«Το αγέννητο παιδί μου…»

Σε συνάντησα έφηβο με ένα κομψό μουστάκι πάνω από τα χείλια και λιγοστό μουσάκι στο πρόσωπο σου. Όπως του αγρότη η πρώτη σπορά στη

Σε συνάντησα έφηβο με ένα κομψό μουστάκι πάνω από τα χείλια και λιγοστό μουσάκι στο πρόσωπο σου. Όπως του αγρότη η πρώτη σπορά στη γη. Τρόμαξα την πρώτη φορά και μαζεύτηκα μέσα μου, λέγοντας πως δεν μπορεί να έχω γεννήσει εγώ, εσένα!

Είναι αδύνατον να μοιραστούμε τον ίδιο αέρα στο χωλ με τόση επιθετικότητα, νόμισα πως είναι αδύνατον να λέμε την ίδια καλημέρα, κάθε μέρα. Έρχεται όμως η ζωή και προβάλλει κατά πρόσωπο όλα τα στερεότυπα, όλους τους φόβους, τα άγχη μου. Γιατί έτσι ξέρει αυτή!

Advertisment

Σε κοιτάζω την ώρα που κάθεσαι κουρασμένος και ήρεμος στην καρέκλα και ευχαριστώ τη μοίρα που σε έφερε στο μονοπάτι μου. Τις στιγμές εκείνες που διώχνεις τον αυτισμό σου και δείχνεις τα συναισθήματα σαν ανοιχτό βιβλίο, σαν άτομο χωρίς φυσικά εμπόδια!

Ανεβαίνεις στο ποδήλατο και ξεκινάς τις πεταλιές καλύτερα από εμένα που σε έφτιαξα να είσαι χαρούμενος. Χαζεύω το βλέμμα σου, είναι κάπως φραγμένο σε στεγανά αλλά δεν φταις εσύ καρδιά μου. Γνωρίζεις πως δεν μπορείς να μιλήσεις και κλείνεσαι στον εαυτό σου περισσότερο. Αχ και να ήξερες πόσα λες με τα μάτια σου!

Είναι στιγμές που κρύβεται πίσω τους ο άλλος σου αδερφός και κάμει δρασκελιές από παιχνίδι σε παιχνίδι. Για κλάσματα δευτερολέπτου μονάχα εμφανίζεται και μετά τον καταπίνει ο αυτισμός. Σαν αδηφάγο τέρας που δεν χορταίνει να σου παίρνει το γέλιο, τη λαλιά, την καθημερινότητα σου. Είναι αδύνατον όμως να σβήσει την αγάπη που κουβαλάς. Μπορεί να την επηρεάζει, να την αλλάζει, να την μεταβάλλει σε δύσκολες ώρες, αλλά δεν θα καταφέρει ποτέ να σου την κλέψει. Είσαι καλό, καλό μου!

Advertisment

Αναγνωρίζω το αγέννητο παιδί μου σε κάθε φιλί που στέλνεις στα δάχτυλα για αντίο με την παλάμη να χαιρετά χαριτωμένα. Αναγνωρίζω το αγέννητο παιδί της μάνας σου που τρέμει σε κάθε κακή σκέψη, μη της πάθεις τίποτε. Αναγνωρίζω τα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο σύντομα για μια μήτρα στερημένη, για έναν καημό που σιγοκαίει σε πολλές μανάδες και ας μην έχουν τεκνοποιήσει!

Εγώ παιδί μου σε κοιτάζω κατάματα και ξέρω πότε θες να κλάψεις, να γελάσεις, να χαϊδευτείς, να πάρεις μια αγκαλιά να ηρεμήσεις. Σε γεννώ κάθε μέρα που σε μαθαίνω και ας μην πονάει η κοιλιά μου. Σε γεννώ κάθε που χώνεσαι στα χέρια μου σαν μικρό κουτάβι και ζητάς αφοσίωση. Απόλυτη τρυφερότητα, σταθερή εμπιστοσύνη!

Είσαι καλό, καλό μου!

Ανοίγεις σαν κοχύλι!

About
Latest Posts

Τάσος Βακφάρης

Ο Τάσος Βακφάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολείαγενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλιο του 2018 απέσπασε το τρίτο βραβείο στον έβδομο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης που υλοποιήθηκε από τον πολιτιστικό-κοινωνικό φορέα "Αμφικτυονία Ελληνισμού" με θέμα, ο απανταχού ελληνισμός και οι διαχρονικές του αξίες.

Latest posts by Τάσος Βακφάρης (see all)