Άρθρα με νόημα..., Χριστούγεννα

Όποιος έχει καλή μνήμη θυμάται εκείνα τα Χριστούγεννα…

Όποιος έχει καλή μνήμη θυμάται εκείνα τα Χριστούγεννα..Θυμάται εκείνο το παγωμένο βράδυ που όλοι ήμασταν εκεί αγκαλιασμένοι σαν κουβάρι σφιχτά για να μην κρυώνουμεψάχνοντας

Όποιος έχει καλή μνήμη θυμάται εκείνα τα Χριστούγεννα..
Θυμάται εκείνο το παγωμένο βράδυ που όλοι ήμασταν εκεί αγκαλιασμένοι σαν κουβάρι σφιχτά για να μην κρυώνουμε
ψάχνοντας στον ουρανό
ποιο απ’ όλα τ’ αστέρια στόλιζε το δικό μας δέντρο..

Αλλά επειδή η ματιά μας δεν ήταν ικανή ν’ αγγίξει τέτοια ύψη,
τραντάζαμε το δέντρο όλοι μαζί
σαν ένα γιγάντιο αήττητο χέρι
μήπως και απ’ τον κυματισμό καταφέρναμε να δούμε έστω και λίγο απ’ τη λάμψη του..
Άραγε Θυμάσαι;
Άρχισε να χιονίζει..

Advertisment

Ένα πυκνό κόκκινο χιόνι έμπαινε στα μάτια μας παγώνοντας το βλέμμα μας στον ουρανό..
Ξαφνικά από κάτω μας ακούγονταν κραυγές ζώων που ήθελαν τροφή και αγκαλιά..
Κραυγές παιδιών που δεν άντεχαν το προσωπικό μας δράμα..
Κραυγές ζώων παιδιών που αποζητούσαν απελπισμένα την ανώφελη ύπαρξη μας αγνοώντας την ματαιόδοξη παγωμένη μάτια μας..
Αλήθεια θυμάσαι τις γρατζουνιές στα πόδια μας;
Αγνοώντας την συντήρηση αυτής μέσα απ’τις ενωμένες καυτές σαν κόλαση σάρκες μας..
Αλήθεια θυμάσαι το αίμα;

Όποιος έχει καλή μνήμη σώματος θυμάται ακόμα το ανέλπιδο άγγιγμα τους χαμηλά στα πόδια μας..
Εμείς όμως δεν φτιαχτήκαμε για να κοιτάμε χαμηλά..
Και επέμενε να πέφτει βαρύ το χιόνι στα τυφλά μάτια μας..
Και εμείς όλοι σαν μια γροθιά επιμέναμε να κουνάμε το δέντρο για να δούμε αυτό που μας ανήκει..
Μέχρι που το δέντρο ξεριζώθηκε..
Μέχρι που το δέντρο σκέπασε τα παρακαλητά ..
Μέχρι που το δέντρο σάπισε σκοτεινό πάνω στο μόνο αληθινά φωτεινό..

Ως και το δέντρο εγκατέλειψε τους ουρανούς μπροστά σ’αυτές τις κραυγές..
Όχι δεν τα σκότωσε τα έσωσε..
Τότε ήταν που η γης άρχισε να τρέμει..
Άνοιξε στα δύο και ένα τεράστιο φλεγόμενο αστέρι ανέβηκε απ’ τα βάθη της..
Κανείς μας όμως δεν μπόρεσε να κοιτάξει κάτω..
Το βλέμμα μας παγωμένο έψαχνε τον άδειο ουρανό..

Advertisment

Νίτσα Μαμουζέλου

About
Latest Posts

Νίτσα Μαμουζέλου

Μεγάλωσα στη Νάξο. Τότε ήταν που έκλεψα το μυστικό της θάλασσας..
Σπούδασα υποκριτική στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γ. Αρμένη. Το θέατρο η έκθεση και ο κόσμος που διψάει για απαντήσεις μου δίδαξαν πολλά..
Αγαπώ τη μουσική, με ταξιδεύει σε μέρη που δεν υπάρχουν και αυτό επιβεβαιώνει το ανήσυχο πνεύμα μου, ότι ναι το ανύπαρκτο υπάρχει.. Και ανύπαρκτο γιατί το φτιάχνω εγώ... Σ'αυτό που από παιδί καταφεύγω για να μπορώ να κρατάω επαφή με την ουσία μου και να μπορώ να συνεχίζω, είναι η γραφή. Όλα τ' αλλά πόλεμος.. Μέσω της γραφής, ένας κόσμος όπου η φθορά γίνεται ποίηση
και η ποίηση φλυαρία, και κάπως έτσι γεννιέται η σιωπή.. Αυτό μοιράζομαι μαζί σου..

Latest posts by Νίτσα Μαμουζέλου (see all)