Για μια φορά, άκου τα θέλω σου
Άκου τα θέλω σου άνθρωπέ μου. Για μια φορά. Για μια μέρα έστω. Είναι τόσο θλιβερό και άδικο να επιλέγεις συνειδητά τόσες σιωπές και άλλες τόσες καταφάσεις, μόνο και μόνο γιατί έχεις τη ψευδή, χιλιοαναθεματισμένη αίσθηση πως μόνον έτσι είσαι αρεστός και ευγενής. Νομίζεις πως νοιάζεται κανείς για το «καλό παιδί» που κρύβεις μέσα σου; Έχεις μήπως την εντύπωση πως το χάος του μυαλού σου εκτιμάται ειλικρινά από όλους εκείνους τους κυρίους που προσπαθείς καθημερινά σε δουλειές και τρεξίματα να ικανοποιήσεις και μάλιστα με το παραπάνω; Γελιέσαι… Γελιέσαι γιατί σε έναν κόσμο τόσο ανέραστο κι εγωιστή, το μόνο που ξέρει καλά να κάνει ο άνθρωπος είναι να κοιτά τον εαυτό του και αυτό όχι, δεν είναι κακό. Κακό είναι όταν ξεφεύγει… Όταν κοιτά δηλαδή, μόνο αυτόν.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Δεν έχεις μάθει να εκφέρεις την άποψή σου. Σχεδόν τρεκλίζεις και φοβάσαι. Μην πεις καμιά χαζομάρα, γιατί πως θα ακουστεί στα βασιλικά αυτιά των τριγύρω σου; Έχεις επιλέξει το δρόμο του «Ναι σε όλα», γιατί αρνείσαι να δεις τον ουσιαστικό σου εαυτό και να παραμείνεις πιστός στις ποιότητες που ο νους σου γεννά. Αδιαφορείς για τις ανάγκες σου και δυστυχώς για σένα, ρίχνεις τα φταιξίματα αλλού για να έχεις κι εσύ μια κάλυψη συναισθηματική. Φταίνε οι γονείς, φταίει ο σύντροφος, φταίνε τα σκληρά σου βιώματα, ή τα άσχημα παιδικά σου χρόνια… Ποιον κοροϊδεύεις; Γιατί δακρύζεις; Γιατί επιμένεις να μη μιλάς; Πονάνε οι αλήθειες, δε βρίσκεις;
Γιατί δεν παίρνεις τη ζωή επιτέλους στα χέρια σου; Ξέρω, ξέρω. Μόνο εύκολο δεν είναι. Για ποιόν είναι;… Χρόνια ολόκληρα μας δίδασκαν το ακριβώς αντίθετο. Να κρατιόμαστε πάντα από κάπου. Μη μείνουμε «μόνοι» στιγμή. Λεπτό. Μας φύτεψαν μηχανές στα κεφάλια να γεννούν διαρκώς εξαρτήσεις, βαφτισμένες με «αγάπη», «τρυφερότητα», «πάθος» και δημιούργησαν εν τέλει τέρατα κτητικά, σχεδόν λυσσασμένα εγωιστικά και στο βάθος τόσο μόνα… Για λύπηση. Για οίκτο. Εμάς. Για εμάς μιλάω, συγκεντρώσου. Και που φτάσαμε; Να είμαστε ένα μάτσο ψυχές μόνες σχεδόν αποκαρδιωτικά. Πιο μόνες από ποτέ. Κι ας είμαστε τόσες και υποτίθεται μαζί. Ξέρεις γιατί όλο αυτό; Φοβόντουσαν μην αισθανθούμε έστω και ένα δευτερόλεπτο μια σπιθαμή ελευθερίας. Γι’ αυτό. Και φυσικά δεν την αισθανθήκαμε.
Και ενώ το ξέρεις το όλο παραμύθι, συνεχίζεις και να φοβάσαι και να τρέμεις σε κάθε σου κίνηση και κάθε σου θέλω να το καταπίνεις λες και είναι παυσίπονο ζωής. Καμιά ζωή χωρίς τα θέλω σου άνθρωπέ μου, καμιά ευκαιρία σε σένα, κανένα σημάδι ονείρου. Στα κατάργησαν κι αυτά; Δε νομίζω… Εδώ δεν έχεις να προσάψεις ευθύνες. Εδώ η ευθύνη είναι μόνο δική σου και αλήθεια, σε ντροπιάζει. Άκου τα θέλω σου άνθρωπέ μου, νιώσε τις επιθυμίες να σε κατακλύζουν και να σε διαπερνάνε σα ρεύμα ηλεκτρικό, κάνε τες πράξη και μη μασάς. Αυτές είναι η κινητήριος δύναμη του δώρου της ζωής. Αξιοποίησέ τες, μη φτάσεις σε σημείο να πεις ποτέ, ότι ποτέ δεν έζησες. Η απάντηση θα είναι μια. Δεν το επέλεξες. Και το γαμώτο της ιστορίας, είναι πως ενώ όλα όσα γράφω ήδη τα γνωρίζεις, δεν το επέλεξες συνειδητά.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
