Είναι η περίοδος του χρόνου που από τα παράθυρα αρκετών σπιτιών φαίνονται στολισμένα
δέντρα, τους δρόμους κοσμούν γιορτινά φώτα, γίνονται χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις, σε
κάθε γωνιά παίζουν γιορτινά τραγούδια, οι άνθρωποι προσμένουν δώρα, συναντήσεις με
αγαπημένα πρόσωπα, κάλαντα, ζεστά σπίτια, ξεχωριστά εδέσματα, γιορτινά γλυκά…
Είναι η περίοδος του χρόνου που στο μυαλό μας την έχουμε τις περισσότερες φορές ως «εικόνα» και
όχι ως «ιδέα». Στο άκουσμα των Χριστουγέννων οι περισσότεροι/ες σκεφτόμαστε δέντρα,
μελομακάρονα, γέλια και καταναλωτική φρενίτιδα, σπανίως την άλλη όψη του νομίσματος.
Τα Χριστούγεννα μοιάζουν να είναι για όλους και όλες, αλλά μήπως τελικά δεν είναι;
Advertisment
Τις ημέρες των εορτών υπάρχουν και οι γονείς που δεν έχουν αρκετά χρήματα να πάρουν
δώρα στα παιδιά τους, υπάρχουν και οι άνθρωποι που για πρώτη χρονιά (μετά από πολλά
χρόνια) περνούν γιορτές χωρίς τους συντρόφους τους, υπάρχουν και παιδιά που βρίσκονται
στο νοσοκομείο, γονείς χωρίς τα παιδιά τους εν ζωή, εργαζόμενες/οι που πρέπει να
βρίσκονται στη δουλειά, υπάρχουν άστεγοι, πρόσφυγες.
Άνθρωποι απομονωμένοι στα σπίτια τους δίχως καμία παρέα, παιδιά ορφανά, οικογένειες χωρίς θέρμανση ή ρεύμα, νέα άτομα που δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να επιστρέψουν στα σπίτια τους, άνθρωποι που εξαναγκάζονται να παραστούν σε οικογενειακά τραπέζια γνωρίζοντας πως θα βομβαρδιστούν από κακεντρεχή σχόλια, άλλοι που δεν τολμούν να είναι ο εαυτός τους για να μην κακοκαρδίσουν τους δικούς τους «μέρες που είναι», άνθρωποι με κατάθλιψη, με καρκίνο τελικού σταδίου, με, με…
Αν αναλογιστούμε πόσα άτομα μπορεί να γνωρίζει ο καθένας και η καθεμία μας που να βρίσκονται έστω και σε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις ή πόσες άλλες δυσκολίες μπορεί να βιώνουν τα άτομα αυτά, θα καταλάβουμε πως κατά πάσα πιθανότητα τα Χριστούγεννα, όπως συμβατικά τα έχουμε ορίσει στον καπιταλιστικό κόσμο ως επιβεβλημένη χαρά, δώρα, φαγητά και γιορτινή διάθεση, δεν είναι για όλους και όλες. Ή τουλάχιστον, δεν είναι κάθε χρονιά.
Advertisment
Όπως προανέφερα, τα Χριστούγεννα είναι συνήθως στο μυαλό μας ως μία «εικόνα» και όχι
«ιδέα». Ως «ιδέα» δεν εννοώ ούτε το θρησκευτικό χαρακτήρα των εορτών, καθότι οι
δυσκολίες δεν γνωρίζουν θρησκείες – και κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστεύει σε ό,τι
θέλει και εάν θέλει, ούτε τρόπους εορτασμού και έθιμα ανά τον κόσμο, γιατί οι αναποδιές
δεν γνωρίζουν χρώμα, καταγωγή και εθνικότητα.
Με την έννοια «ιδέα» εννοώ την αγάπη και το νοιάξιμο, την ουσία του να δίνουμε δώρα, παρά να παίρνουμε, να κάνουμε και κάποιο άλλο άτομο χαρούμενο, ένα άγνωστο ή και γνωστό που ίσως δεν το περιμένει, να σταθούμε στο συναίσθημα και όχι στην ύλη, να δωρίσουμε επειδή το θέλουμε όχι επειδή είμαστε υποχρεωμένες/οι, να νοιαστούμε για κάποιον άστεγο, κάποια εργαζόμενη, κάποιο παιδί, έναν πρόσφυγα, έναν συγγενή λίγο περισσότερο.
Να καταβάλουμε περισσότερη προσπάθεια για να μεταδώσουμε το ζήλο μας για εορτασμούς και χαρά, παρά για να είναι όλα στην εντέλεια στο γιορτινό τραπέζι, να αποδεχτούμε τα άτομα γύρω μας γι’ αυτό που είναι, να χαιρόμαστε για τα παιδιά και τους μεγάλους ανεξαρτήτως εάν χωράνε στο καλούπι μας… Να προσπαθήσουμε να κάνουμε τα Χριστούγεννα για όλες και για όλους, γιατί ίσως του χρόνου να μην είναι ούτε για εμάς.
- Πέρασαν δώδεκα μήνες από τότε που εγκληματικά σιώπησαν οι φωνές - 26 Φεβρουαρίου 2024
- Να προσπαθήσουμε να κάνουμε τα Χριστούγεννα για όλες και όλους… - 19 Δεκεμβρίου 2023
- Παρεκκλίνοντας από το «πρότυπο»: Κάνεις τη διαφορά ή είσαι απλά το μαύρο πρόβατο; - 26 Οκτωβρίου 2023
