Ο φάκελός σας έκλεισε και μαζί και ο κύκλος μιας ζωής. Όλη σας η ζωή σε ένα χαρτί με τα ονόματά σας. Αιτιολογία συνηθισμένη. Ασυμφωνία χαρακτήρων. Μετά από χρόνια, μήνες, έρωτες, αγάπες, νοιάζομαι, σε αγαπώ, σε θέλω, σε παντρεύομαι, σε λατρεύω… σε χωρίζω.
Έχετε κρατήσει το πρώτο σας παιδί αγκαλιά, έχετε κλάψει και οι δύο από συγκίνηση. Έχετε θυσιάσει τη ζωή σας για να μεγαλώσετε και ένα δεύτερο παιδί. Έχετε μείνει άυπνοι σε ένα νοσοκομείο, όταν ήταν μικρά. Έχετε ξυπνήσει ο ένας πριν από τον άλλον για να του φτιάξει πρωινό.
Advertisment
Έχετε κάνει έρωτα σαν τρελοί από πάθος, έχετε ορκιστεί αγάπη και πίστη. Έχετε μείνει χωρίς διακοπές, γιατί δεν σας έφταναν τα χρήματα αλλά δεν σας ένοιαξε γιατί ήσασταν μαζί του. Έχετε στερηθεί εκείνο το υπέροχο ρολόι που σας άρεσε, για να της αγοράσετε το φόρεμα που ήθελε να βάλει σε εκείνο το χορό. Έχετε προσποιηθεί ότι δεν σας πείραξε τίποτα όταν σας είπε ότι δεν θα πάτε εκείνο το ταξίδι λόγω δουλειάς του. Έχετε κάτσει στα καρφιά, αλλά της βγάλατε εισιτήριο για ένα διήμερο στην Σαντορίνη το καλοκαίρι με τις φίλες της.
Αυτό είναι αγάπη. Δεν είναι ασυμφωνία χαρακτήρων. Αυτό είναι συμφωνία αγάπης. Άραγε πως γίνεται μια συμφωνία, ασυμφωνία; Πώς γίνεται η αγάπη ρουτίνα; Πώς χωρίζουν οι ψυχές πριν τα κρεβάτια; Πώς κλείνουν τα σπίτια, σφραγίζουν τα άλμπουμ της ζωής μας και ξεκινάμε από τη μέση της διαδρομής;
Πώς ξεκρεμάμε φωτογραφίες από τη ζωή μας σαν να ήταν λεκές σε τοίχο; Πώς κλείνουμε σε ένα γκρι δικηγορικό φάκελο την προηγούμενη ζωή μας; Χωράει άραγε; Έχουμε ποτέ επιστρέψει ένα βράδυ κρυφά να δούμε μήπως έκλαψε η ζωή μας για την κατάληξη που της δώσαμε;
Advertisment
Μήπως ένιωσε μοναξιά; Μήπως την απογοήτευσαν οι ίδιοι που τη διάλεξαν; Όχι. Συνεχίζουμε, δίνουμε τα χέρια σαν συνέταιροι έξω από ένα δικαστήριο και προχωράμε. Ασυμφωνία χαρακτήρων ή συμφωνία αγάπης; Τι ζήσαμε άραγε;
Κανείς δεν θα μάθει ποιο ήταν το σωστό, πάρα μονάχα στο τέλος, στον απολογισμό του. Έως τότε θα έχουμε χώρο στην ντουλάπα μας, στο κρεβάτι μας, στο άλμπουμ με τις φωτογραφίες μας, στο μπάνιο μας. Χώρο όμως στην ψυχή μας ίσως δεν έχουμε ποτέ πια.
Στριμώχτηκε και εκείνη μαζί με την σιωπηλή συμφωνία που κάναμε μέσα μας. Όταν δεν αγαπάμε πια, να μην έχουμε ποτέ το θάρρος να το πούμε αλλά να το μεταφράζουμε σε ασυμφωνία χαρακτήρων για να μπορούμε να το δικάσουμε. Γιατί η αγάπη δεν δικάζεται. Αθωώνεται.
Μπέττυ Κούτσιου – Photo: Author/Depositphotos
