Γράφει η Ειρήνη Σπανέλη
Μέσα στο φρουτοδάσος ζούσε ένα μικρό αγκαθάκι. Όσοι πέρναγαν από εκεί και το έβλεπαν απομακρύνονταν. Δεν ήθελαν να τους τσιμπήσει και να πονέσουν. Έτσι καθώς όλοι πέρναγαν και απομακρύνονταν δεν είχε γευτεί ποτέ του ένα χάδι. Δεν ήξερε πως ήταν η επαφή. Έβλεπε τα ερωτευμένα πλάσματα να ακουμπιούνται, να κρατιούνται χέρι χέρι, και δεν ήξερε πως ήταν αυτή η αίσθηση. Δεν μπορούσε να καταλάβει το συναίσθημα αυτό. Ήταν μελαγχολικό και σκυθρωπό. Όλο κοιτούσε το χώμα και δάκρυα κυλούσαν από την ρίζα του.
Advertisment
Ένα φρουτένιο και ηλιόλουστο πρωινό άκουσε μια φωνή να του φωνάζει ….
-Καλημέραααα
Μέχρι εκείνη την στιγμή κανείς δεν του είχε απευθύνει το λόγο, έτσι λοιπόν έκανε πως δεν άκουσε, έτσι και αλλιώς δεν μιλούσαν σε αυτό. Ποιος θα μπορούσε να το καλημερίζει άλλωστε;
Advertisment
-Καλημέρα ξανακούστηκε η φωνή …….εδώ κάτω κοίτα.
Ρίχνει μια ματιά το αγκαθάκι στο χώμα και βλέπει ένα ωραίο πετραδάκι.
-Καλημέρα του απαντά ….σε εμένα μιλάς;
-Ναι σε εσένα …πως πάνε τα κέφια;
-Τα κέφια; Αποκρίθηκε… το αγκαθάκι, που την βρίσκει τέτοια χαρά, αναρωτήθηκε (αλλά το είπε από μέσα του για να μην προσβάλει τον συνομιλητή του. Δεν θα ήθελε να τον τρομάξει και να φύγει άλλωστε. Ένιωθε πολύ όμορφα που κάποιος του μιλούσε).
-Καλά…… (είπε στο τέλος)
-Μόνο καλά; Απάντησε το πετραδάκι. Μα είναι ένα υπέροχο φρουτένιο και ηλιόλουστο πρωινό ………….κοίτα γύρο σου………. Κοίτα πως αγκαλιάζεται το μανγκο με το πεπόνι και πιο πέρα παίζουν το μήλο με το σταφύλι. Εσύ γιατί δεν παίζεις;
-Γιατί δεν μπορεί να με ακουμπήσει κανείς.
-Ω!!! Μα γιατί;
-Γιατί όποιον αγαπώ τον πονάω. Μόλις με ακουμπήσει κάποιος τον ματώνω. Και έτσι όλα τα πλάσματα με αποφεύγουν.
-Χμμμ………. (Έκανε σκεφτικό το πετραδάκι). Μπορείς να παίξεις μαζί μου λοιπόν.
-Μα θα σε πονέσω, χωρίς να το θέλω.
-Για δοκίμασε ……είμαι τόσο σκληρό που δεν καταλαβαίνω τον πόνο.
-Και αν παίζοντας τρυπήσω άλλους;
-Μα θα σε προστατέψω.
-Πως;
-Θα σε κρύψω πέφτοντας επάνω σου. Εγώ δεν παθαίνω τίποτα. Δεν μπορείς να με βλάψεις μόνο να με αγαπήσεις. Λοιπόν; Θα μου χαρίσεις τον εαυτό σου;
Με ένα πήδο το αγκαθάκι έκανε επιτέλους το άλμα που ονειρευόταν μια ζωή ολόκληρη. Έπεσε πάνω στην πέτρα. Κοίταξε λίγο τρομαγμένα ………..
-μην φοβάσαι της αποκρίθηκε το πετραδάκι. Είδες; δεν έπαθα τίποτα.
-Πόσο όμορφα είναι στην αγκαλιά σου …..όλος ο κόσμος είναι αλλιώς.
-Και μυρίζει αγάπη είπε το πετραδάκι. Αυτή τη στιγμή μυρίζει όπως μυρίζουν τα πλάσματα που αγαπιούνται και έρχονται κοντά μου όλα αυτά τα χρόνια.
-Και πως μυρίζουν δηλαδή;
-Να μύρισε… όπως τώρα που μυρίζει γλύκα σαν πορτοκάλι, φρεσκάδα σαν λεμόνι και δροσιά σαν καρπούζι ………..
-Σ΄αγαπώ
-Και εγώ Σ΄αγαπώ, και δεν θα σε αφήσω ποτέ.
-Τ΄ορκίζεσαι;
-Τ΄ ορκίζομαι.
-Στη ζωή σου;
-Στη ζωή…… απάντησε το πετραδάκι. Ορκίζομαι στη ζωή ότι θα είσαι η αγάπη μου και δεν θα σε αφήσω ποτέ.
Ειρήνη Σπανέλη
