Τα σημάδια που προσπαθείς να σβήσεις μήπως είναι αυτά που πρέπει να κρατήσεις;
Δύσκολο πράμα να μεγαλώνεις. Κακά τα Ψέματα. Χάνεις την απαλότητα από το πρόσωπο, την αντοχή από το σώμα, τη ζωτικότητα να ρισκάρεις παντού και με όλους. Οι γραμμές στο σώμα δεν είναι πια λείες, «γεμίζουν» τα σημεία που περηφανευόσουν ότι ήταν τορνευτά και οι ρυτίδες πληθαίνουν λες και τις ταΐζεις. Τα σκουρόχρωμα μαλλιά σου παύουν να έχουν απλώς ανταύγειες λίγες λευκές τρίχες και υποχωρούν μπροστά τους και παραδίδονται στην κυριαρχία τους. Στενοχωριέσαι. Γερνάς; Η Μεγαλώνεις; Το ίδιο δεν είναι; Εμ δεν είναι.
Advertisment
Πάντα με φρίκαρε όταν άνθρωποι που είχαν να με δουν χρόνια μου λέγανε: «Ίδια είσαι». Ίδια; (Ο καθένας με τον καημό του). Καλοπροαίρετα το λεν οι άνθρωποι αλλά εγώ άκουγα (ο καθένας ό,τι θέλει ακούει) ότι παρέμεινα εκεί που ήμουνα. Όχι εξωτερικά μόνο αλλά και εσωτερικά. Στάσιμη δηλαδή κι αμετακίνητη. Γι αυτό και φρίκαρα.
Βλέπω γυναίκες διάσημες αλλά και γνωστές μου να παραμένουν «ίδιες» στο πέρασμα του χρόνου, κάνοντας τα πάντα γι’ αυτό και χρησιμοποιώντας κάθε χειρουργική και μη μέθοδο. Σέβομαι τις αποφάσεις τους αλλά αναρωτιέμαι κιόλας… Δεν είναι μαγική η συνάντηση με το χρόνο και το αποτέλεσμα που μπορεί να δημιουργήσει πάνω σου; Γιατί να χάνουμε αυτή τη μαγεία; Το ξαναλέω… Σέβομαι την απόφαση της παρέμβασης που κάνει μια γυναίκα αλλά και έναν άντρα να «σβήνει» τα σημάδια του χρόνου από πάνω του. Μπορεί κάποια στιγμή να το κάνω κι εγώ.
Αλλά για την ώρα σκέφτομαι ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας γυναίκες και άντρες που φέρουν την ηλικία τους με περίσσια χάρη και δεν την κουβαλούν με βάρος που τους καταπονεί και θα ήθελα να τους μοιάσω. Χαμογελούν κι αφήνουν τα πρόσωπά τους να αυλακώνονται από πολλές ρυτίδες που τους κάνουν ευάλωτους και χαριτωμένους. Αφήνουν να φανεί ένας ώμος, μια γάμπα και το χαλαρωμένο τους δέρμα και αντί να αγχωθούν και να το κρύψουν, το χαιδεύουν με ευγνωμοσύνη για όσα τους προσφέρει.
Advertisment
Κι είναι αυτή η ευγνωμοσύνη, νομίζω, που κάνει τη διαφορά. Τεντώνοντας το δέρμα, βάζοντας επιθέματα, κάνοντας ενέσεις μοιάζει καμμιά φορά σαν να θέλουμε να σβήσουμε και τις μνήμες του. Αλλά αυτές οι μνήμες μας έφεραν εδώ. Τι απίστευτη φράση αυτή που είχε πει κάποτε η Άννα Μανιάνι, μεγάλη ηθοποιός και μούσα του Φελίνι “Τι; να «τραβήξω» τις ρυτίδες μου; μα ξέρετε τι κόπο έκανα για να τις δημιουργήσω;”
Στον κάματο, στον προβληματισμό, στα γέλια, στο θυμό, στη συγκίνηση, στις στιγμές γαλήνης το σώμα δίνει το παρόν και μας μιλάει με το δικό του τρόπο. Κι αυτά που μας λέει, όπως συμβαίνει ακόμα και με τους πιο καλούς μας φίλους, μερικές φορές δεν μας αρέσουν. Είναι σημάδια που μας ασχημαίνουν και μας βαραίνουν. Από την άλλη, έχετε κοιταχτεί στο καθρέφτη μετά από μια μεγάλη και απολαυστική πεζοπορία, αφού έχετε περάσει χρόνο με ανθρώπους που αγαπάτε ή με μια ασχολία που σας γαληνεύει τη ψυχή; Είναι ή δεν είναι αλήθεια πως βλέπετε το νεαρό εαυτό σας ή ακόμα και το παιδί που είστε; Δείτε τα μάτια σας και πως λάμπουν.
Και μπορεί να έχετε ρυτίδες πια, αλλά κι αυτές δεν είναι σαν να λένε στο παιδί αυτό: «Μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ πια για να σε φροντίζω και να σε προστατεύω. Για να σου μάθω να ζεις φιλικά με το χρόνο. Σ’ ευγνωμονώ για όσα περάσαμε μαζί και ανυπομονώ γι αυτά που θα ‘ρθουν. Και δεσμεύομαι να αφήσω το αποτύπωμά μου σ αυτό το πέρασμά μου από τη ζωή».
- Αν είναι να χάσεις κάτι από μια εμπειρία, φρόντισε να μην είναι το μάθημα! - 10 Σεπτεμβρίου 2018
- Γυναίκα θα πει… - 12 Ιουλίου 2018
- Είμαστε κι εμείς, τα παιδιά που γεννηθήκαμε ενήλικες - 14 Δεκεμβρίου 2017
