώσουμε τις σχέσεις που επιθυμούμε, όταν συνειδητοποιήσουμε πως η ποιότητα τους έρχεται σε άμεση συνάρτηση με τον ψυχισμό μας. Θα κατακτήσουμε τα όνειρά μας μόλις σηκωθούμε από τον καναπέ του εφησυχασμού και με επιμονή τα κυνηγήσουμε. Θα οικοδομήσουμε μια δίκαιη κοινωνία μόνο εφόσον αρχίσουμε να εφαρμόζουμε τη δικαιοσύνη στην καθημερινότητά μας.
Πίσω από τη μάσκα του ιδανικού, γεμάτου ευαισθησία και αμεροληψία εαυτού μας κρύβεται κάποιος άλλος, που ανυπόμονα περιμένει να τον ξεσκεπάσουμε. Ας είμαστε ειλικρινείς λοιπόν: Πόσες φορές και εμείς οι ίδιοι, απορροφημένοι από τις σκοτούρες μας αδιαφορήσαμε για τους γύρω μας ή ακόμη και υπήρξαμε σκληροί απέναντί τους; Πόσες στιγμές οι ευκαιρίες ξεγλίστρησαν μέσα από τα χέρια μας γιατί απλώς από φόβο ή παθητικότητα δεν τις αδράξαμε;
Αποδεχόμενοι το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί δεν βυθιζόμαστε στην άβυσσο των ενοχών αλλά, αντίθετα, αγγίζουμε για πρώτη φορά μια μοναδική αίσθηση παντοδυναμίας. Γιατί όταν παύουμε να απαιτούμε ξεκινάμε να κατακτούμε και το λεπτό που επωμιζόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας απεγκλωβιζόμαστε από τον φαύλο κύκλο τους. ‘Και αφού κανέναν πια δεν περιμένουμε να μας βγάλει από τη μιζέρια, στεφόμαστε αρχιτέκτονες του θριάμβου μας.
Αδύναμος άλλωστε δεν αποδεικνύεται εκείνος που υποπίπτει σε λάθη αλλά αυτός που εξωραΐζει τα λάθη του με αμέτρητες δικαιολογίες. Και αποτυχημένος δεν νοείται ο άνθρωπος που πέφτει και σηκώνεται αλλά όποιος πεσμένος στους έδαφος αξιώνει από τους γύρω του να τον σηκώσουν στην πλάτη τους, κατηγορώντας τους μάλιστα ακόμη και για έλλειψη ενσυναίσθησης, αν δεν υπακούσουν.
Τα θύματα των προσώπων και των περιστάσεων κυκλοφορούν ανάμεσα μας, στους δρόμους της πόλης. Αρέσκονται να μεμψιμοιρούν για τις αναποδιές που συνεχώς τους τυχαίνουν και να λιγοψυχούν στην πρώτη δυσκολία που συναντούν, να πληγώνονται συναισθηματικά από τους κακούς λύκους και να γυρεύουν τη νεράιδα νονά της Σταχτοπούτας να τους ραντίσει με τη χρυσόσκονη μιας εύκολης ζωής. Θα επιλέξουμε όμως τελικά ό,τι μας βολεύει ή εκείνο που μας εξελίσσει;
- Αντί να είμαστε «καλοί», να γίνουμε συνειδητοί - 10 Ιουλίου 2024
- Όταν επενδύουμε στους ανθρώπους, ποτέ δεν χάνουμε - 27 Απριλίου 2024
- Να επιλέξουμε τους ωραίους ανθρώπους και τις σπουδαίες ιδέες - 25 Ιανουαρίου 2024
