Γράφει η Χριστίνα Κιτσάκη
Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον.
Ιδιότητα που εύλογα δημιουργεί την ανάγκη του ”ανήκειν” σε ένα κοινωνικό σύνολο, είτε αυτό λέγεται ποδοσφαιρική ομάδα, είτε θρησκεία, πολιτικό κόμμα κ.ο.κ.
Γεγονός που με την σειρά του, του δίνει την ευκαιρία να συναναστρέφεται συνήθως με άλλα άτομα με τα οποία μοιράζεται αντίστοιχο τρόπο σκέψης, αντίληψης, ιδεολογίας, κουλτούρας.
Advertisment
Η εργασία δεν θα μπορούσε φυσικά να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.
Το νόμισμα όμως έχει δύο όψεις…
Θα ήθελα λοιπόν να αναφερθώ σε μια (επιτρέψτε μου) ”απάτη” με κοινωνικές, οικονομικές και ψυχολογικές προεκτάσεις.
Κάτι το οποίο αυξάνεται στις μέρες μας με ραγδαίους ρυθμούς και βασανίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Αυτή η απάτη λοιπόν, ονομάζεται “Δουλειά = Προσωπική Αξία”, ή αλλιώς “Είσαι αυτό που ασκείς σαν επάγγελμα”.
Μια σιωπηρή πεποίθηση που οδηγεί με ταχείς ρυθμούς στο άγχος και την κατάθλιψη, έγκειται στο γεγονός ότι πολλοί από εμάς ορίζουμε την αξία μας, την ταυτότητά μας και την ίδια μας την υπόσταση ανάλογα με τις εκάστοτε επιτυχίες στη ζωή μας.
Για να μην αναφέρω τη λυπηρή πραγματικότητα μιας κοινωνίας χωρισμένης σε στρατόπεδα και… ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, αντί να λειτουργούμε ως μια γροθιά, με σεβασμό ο ένας απέναντι στον άλλο.
Advertisment
Ωστόσο, η ταύτιση της αυτοεκτίμησής μας με τις επιτυχίες μας, φέρνει και κάποια θετικά πλεονεκτήματα, όπως για παράδειγμα όταν νιώθουμε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας έχοντας καταφέρει ορισμένα πράγματα, ή έχοντας δώσει σάρκα και οστά στους στόχους μας.
Επίσης, γινόμαστε περισσότερο παραγωγικοί καταβάλλοντας περισσότερες προσπάθειες για την καριέρα ή τις σπουδές μας.
Με λίγα λόγια, δουλεύουμε περισσότερο για να ”πετύχουμε” και όταν ”πετύχουμε”, αρχίζουμε να εκτιμάμε περισσότερο τον εαυτό μας !!!
Ας περάσουμε όμως και στην άλλη όψη του νομίσματος…
Όταν η προσωπική αξία είναι ταυτόσημη με την επιτυχία, τότε υπάρχει μεγάλη περίπτωση να:
Α. γίνετε εργασιομανείς
Β. απομακρυνθείτε από άλλες πηγές ικανοποίησης, διασκέδασης και προσωπικής – πνευματικής εξέλιξης
Γ. νιώθετε έντονα την επιθυμία να αγγίξετε τα όρια της ύψιστης απόδοσης και όταν οι ρυθμοί σας πέφτουν (απολύτως φυσιολογικό επακόλουθο), να βιώνετε αισθήματα απόγνωσης ή κενού…
Όταν δεν θα σημειώνετε επαγγελματικές επιτυχίες, αυτόματα θα νιώθετε ανίκανοι, ”λίγοι”, γιατί απλά … ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΑΛΛΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΤΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΣΑΣ!!!
Αν δεν αντιληφθείτε ότι η ευτυχία δεν έρχεται υποχρεωτικά από την επαγγελματική επιτυχία, θα συνεχίσετε να δουλεύετε σαν σκλάβοι των προσδοκιών σας προκειμένου να ξανανιώσετε το παλιό σας αίσθημα του να βρίσκεστε στην κορυφή, στην ελίτ, ή όπου αλλού στοχεύει το “γιάπικό” σας Ego. Ουσιαστικά, κυνηγάτε μια Ουτοπία …
Ποιος σας είπε ότι η ευτυχία ισούται με τραπεζικούς λογαριασμούς και παραφουσκωμένο εγωισμό;
Γιατί θα πρέπει να χρειαζόμαστε διαρκώς όλο και περισσότερα ώστε να νιώσουμε τη φευγαλέα αίσθηση ευτυχίας;
Ακριβότερο κινητό, επώνυμη γκαρνταρόμπα, καλλυντικά που κοστίζουν 300 ευρώ το μπουκαλάκι, αλαζονικές συμπεριφορές και τάσεις νεοπλουτισμού, άσχετες συγκρίσεις με ”κατινίστικη” πρόθεση και προσπάθεια να αποδείξουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο, σε σχέση με τον διπλανό μας, είναι μόνο μερικά από τα πάρα πολλά αναγνωριστικά σημάδια που δείχνουν ότι κάτι πάει στραβά στην κοινωνία μας.
Λέει η μια μητέρα στην άλλη “ο Γιάννης μου σπουδάζει ιατρική στην Οξφόρδη. Ο δικός σου ο γιός τι κάνει;”
Και απαντά η άλλη “ο Τάσος αποφάσισε να ανοίξει ένα περίπτερο, να εργαστεί σαν σερβιτόρος/σκουπιδιάρης/οικοδόμος” κλπ κλπ.
Τι πιστεύετε ότι θα σκεφθεί η μητέρα του Γιάννη; Ότι ο γιός της είναι εξυπνότερος, πιο φιλόδοξος, πιο ταλαντούχος και ”ευτυχώς Παναγία μου που δεν είμαστε παρακατιανοί και “φτωχούληδες χωρίς όραμα” σαν τους γείτονες”!!!!!!!
Δυστυχώς, ακούμε καθημερινά τέτοια παραδείγματα.
Η κοινωνία προσπαθεί να μας αφαιρέσει με κάθε τρόπο τον αυτοσεβασμό, το όνομα, την προσωπικότητα, την διαφορετικότητά μας, ώστε να τα αντικαταστήσει με νούμερα
αναλώσιμου εργατικού δυναμικού, ταυτότηες σκλάβων και κυρίως να αλλάξει το όνομά μας με την ταμπέλα επάνω στο γραφείο που αναφέρει τον βαθμό μας.
Και αυτό συμβαίνει όχι εν αγνοία μας αλλά ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙ. Άλλωστε, είναι βολικό να εθελοτυφλούμε…
Αλήθεια, θα μπορούσατε να αγαπάτε και να σέβεστε τον εαυτό σας ακόμα και μετά από μια σοβαρή επαγγελματική αποτυχία;
Τι θα σας συνέβαινε αν χάνατε ξαφνικά τη δουλειά σας; Μήπως θα αισθανόσασταν ανάξιοι;
Αλήθεια … γιατί ξαφνικά αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα; Μήπως γιατί παράλληλα ανέβηκαν και τα ποσοστά ανεργίας;
Αν δεν σπουδάζατε κάτι το οποίο θα έκανε τον κοινωνικό σας περίγυρο να μιλάει με θαυμασμό για εσάς αντί να σας θεωρεί ”κατώτερο είδος”, τι θα κόστιζε στην ψυχολογική σας διάθεση;
Αν σταματούσατε επιτέλους να μιλάτε λες και ανήκετε στην “Αυλή του Βασιλιά” και στρέφατε επιτέλους το κεφάλι για να ενδιαφερθείτε για τον συνάνθρωπό σας, αν κόβατε το χάπι της καταραμένης γραψαρχιδίνης, ίσως να καταφέρετε να αποτελέσετε το λιθαράκι του παιδικού σας ονείρου:
Να αλλάξετε τον Κόσμο ολάκερο !!! Αλλάζοντας πρώτα τον κόσμο γύρω σας …
Το επάγγελμα, τα χρήματα, η κοινωνική ”κάστα” στην οποία τοποθετείτε τον εαυτό σας, ΔΕΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΣΑΣ.
Οι Πράξεις σας όμως το κάνουν …
Είσαι ό,τι πράττεις.
Και όχι ό,τι επαγγέλλεσαι …
© 2013 Χριστίνα Κιτσάκη
