Το «τέρας» μέσα μας, εμμονές
Με τα σενάρια δεν έζησε ποτέ κανείς. Εκτός κι αν ήταν συγγραφέας. Αυτοί οι δαίμονες, αυτή η μόνιμη προσκόλληση στα φαντάσματα, το παρελθόν και τα ψεγάδια του. Καταστάσεις που μας πρόλαβαν και εμείς απλά ποτέ δεν προλάβαμε να τις μασήσουμε, πόσο μάλλον να τις χωνέψουμε. Και δε βοήθησε κανείς… Οι φόβοι μας. Κάθε τόσο επιστρέφουν. Κάθε τόσο αγριεύουν το μέσα μας και το κάνουν να μοιάζει τρικυμία. Κι έρχεται ο πονοκέφαλος. Και να σου η ζάλη. Και να ξανά οι αμφιβολίες. Και να τες ξανά οι εμμονές. Κυρίες. Στην πένα. Σένιες. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Καλώς ήρθατε, περάστε, καθίστε! Να σας προσφέρουμε ένα φοντάν;
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Μα πως θα ζήσουμε έτσι, εξηγήστε μου. Καταστροφείς στιγμών καταντήσαμε για το γαμώτο του χτες που ποτέ δε συμβιβαστήκαμε μαζί του. Παραήταν σκληρό για εμάς τους ρομαντικούς. Μια τρύπα στην καρδιά. Μια τρύπα που έγινε πηγάδι σκιών που κουβαλάμε μέσα μας μόνιμα. Πρόσωπα με σελοφάν, αχνοφαίνονται τη μια και τη άλλη κατεβάζουν τις μάσκες και ουρλιάζουν μέσα μας, μνήμες φωτογραφικές μας παραλύουν. Πληγωθήκαμε. Νιώθουμε θα εκραγούμε. Όλα επιστρέφουν. Όλα. Κι εμείς ακόμα να συμβιβαστούμε με την αύρα του παρελθόντος. Σα στοιχειό μέσα μας γελά κρυφά. Μας κοροϊδεύει. Δεν το αντέχουμε. Θα σωθούμε;
Εδώ θα φανεί η δύναμη ψυχής. Σε αυτό το παιχνίδι που όμοιό του δεν υπάρχει κανένα. Να βαστάξεις ένα τρύπιο παρελθόν, με τους δαίμονες να μπάζουν από παντού θέλει καρδιά, θέλει πυγμή και σαφώς θέληση για το παρόν. Το παρόν, ακούς; Κανένα αύριο. Κάτσε και σκέψου το εξής. Αρκετά δε βασανίστηκες; Αρκετά δε χαώθηκες; Πόσο πιο χαμηλά αντέχεις να πέσεις ψυχικά άνθρωπέ μου; Ώρα να σηκωθείς. Κι όποιος σε βοηθήσει, ευπρόσδεκτος και μαγκιά του. Όποιος φύγει μακριά, δεν ήταν ποτέ για σένα. Όποιος μείνει, ήταν μάλλον πάντοτε εδώ.
Σε κάθε περίπτωση, η αποτοξίνωση από τις εμμονές είναι ένα ζήτημα προσωπικό. Κανένα χέρι, καμία σκέψη, καμιά «ενθάρρυνση» δε θα καταφέρουν να σε απεγκλωβίσουν από τα ανύπαρκτα- υπαρκτά συντρίμμια σου. Μόνο εσύ. Ένα τεράστιο «Χ» χρειάζεται η εξίσωση της ζωής σε πάσης φύσεως εμμονές αν θες να ζήσεις ουσιαστικά. Ένα τεράστιο «Χ» σε όλους όσους στις προκαλούν και σε κάνουν να τρομάζεις και να αμφιβάλλεις για όλα ακόμα και για τις δικές σου ενέργειες. Ένα τεράστιο «Χ» στον ίδιο σου τον εαυτό που τις αναπαράγει διαρκώς. Πάει, τελείωσε, δε ζούμε έτσι. Πάρε το χαμπάρι και κάνε μου μια χάρη. Τσίμπα λίγο στο χέρι τον εαυτό σου. Πονάς; Με αυτό γεννιέσαι, με αυτό πεθαίνεις. Μόνο σου πρέπει να τα καταφέρεις λοιπόν. Και μπορείς!
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
