Οι γονείς μπορεί να δυσκολεύονται να μάθουν πώς να απαντήσουν σε ένα ενήλικο παιδί που τους φέρνει ένα ζήτημα που αντιμετωπίζουν. Μπορεί ακούσια να απομακρύνουν τα παιδιά τους με τον τρόπο που αντιδρούν.
8 τρόποι με τους οποίους οι γονείς σαμποτάρουν τις συζητήσεις με τα ενήλικα παιδιά τους
1. Ανεπιθύμητη παροχή συμβουλών
Όταν ένα ενήλικο παιδί πλησιάζει τους γονείς του με ένα πρόβλημα, οι γονείς μπορεί να πέσουν αμέσως στην «παγίδα» της λύσης και να προσπαθήσουν να το διορθώσουν. Και ενώ ορισμένα ενήλικα παιδιά το βρίσκουν αυτό χρήσιμο, άλλα το βρίσκουν πρόωρο, αναζητώντας αντ’ αυτού να νιώσουν κατανόηση και επιβεβαίωση πριν ή αντί για την αναζήτηση λύσεων.
Advertisment
Τα ενήλικα παιδιά συχνά μου λένε ότι θα ήθελαν οι γονείς τους να τα συναντήσουν εκεί που βρίσκονται, συμπάσχοντας μαζί τους και προσπαθώντας να καταλάβουν πώς αισθάνονται. Θέλουν να ακούσουν: «Είχες πράγματι μια δύσκολη μέρα, αγάπη μου». Ή «Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη ότι μπορείς να το χειριστείς αυτό».
Συχνά υπενθυμίζω σε αυτά τα ενήλικα παιδιά ότι είναι εντάξει να ζητούν αυτό που χρειάζονται, λέγοντας το στους γονείς τους: «Απλά ξεσπάω αυτή τη στιγμή». «Απλά ψάχνω για κάποια επιβεβαίωση, δεν θέλω λύση». Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν αποφεύγοντας αυτές τις απογοητευτικές αλληλεπιδράσεις ρωτώντας: «Ψάχνεις για συμβουλές ή θα ήθελες απλώς να σε ακούσω;» Από εκεί και πέρα, τόσο ο γονέας όσο και το ενήλικο παιδί μπορούν να βρεθούν στην ίδια σελίδα.
2. Υπενθυμίσεις για να είστε ευγνώμονες
Όταν έρχονται αντιμέτωποι με το θέμα του παιδιού τους, οι γονείς μπορεί να προσπαθήσουν να βοηθήσουν το παιδί τους να δει τη θετική πλευρά των πραγμάτων ή να βρει ευγνωμοσύνη κατά τη διάρκεια των αντιξοοτήτων. Αυτό συνήθως γυρίζει μπούμερανγκ. Γιατί;
Advertisment
Ενώ η ευγνωμοσύνη είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο όταν το άτομο τη βρίσκει για τον εαυτό του, μπορεί να μοιάζει απορριπτική όταν προσφέρεται από κάποιον άλλο. Μπορεί να αισθάνεται σαν κάποιος να του λέει να μην νιώθει όπως νιώθει και ότι τα προβλήματά του δεν δικαιολογούν αρνητικά συναισθήματα. Στέλνει το μήνυμα ότι ο ακροατής δεν αισθάνεται πραγματικά άνετα να κρατά χώρο για τα αρνητικά συναισθήματα και θα προτιμούσε αν μπορούσε να μεταπηδήσει στο να αισθάνεται καλύτερα.
Οι γονείς μπορούν να αποφύγουν αυτή την παγίδα μην αναφέροντας την ευγνωμοσύνη και αντ’ αυτού ακούγοντας ενεργά τις εμπειρίες του παιδιού τους, ακόμη και αν αυτό μοιάζει λιγότερο ενεργητικό.
3. Σχόλια ζηλοτυπίας
Ορισμένοι γονείς ζηλεύουν το παιδί τους, όπως στην περίπτωση των παιδιών που γνωρίζουν μεγαλύτερη οικονομική επιτυχία από τους ίδιους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν το παιδί πλησιάζει τους γονείς του για ένα θέμα στη δουλειά, ο γονέας μπορεί να απαντήσει ότι [πρέπει να είναι ωραίο» να έχει τέτοια άνετα προβλήματα για να ανησυχεί.
Όπως και το «απλά να είσαι ευγνώμων», αυτή η απάντηση στέλνει το μήνυμα ότι το άτομο που υποφέρει δεν δικαιούται τον πόνο του λόγω των σχετικών προνομίων του. Λέει «όσο εσύ είσαι καλύτερα από ό,τι εγώ, δεν θα λάβεις καμία ενσυναίσθηση από εμένα».
Στην πραγματικότητα, γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι σε όλα τα είδη των σεναρίων υποφέρουν. Οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να το αντιμετωπίζουν αυτό παρατηρώντας τα δικά τους συναισθήματα και απέχοντας από τέτοιου είδους δηλώσεις. Και αν αισθάνονται έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, το ενήλικο παιδί μπορεί να πει κάτι όπως «είναι πραγματικά δύσκολο να μοιραστώ πράγματα μαζί σου όταν το ακούω αυτό».
4. Η συζήτηση γυρνά στον γονέα
Μια άλλη συνηθισμένη δυναμική εμφανίζεται όταν ένα ενήλικο παιδί φέρνει στον γονέα του ένα θέμα και αντί να ασχοληθεί με αυτό, κάνει τη συζήτηση για τον εαυτό του. Μιλούν για μια παρόμοια εμπειρία που είχαν ή αγνοούν εντελώς το θέμα του παιδιού για να επικεντρωθούν στις δικές τους ανησυχίες.
Ορισμένοι γονείς μπορεί να το κάνουν αυτό ακούσια ή αφηρημένα. Κάποιοι μπορεί να μην ξέρουν πώς να καθίσουν με την εμπειρία του παιδιού τους παρά μόνο συσχετίζοντάς την με τον εαυτό τους. Ακόμα, άλλοι είναι εγωκεντρικοί και δυσκολεύονται να ασχοληθούν με οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό τους. Ένα ενήλικο παιδί μπορεί να αρχίσει να βοηθά τον γονέα να παρατηρήσει αυτή την τάση και να διατυπώσει τι χρειάζεται και οι γονείς μπορούν να προσπαθήσουν να παρατηρήσουν αυτό το μοτίβο στον εαυτό τους και να αποφύγουν την επανάληψή του ώστε να επικεντρωθούν στην εμπειρία του παιδιού τους.
5. Αστειεύονται με μια δυσκολία
Ορισμένοι γονείς, σε μια προσπάθεια να ελαφρύνουν το κλίμα, στρέφονται αμέσως στο χιούμορ όταν το παιδί τους τους προσεγγίζει με ένα θέμα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή ο γονέας δυσκολεύεται να καθίσει με δύσκολα συναισθήματα ή δεν είναι σίγουρος πώς να αντιμετωπίσει αυτό που λέει το παιδί του.
Όπως και να έχει, το χιούμορ, το οποίο κάνει θαύματα σε πολλές καταστάσεις, συχνά γυρίζει μπούμερανγκ σε αυτή. Τείνει να μοιάζει απορριπτικό, σαν ο γονιός να μην μπορεί ή να μην θέλει να ακούσει τον πόνο του παιδιού του και να μην είναι πρόθυμος να βοηθήσει. Το κλειδί δεν είναι να εγκαταλείψετε εντελώς το χιούμορ, αλλά να το χρησιμοποιήσετε στρατηγικά όταν η κατάσταση έχει ήδη γίνει αντικείμενο επεξεργασίας και το παιδί είναι έτοιμο να γελάσει γι’ αυτό.
6. Βάζουν ταμπέλες στο παιδί
Μερικές φορές, ένα ενήλικο παιδί θα φέρει ένα πρόβλημα στον γονέα του και θα συναντήσει μια παλιά παιδική ταμπέλα για να εξηγήσει τι συμβαίνει. Ένα θέμα στη δουλειά; «Λοιπόν, εσύ ήσουν πάντα ο ευαίσθητος». Ένα πληγωτικό αστείο; «Ναι, ποτέ δεν ήσουν ικανός να δεχτείς ένα αστείο». Ένας καυγάς με έναν φίλο; «Πάντα ήσουν ο θυμωμένος».
Αυτές οι ταμπέλες υποβαθμίζουν το παιδί σε μια καρικατούρα του εαυτού του και το βάζουν σε ένα κουτί από το οποίο μπορεί να είναι δύσκολο να ξεφύγει. Αντί να μιλήσει για την κατάσταση, το παιδί αμέσως κατηγορείται και το λάθος αυτό αποδίδεται σε ένα στατικό χαρακτηριστικό. Η ετικέτα μπορεί να είναι κάτι από το οποίο το παιδί προσπαθεί να ξεφύγει εδώ και χρόνια.
7. Αμηχανία και αβεβαιότητα
Ορισμένοι γονείς ανταποκρίνονται στα παιδιά τους με κάποιο συνδυασμό αμήχανων χειρονομιών. Μπορεί να αντιδρούν στο πρόβλημα με το να κάθονται ήσυχα, να απομακρύνονται, να αλλάζουν θέμα, να αστειεύονται ή να κλείνουν το στόμα τους. Αυτού του είδους η αντίδραση συχνά αντανακλά την έλλειψη εργαλείων του γονέα για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιδιού του. Αυτοί οι γονείς έχουν καλές προθέσεις, αλλά δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένοι για να βοηθήσουν αυτό το παιδί. Σε αυτές τις καταστάσεις, το ενήλικο παιδί μπορεί να βοηθήσει στην καθοδήγηση του γονέα του λέγοντάς του τα πράγματα που θέλει να ακούσει.
8. Μετατόπιση της προσοχής στο άγχος του γονέα για το θέμα του παιδιού
Ορισμένοι γονείς αντιδρούν στα θέματα του παιδιού τους με το να συγκλονίζονται τόσο πολύ που το παιδί πρέπει στη συνέχεια να στηρίξει τον γονέα του και να τον καθησυχάσει. Ο γονέας μπορεί να μεταφέρει πόσο αγαπά το παιδί του και πόσο δεν του αρέσει να το βλέπει να αγωνίζεται ή να πονά. Παρόλο που είναι ένα ωραίο συναίσθημα, αυτή η αγχώδης αντίδραση αλλάζει την κατεύθυνση της συζήτησης και επικοινωνεί στο παιδί ότι ο γονέας δεν είναι εξοπλισμένος για να βοηθήσει.
Πολλοί από αυτούς τους τύπους απαντήσεων έχουν καλές προθέσεις. Ορισμένες είναι εγωκεντρικές. Ορισμένες είναι απλώς προϊόν του τρόπου με τον οποίο ο ίδιος ο γονέας έμαθε να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες στη δική του ζωή. Μπορεί να αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο οι δικοί τους γονείς ανταποκρίθηκαν σε αυτούς.
Όλες αυτές οι προσεγγίσεις αφήνουν κάποιο περιθώριο ανάπτυξης μέσα από μια ανοιχτή, ειλικρινή συζήτηση. Όπως σε όλες τις δυναμικές γονέα-ενήλικου παιδιού, και τα δύο μέρη μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλία για να εκφράσουν τις ανάγκες τους και να είναι ανοιχτά στο να ακούσουν ανατροφοδότηση σχετικά με το πώς να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον.
Πηγή:
www.psychologytoday.com/us/blog/between-the-generations/202204/8-ways-parents-sabotage-conversations-adult-children
