Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, η πολυσυζητημένη έννοια του πλούτου είναι συνυφασμένη με υλικά αγαθά, αποκτήματα και χρήματα. Πολύ συχνά, η εστίαση αυτή στη συγκεκριμένη πλευρά του πλούτου μάς οδηγεί σε αδιέξοδα και απογοητεύσεις, γιατί πολύ απλά χάνουμε τη σύνδεση με τον βαθύτερο εαυτό μας.
Μία διαφορετική προσέγγιση στην έννοια του Πλούτου προσφέρει ο επικοινωνιολόγος Θάνος Μπελαλίδης στο βιβλίο του Ο Πλούτος είναι μέσα σου, που κυκλοφορεί από την Key Books. Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο συγγραφέας παρουσιάζει όσα εκείνος θεωρεί ότι χαρίζουν πλούτο στη ζωή του, και είναι σίγουρο ότι όλοι μας θα ταυτιστούμε:
Advertisment
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΛΟΥΤΟΣ
ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΠΛΟΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ…
Να φεύγω από την εργασία μου νωρίς, Παρασκευή μεσημέρι, και να πηγαίνω για μπάνιο στην αγαπημένη μου παραλία στη Βουλιαγμένη. Επειδή στην Ελλάδα είναι πάντα καλοκαίρι.
Advertisment
Να καβαλάω τη μηχανή μου και σε 20 λεπτά να διασχίζω από άκρη σε άκρη την Αθήνα. Την υπέροχη πόλη μου.
Να κοιτάζω τη θάλασσα. Με τις ώρες. Ποτέ δεν χορταίνεις να κοιτάς τη θάλασσα.
Να κάθομαι μόνος με τον εαυτό μου απολαμβάνοντας το να είμαι εγώ. Να κάθομαι μ΄ εμένα μόνο. Με μυαλό άδειο. Όσο το δυνατόν πιο άδειο.
Να στέκω όρθιος, με τη σπονδυλική μου στήλη στητή, αντί καμπουριασμένος και καταβεβλημένος από τις δυσκολίες της ζωής. Από επιλογή. Ό,τι και να έχει συμβεί στο παρελθόν μου, είμαι περήφανος που είμαι εγώ.
Να δίνω χρόνο στον εαυτό μου αντί να τρέχω ασταμάτητα, άσκοπα. Δεν ήρθα στη Γη αυτή μόνο για να κάνω. Ήρθα πρωτίστως για να είμαι.
Να τηλεφωνώ εκτός προγράμματος σε έναν φίλο, σε μια φίλη, να δω πώς είναι. Να του λέω, να της λέω ότι μου έλειψε.
Να παίρνω ένα δώρο-έκπληξη στη σύντροφό μου αντί να κάνω μόνο τα τυπικά, στις γιορτές. Δεν γράφουν στην καρδιά τα τυπικά.
Να λέω «σ’ αγαπώ» στην αγαπημένη μου, στα παιδιά μου, στους γονείς μου, στους φίλους μου. Να το λέω ακόμα κι αν αισθάνομαι άβολα. Αφού το νιώθω, άλλωστε.
Να βλέπω ταινίες από τη δεκαετία του ’60 με την αγαπημένη μου, βραδιές καλοκαιριού, σε παλιά καλοκαιρινά σινεμά. Ή στο μπαλκόνι μας. Ή έστω στο σαλόνι μας. Κι αυτό καλό είναι. Αρκεί να είναι καλή η ταινία. Αρκεί να τη μοιράζεσαι με καλή παρέα.
Να παίρνω τον γιο μου Παρασκευή μεσημέρι από το σχολείο, να πηγαίνουμε οι δυο μας για φαγητό και μετά για την προπόνησή του στο ποδόσφαιρο. Να τον κοιτάζω και να είμαι περήφανος. Όχι επειδή είναι παιδί μου. Για το μονοπάτι στο οποίο πορεύεται. Όποιο και να είναι αυτό.
Να τρώω αργά και να απολαμβάνω το φαγητό μου, αντί να χλαπακιάζω την τροφή αμάσητη. Πόση χαμένη απόλαυση είναι η αμάσητη τροφή…
Να παρεκκλίνω από το πρόγραμμά μου για να κάνω κάτι που θα μου δώσει χαρά εκτάκτως. Επειδή έτσι θέλω. Επειδή το αξίζω.
Όχι επειδή πέτυχα κάποιο επίτευγμα. Απλά επειδή είμαι εγώ. Και είναι σπουδαίο να είμαι εγώ. Είναι σπουδαίο να είσαι εσύ.
Να παίρνω κάθε μέρα τη μαμά μου τηλέφωνο και να της δείχνω έμπρακτα ότι την αγαπώ. Να έχω χρόνο για να περάσω με τον ηλικιωμένο πατέρα μου. Κάνοντας τίποτα. Απολύτως τίποτα. Απλά να είμαστε μαζί. Μπαμπάς και γιος. «Αύριο» πιθανόν δεν θα είμαστε πια μαζί.
Να προλαβαίνω να πω μια καλή κουβέντα στους συνεργάτες μου που σκίζονται κάθε μέρα για την εταιρεία μας. Να λέω την καλή κουβέντα, ειδικά όταν δεν προλαβαίνω να την πω. Τότε αξίζει περισσότερο, νομίζω.
Να κάνω περισσότερο από αυτό που μπορώ για τους συνανθρώπους μου σε ανάγκη. Να λέω «εγώ» όταν οι άλλοι σιωπούν.
Να λέω «εγώ θα βοηθήσω». Κι ας χάσω και από τον ύπνο μου. Από επιλογή. Από στάση ζωής.
Να συμμερίζομαι τον πόνο του άλλου, αντί να αποστρέφω το κεφάλι. Από επιλογή.
Για μένα, πλούτος δεν είναι να έχω στην κατοχή μου νούμερα στην οθόνη ενός υπολογιστή, τα οποία ονομάζουμε «τραπεζικό λογαριασμό». Δεν είναι να καταναλώνω άκριτα, να αγοράζω ακατάπαυστα, να σπαταλώ, προσπαθώντας, πιθανώς ανεπιτυχώς, να καλύψω το κενό που βιώνω μέσα μου.
Πλούτος είναι η αγάπη, η χαρά, το πάθος.
Πλούτος είναι να στύβω τη ζωή που μου προσφέρθηκε από τον Δημιουργό μου, από τη φύση, το όλον, την άπειρη ευφυΐα, μέχρι να μην έχει τίποτ’ άλλο να στάξει.
