Πάνε τρεις μήνες από τότε και εξακολουθείς να κοιτάζεις κάθε πρωί στον καθρέφτη το σημάδι στο λαιμό σου. Μου λες πως «φαίνεται πολύ» και θα ‘θελες να είχε εξαφανιστεί. Σου απαντώ πως εμένα – που σε βλέπω κάθε μέρα – δεν με πειράζει καθόλου που είναι ακόμα εκεί και πως στα δικά μου μάτια είσαι πιο όμορφος με αυτήν τη ροδαλή χαρακιά.
Σημάδια από σπουδαίες ή λιγότερο κρίσιμες επεμβάσεις, που λίγο ή πολύ σημαδεύουν τη ζωή μας, έχοντας πρώτα σημαδέψει το κορμί μας, δεν μπορούν να κρυφτούν. Ακόμα και αν καλύφθηκαν από ικανά χέρια για να μην χαλούν την αισθητική εικόνα του εαυτού μας, θα είναι πάντα εκεί σαν ένα κομμάτι μας. Όσο κι αν θέλουμε να τα κρύψουμε για να μην τα βλέπουν οι άλλοι – αλλά και εμείς οι ίδιοι – αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των εμπειριών μας και διηγούνται από μόνα τους την ιστορία μας.
Advertisment
Μου αρέσουν τα σημάδια στους ανθρώπους. Είναι αυτά που τους κάνουν ξεχωριστούς και διαφορετικούς από τους άλλους. Εκφράζουν από μόνα τους στιγμές αδύναμες και πληγές που έκλεισαν ή προσπαθούν να κλείσουν. Αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που κάποιοι προσπαθούν να αφήσουν πίσω τους και να το χαρίσουν στη λήθη. Όμως το σημάδι παραμένει πάντα εκεί, βαθιά χαραγμένο μέσα τους, για να τους θυμίζει ότι το έζησαν.
Όταν λατρεύεις έναν άνθρωπο, δεν μπορείς παρά να αγαπήσεις και τα σημάδια του. Δεν πρέπει να σε απωθούν αλλά να σε τραβούν κοντά του. Είναι ο λόγος που θέλεις να του χαρίσεις μια ακόμα αγκαλιά, ένα ακόμα φιλί ή ένα ακόμα χάδι, σαν να μην έφταναν όλα όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα γι’ αυτόν. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, εσύ αγαπάς πιο πολύ τα σημάδια του από αυτόν τον ίδιο και είναι αυτά – και όλα όσα τα συνόδεψαν – που του χαρίζουν μια αναντικατάστατη θέση στην καρδιά σου.
Δεν θέλω να κρύψεις το σημάδι στο λαιμό σου και κανένα άλλο σημάδι πάνω σου. Ίσως είναι καιρός να συμφιλιωθείς με ό,τι σε έχει στιγματίσει και κουβαλάς, θέλοντας και μη. Για μένα, κάθε σου σημάδι είναι ένας λόγος να σε αγαπώ ακόμα πιο πολύ. Γι’ αυτό σου λέω, δεν πειράζει.
Advertisment
Αγάπη Μαρταβατζή – Photo: Author/Depositphotos
