Πέρασαν δώδεκα μήνες από τότε που εγκληματικά σιώπησαν οι φωνές, έσβησαν τα όνειρα, ακυρώθηκαν διά παντός τα μελλοντικά σχέδια, εξαφανίστηκε κάθε μέσο επικοινωνίας,
διαμελίστηκαν τα σώματα και ακαριαία αφαιρέθηκε το δικαίωμα πενήντα επτά (57)
ανθρώπων για ζωή.
Πέρασαν δώδεκα μήνες από τότε που οι πενήντα επτά επιβαίνουσες και
επιβαίνοντες του Intercity μετατράπηκαν ακαριαία σε αναμνήσεις και σκόρπια μέλη. Εδώ και
δώδεκα μήνες οικογένειες, φίλοι/ες, οικεία και ανοίκεια πρόσωπα των ανθρώπων αυτών ζουν
με διαρκές βάρος στο στήθος, αίσθημα αδικίας, οργής και απέραντης θλίψης. Τους
τελευταίους δώδεκα μήνες επιζήσασες, επιζήσαντες, συγγενείς και μερίδα του λαού διακαώς
ζητά απαντήσεις και δικαίωση, απαιτεί την ανάληψη ευθυνών, την ανεξάρτητη δράση της
δικαιοσύνης, καθώς και την καταδίκη των ιθυνόντων/-ουσών.
Advertisment
Πριν από δώδεκα μήνες, ξημερώματα 1ης Μαρτίου 2023 και για τις επόμενες δεκαπέντε
ημέρες ήμασταν ξεχυμένοι/ες στους δρόμους, πλημμυρισμένες/οι από αίσθημα ευθύνης για
τη δικαίωση τόσο των νεκρών, αλλά και των ζωντανών που έμειναν πίσω, φωνάζαμε
γραπτώς και προφορικώς πως το έγκλημα στα Τέμπη δε θα ξεχαστεί. Κλαίγαμε μόνο στην
ιδέα της σύγκρουσης και είχαμε τάσεις φυγής στη συνειδητοποίηση του πόσο ασήμαντοι
αριθμοί είναι οι ζωές μας μπροστά στον πλούτο και τα κέρδη των ισχυρών. Ακόμη, οι
μεγαλύτεροι/ες δήλωναν πως ένιωθαν ντροπή για την κατάσταση της χώρας και ζητούσαν
συγγνώμη από τους/τις νεότερους/ες. Η προσωρινή πραγματικότητα έδινε την εντύπωση πως
υπήρχε μία ελπίδα για «αλλαγή»…
Από τη μεριά των ιθυνόντων παρατηρήθηκε προσπάθεια καταστολής διαμαρτυριών με κάθε
μέσο, δηλώσεις όπως «Όλα δείχνουν πως η σύγκρουση οφειλόταν σε τραγικό ανθρώπινο
λάθος», «Είσαι ο υπουργός μεταφορών. Μπορείς να πας στη Βουλή και να πεις “ναι, έχουμε
πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα;” […] Αν το πεις αυτό, δεν θα μπει άνθρωπος», «τα Τέμπη
είναι ένα θέμα που δεν απασχολεί αυτή τη στιγμή τους Έλληνες πολίτες», λόγος για
«εργαλειοποίηση» της τραγωδίας από μέρους των συγγενών, εξίσωση της αξίας των
ανθρώπων με ένα εισιτήριο τρένου, άμεση συγκάλυψη του εγκλήματος, χειραγώγηση των
μέσων και των αρχών…
Μολαταύτα, ογδόντα δύο ημέρες μετά τη θανατηφόρα σύγκρουση στα Τέμπη ο λαός συνέβαλε με τον τρόπο του στην συγκάλυψη. Αποδείξαμε για ακόμη μια φορά πως η μνήμη, η θλίψη και η οργή μας έχει ημερομηνία λήξης. Σήμερα, δώδεκα μήνες μετά, δίνεται ακόμη μία άνιση μάχη για δικαίωση και στην κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου δεν υπάρχει ίχνος βελτίωσης…
Advertisment
Μέσα στο Intercity θα μπορούσε να ήταν ο καθένας και η καθεμία από εμάς, ο/η συντροφός
μας, η/ο φίλη/ος μας, η μαμά μας, η/ο αδερφή/ος μας, ο μπαμπάς μας, οι συγγενείς μας, η/ο
πιο υποστηρικτική/ος συνάδελφός μας, άτομα που πέρασαν από τη ζωή μας είτε για λίγο είτε
για πολύ. Η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο χωριό, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων
φοιτήτριες/ες και όλες/οι όσες/οι μείναμε πίσω είτε περισσότερο είτε λιγότερο κοντινές/οι
τους. Το αίσθημα ευθύνης δεν έχει ημερομηνία λήξης. Την επόμενη φορά μπορεί να είμαστε
εμείς τα θύματα στη μνήμη των οποίων θα γράφουν δώδεκα μήνες μετά.
Εις μνήμην.
- Όσα δε θα σου πουν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις - 3 Ιουνίου 2024
- Πέρασαν δώδεκα μήνες από τότε που εγκληματικά σιώπησαν οι φωνές - 26 Φεβρουαρίου 2024
- Να προσπαθήσουμε να κάνουμε τα Χριστούγεννα για όλες και όλους… - 19 Δεκεμβρίου 2023
