Θα ζήσουμε πριν πεθάνουμε;
Το πρωί ξυπνάμε αγχωμένοι. Δεν κοιτάμε με δέος το φως του ηλίου, δεν απολαμβάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις κάθε γουλιά από τον καφέ μας. Φιλάμε βιαστικά τον/την σύντροφο και τα παιδιά μας και έπειτα ξεκινάμε για τη δουλειά.
Advertisment
Πόσο θα επιθυμούσαμε να είχαμε λίγο χρόνο για εμάς! Θα φροντίζαμε τον κήπο μας, θα καλλιεργούσαμε τα ταλέντα μας, θα αφηνόμασταν σε περισσότερες στιγμές με την οικογένειά μας. Όμως, η καθημερινότητα μοιάζει να μας κυνηγά.
Τρέχουμε για να προλάβουμε τις προθεσμίες, για να αποκτήσουμε πλούτη και δόξα ή απλώς για να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας σε ανικανοποίητους εργοδότες.
«Όταν φτάσω τα 50, θα χαμηλώσω τους ρυθμούς», δικαιολογούμαστε στον εαυτό μας. Και, κάπως έτσι, αναβάλλουμε τη ζωή για εκείνο το μακρινό και αόριστο, που ενδεχομένως και ποτέ μας να μη συναντήσουμε.
Ο χρόνος συρρικνώνεται, όταν δεν τον αξιοποιούμε
Ο James Romm στο αφυπνιστικό Πώς να ζούμε πραγματικά από τις Εκδόσεις Διόπτρα μας παρουσιάζει το λαμπρό και πιο επίκαιρο από ποτέ έργο του Σενέκα Περί της συντομίας της ζωής, μαζί με δύο ακόμα επιστολές του με το ίδιο θέμα.
Advertisment
Και εμείς έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να καταστούμε κοινωνοί ενός πολύτιμου αρχαίου οδηγού για τη σωστή διαχείριση του χρόνου, που μας μυεί σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης.
Στην εκπληκτική του πραγματεία, ο Σενέκας φαντάζεται ότι μιλάει σε υπέργηρους ανθρώπους και τους ζητά να αθροίσουν τις μέρες που πέρασαν σε κοινότοπες εργασίες, στην κάλυψη των αναγκών των άλλων, σε εφήμερες ηδονές.
Και εμείς αρχίζουμε σταδιακά να συνειδητοποιούμε ότι πεθαίνουμε νέοι όχι επειδή ο χρόνος που μας διατίθεται είναι περιορισμένος, αλλά διότι αδυνατούμε να τον αξιοποιήσουμε σωστά. Η ζωή μας έχει τόσο γενναιόδωρα παραχωρηθεί, ώστε να μπορούμε να επιτύχουμε σπουδαία πράγματα, όμως οι αδυναμίες μας κυκλώνουν και μας καταπιέζουν.
Έχουμε, άραγε, συλλογιστεί πόσες φορές αναιρούμε τις αποφάσεις μας, πόσες μέρες μας δεν καταλήγουν όπως τις έχουμε προγραμματίσει, πόσες στιγμές δεν διαθέτουμε τον πλήρη έλεγχο του εαυτού μας, πόσοι άνθρωποι διεκδικούν ένα κομμάτι μας και πόση ενέργεια δαπανάμε στις ανούσιες ηδονές;
Και όσο κυνηγάμε την σκιά μας, το τέλος μας πλησιάζει όλο και πιο απειλητικά. Ωστόσο, εμείς συνεχίζουμε να μοχθούμε από πόθο για το μέλλον και από απογοήτευση για το παρελθόν.
Ακόμη και ο χρόνος που αφιερώνουμε στην απόλαυσή μας φαντάζει φευγαλέος, αφού εξαιτίας της ανεπάρκειάς μας, τρέχουμε από εδώ και από εκεί, από τη μια δραστηριότητα στην άλλη, αδυνατώντας να παραμείνουμε ακίνητοι σε μια επιθυμία.
Καταβάλλουμε τόσο κόπο για να αποκτήσουμε ό,τι θέλουμε και ύστερα γαντζωνόμαστε με άγχος πάνω στο απόκτημά μας. Νέοι περισπασμοί αντικαθιστούν τους παλιούς, μια πρώτη ελπίδα ενεργοποιεί τη δεύτερη, ένας αρχικός στόχος τον επόμενο. Και τι γίνεται με τον χρόνο μας, που δεν θα πάρουμε ποτέ πίσω;
Η επαφή με τη φιλοσοφία μας καθιστά αθάνατους
Για να εγκαταλείψουμε τη μικρή και μεταβαλλόμενη χρονική ακολουθία και να περάσουμε σε καιρούς απέραντους και αιώνιους, αρκεί να συνδεθούμε με τη μαγεία της φιλοσοφίας.
Σε αυτόν τον συναρπαστικό κόσμο έχουμε τη δυνατότητα να χορέψουμε με το παντοτινό και άφθαρτο: να διαφωνήσουμε με τον Σωκράτη, να γαληνέψουμε με τον Επίκουρο, να υπερβούμε τη θνητή μας φύση με τους Στωικούς και να την προσπεράσουμε με τους Κυνικούς.
Η ζωή των φιλοσόφων εξαπλώνεται ευρέως και τα όρια δεν στέκονται ικανά να τους περιορίσουν. Όλες οι ηλικίες υπακούουν σε αυτούς, σαν να υπακούουν σε έναν Θεό.
Και κολυμπώντας σε μια δεξαμενή εποχών και σοφίας, γινόμαστε και εμείς με έναν τρόπο αθάνατοι.
Ο Σενέκας μέσα από το βιβλίο μας χαρίζει την πολύτιμη επίγνωση του δώρου που λέγεται χρόνος. Όποιο κομμάτι της ζωής μας και αν είναι πίσω μας, βρίσκεται ήδη στα χέρια του θανάτου. Γιατί, όμως, να μην αδράξουμε την κάθε στιγμή, διευρύνοντας τη στενωπό της θνητής μας φύσης;
«Αυτός ήταν τόσο τυχερός, έφτασε τα 100» λέμε συχνά. Περισσότερη σημασία όμως έχουν τελικά τα χρόνια της ζωής μας ή η ζωή που δίνουμε στα χρόνια μας;
Είτε θα ζήσουμε είτε θα υπάρξουμε
Το Πώς να ζούμε πραγματικά: ένας αρχαίος οδηγός για τη σοφή διαχείριση του χρόνου μας αφυπνίζει και μας μεταμορφώνει, καλώντας μας να ζήσουμε πριν πεθάνουμε και υπενθυμίζοντάς μας πώς γεννιόμαστε μόνο όταν αρχίζουμε να προσθέτουμε αξία στον χρόνο μας.
Τι περιμένουμε λοιπόν; Ας πούμε στον εαυτό μας, καθώς αποκοιμιόμαστε, πως αυτή ίσως και να είναι η τελευταία μας φορά που αφηνόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα και ας θυμηθούμε, όταν ξυπνάμε, πως ενδεχομένως και να μην ξυπνήσουμε ξανά. Σήμερα βγαίνουμε, όμως μπορεί και να μην επιστρέψουμε από την έξοδό μας και τώρα επιστρέψαμε, ωστόσο ποιος μας εγγυάται πως θα φύγουμε και πάλι κάποτε;
Είτε θα ζήσουμε είτε θα υπάρξουμε, είτε θα συμπλεύσουμε με τον παρόντα χρόνο είτε θα βυθιστούμε στα κύματά του, είτε θα αδράξουμε το τώρα είτε θα χαθούμε κάπου ανάμεσα στο πριν και το μετά. Η απόφαση βρίσκεται στα χέρια μας.
Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ
