Ήταν ένα καυτό απόγευμα στη Μεσοποταμία, όπου η ζέστη πολλαπλασιαζόταν από το καψόνι της άμμου και το απαλό χρυσό φως του ήλιου καθόταν βαρύ στις πλάτες των ανθρώπων. Ένας νεαρός άντρας με το όνομα Αρίν ήταν αποφασισμένος να βρει τροφή για την πεινασμένη οικογένειά του. Τα μάτια του στράφηκαν προς ένα μικρό πάγκο που πουλούσε ψωμιά. Τα χέρια του έτρεμαν ελαφρώς καθώς πλησίαζε το καρβέλι, ωστόσο το άρπαξε.
Η πράξη του δεν πέρασε απαρατήρητη. Ένα σκληρό χέρι στον ώμο τον σταμάτησε. Ήταν ο έμπορος, ένας γέρος με ζαρωμένο δέρμα και βλέμμα από ατσάλι. “Κλέφτης!” ούρλιαξε γεμάτος οργή.
Advertisment
Ο Αρίν οδηγήθηκε στο δικαστήριο, μια επιβλητική κατασκευή από πέτρα και ξύλο, όπου οι κριτές της πόλης κάθονταν ψηλά, βλέποντας προς τους πολίτες με αυστηρότητα. Εδώ, ένιωσε ότι βρισκόταν αντιμέτωπος με κάτι περισσότερο από ανθρώπινα βλέμματα.
Η επιτροπή ήταν παράξενη. Εκεί, καθόταν ο Πλάτωνας και ο Βούδας, φορώντας ένα χιτώνα από πορτοκαλί ύφασμα. Στο πλάι του ο Ιησούς, με τα μακριά του μαλλιά και την καλοσύνη στα μάτια. Στη συνέχεια, ο Μωυσής, ο Αμερικανός ιθαγενής Τζερόνιμο,ο Κομφούκιος, ο Γκάντι, ο Νίτσε, και ο Μακιαβέλι.
Μακιαβέλι: “Η κλοπή είναι μια σοβαρή παράβαση και θα πρέπει η τιμωρία να είναι παραδειγματική ώστε να μην το ξανακάνει κανένας άλλος στο μέλλον”. “Προτείνω να καταδικαστεί σε θάνατο και στη συνέχεια να τον τεμαχίσουν και να κρεμάσουν από ένα κομμάτι του νεαρού σε κάθε πόλη”.
Advertisment
Βούδας: “Ω, μα δεν υπάρχει λόγος για τέτοια τιμωρία. Καλύτερα να ακολουθήσει τώρα την οκταπλή ατραπό της απελευθέρωσης και στην επόμενη ζωή να ξεπληρώσει το κάρμα του”.
Μωυσής: (Χτυπώντας το τραπέζι): “Πιστεύω ότι το πλέον δίκαιο είναι να του κόψουμε το χέρι ώστε να μην το ξανακάνει”.
Νίτσε: “Το μόνο δίκαιο είναι να μην υπάρξει καμία τιμωρία. Πήγαινε παιδί μου και άλλη φορά φρόντισε να μην σε πιάσουν”.
Ιησούς: “Μόνο η αγάπη μπορεί να θεραπεύσει. Αν υπάρχει κάποιος αναμάρτητος, ας ορίσει εκείνος την ποινή”. Και στρεφόμενος προς τον έμπορα λέει “Δώσε άλλο ένα καρβέλι ψωμί στο αγόρι”.
Πλάτωνας: “Μα δεν βλέπετε ότι αυτός ο νέος είναι η απόδειξη της αποτυχίας των θεσμών και της κοινωνίας, που δεν του παρείχε ψωμί ώστε να μην χρειαστεί να κλέψει εξαρχής; Προτείνω να καλέσουμε τον υπουργό ψωμιού και να του δώσουμε εντολή να προσφέρει κάθε μέρα ψωμί σε όλες τις φτωχές οικογένειες ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να κλέψουν”.
Γκάντι (απευθυνόμενος στο αγόρι): “Πραγματικά στεναχωρήθηκα με την πράξη σου. Γι αυτό, θα πληρώσω εγώ τον έμπορο για το ψωμί που έκλεψες και στη συνέχεια δεν θα ξαναφάω ψωμί μέχρι να καταλάβω πού απέτυχα ως μέλος της κοινωνίας”.
Κομφούκιος:“Το παιδί έχει υποφέρει αρκετά και μόνο που το έπιασαν. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Προτείνω να ενισχύσουμε το σύστημα παιδείας ώστε να αποκτήσουν όλα τα παιδιά τα ήθη και τις αρετές που χρειάζονται προκειμένου να μην κλέβουν.”
Τζερόνιμο: “Συνάδελφοι, για ποια κλοπή μιλάμε; Σε ποιον ανήκει το ψωμί; Στη Γη. Κανείς δεν δημιούργησε τίποτα και δεν είναι κάτοχος οποιουδήποτε πράγματος. Όλα ανήκουν στη μητέρα φύση. Άρα, για εμένα, δεν υφίσταται λόγος για αυτή τη συνεδρίαση”.
Και έτσι, η επιτροπή δεν κατάφερε να βγάλει μια απόφαση και ο Αρίν έφυγε χωρίς καμία τιμωρία αλλά με πολλή τροφή για σκέψη.
Συμπέρασμα:
Εδώ, βρισκόμαστε, έχοντας ο καθένας τη δική του οπτική γωνία, τη δική του αλήθεια. Και αν και μπορεί να μην φτάσουμε σε κάποιο ομόφωνο συμπέρασμα για το τι είναι ‘δίκαιο’, όλοι μας μοιραζόμαστε κάτι: τις αξίες που οδηγούν τις πράξεις μας.
Η δικαιοσύνη είναι μια κατασκευή, μια ιδέα που αλλάζει ανάλογα με το ποιος την κρίνει. Αλλά, οι αξίες είναι το κομβικό στοιχείο που μας ενώνει όλους. Είτε είστε αυστηροί κριτές είτε υποστηρικτές της συγχώρεσης είτε πραγματιστές, οι αξίες σας είναι αυτές που καθοδηγούν τις αποφάσεις σας. Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι το μόνο που πραγματικά έχει σημασία.
Εάν κάθε ένας από εμάς επιδιώκει να ενεργεί σύμφωνα με τις δικές του αξίες αντί να επιδιώκει μια αόριστη, απόλυτη ‘δικαιοσύνη’, τότε ίσως βρούμε μια κοινή γλώσσα. Ίσως, τότε, δεν θα χρειάζεται να κρίνουμε τι είναι δίκαιο, αλλά μάλλον να αναρωτιόμαστε τι είναι σημαντικό για εμάς και για τους άλλους. Ίσως, τότε, η αναζήτηση για το τι είναι ‘δίκαιο’ να γίνει μια αναζήτηση για κατανόηση, αγάπη, και τελικά, για την ανθρώπινη ευτυχία.
Σε έναν κόσμο όπου οι συγκρούσεις είναι πολλές και οι αντιλήψεις διαφορετικές, οι αξίες είναι αυτές που μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια πιο ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη. Αν τις αναγνωρίσουμε σαν το κοινό μας νόμισμα, τότε, ίσως καταφέρουμε να μετατρέψουμε τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις σε μια δυνατότητα για βαθύτερη κατανόηση και συνεργασία.
Είναι ζωτικής σημασίας, ειδικά σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς, να σταματήσουμε να αναζητούμε απόλυτες απαντήσεις σε πολύπλοκα ζητήματα όπως είναι η δικαιοσύνη. Είναι καιρός να αναρωτηθούμε για τις αξίες που καθορίζουν τις αποφάσεις μας, και να αρχίσουμε να οικοδομούμε γέφυρες αντί για τείχη. Είναι η μόνη διέξοδος, αν θέλουμε να αποφύγουμε την επανάληψη των ιστορικών λαθών και να προχωρήσουμε προς ένα μέλλον που πραγματικά αξίζει, με πραγματική ειρήνη.
- Η Ιστορία του Λεωνίδα και της Μαρίας: Ένα Μάθημα Προσφοράς και Αποτυχημένου Μάρκετινγκ - 5 Ιουλίου 2024
- Σε μια ζωή γεμάτη προκλήσεις, η δύναμη να επιλέγουμε την αντίδρασή μας είναι το πιο πολύτιμο εργαλείο που έχουμε στη διάθεσή μας - 8 Ιουνίου 2024
- Caryat: Αυτό είναι το εντυπωσιακό οίκημα που φιλοξένησε τον Elio D’ Anna στην Αθήνα (Φωτογραφίες) - 5 Ιανουαρίου 2024
