Είμαι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που δεν θέλησαν να μεγαλώσουν βάσει προτύπων. Αυτή μου την επιλογή θα μπορούσε να πει κανείς πως σε πολλούς τομείς την πληρώνω, μα δε βαριέσαι. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, λένε, μα υπάρχει και το αντίστροφό του. Μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε θα προσθέσω, λοιπόν. Ωστόσο με βάση τις επιλογές μου υπήρξα πάντα αρκετά συνειδητοποιημένη. Ακόμη και στα ρίσκα ή τα λάθη μου.
Και κάπως έτσι ξέρω πως, έστω προς το παρόν, δε θα ήθελα, ας πούμε, να κάνω παιδί. Δε μου βγαίνει ως παιδί – γιατί έτσι νιώθω – να μεγαλώνω ένα άλλο παιδί. Είμαι και κάπως εγωίστρια αν θέλεις επειδή δε θα επέλεγα να βάλω στην άκρη τα απωθημένα μου ακόμη μπας και καταφέρω κάποια τελικά να τα πραγματοποιήσω και σε τελική ανάλυση δεν ένιωσα ποτέ μου αρκετά «μαμά» όπως οι περισσότεροι ίσως το έχουν στο μυαλό τους.
Advertisment
Αν έχω σκεφτεί πώς θα ήμουν ως μαμά; Ναι, δεν το κρύβω. Μου έχει περάσει από το μυαλό κι επειδή μου αρέσει να ψυχολογώ ανθρώπους κι ιδιότητες αλλά κι επειδή δε θα μπορούσα να απορρίψω κάτι πριν το σκεφτώ ως πιθανότητα όσο κι αν η θεωρία σε καμία περίπτωση δε θα γινόταν να συγκριθεί με την πραγματικότητα ούτε στο ελάχιστο. Το έχω σκεφτεί όμως και για έναν ακόμη λόγο. Γνωρίζοντας είτε άμεσα είτε έμμεσα γονείς διαφόρων ειδών πονάω για όσα παιδιά καταστρέφονται εξαιτίας εκείνων που δεν κατάφεραν να σταθούν επάξια δίπλα τους ως οι πιο μεγαλειώδεις και καθοριστικές παρουσίες στις ζωές τους.
Με βάση όλα τα παραπάνω, λοιπόν, έχω φτάσει να σκέφτομαι κατά καιρούς διάφορα πράγματα που δε θα ήθελα να κάνω στο δικό μου παιδί αν ήταν αλλιώς η κατάσταση κι επέλεγα να γίνω μαμά. Όλοι λένε πως δεν μπορεί να σε καταλάβει ένας άτεκνος άνθρωπος, δεν μπορεί ούτε του επιτρέπεται να σε συμβουλέψει, δεν έχει, λένε, την ικανότητα να αντιληφθεί πώς είναι να αγαπάς ως γονιός γι’ αυτό και δεν έχει δικαίωμα στο τέλος να μιλάει. Δεν πειράζει. Θα πάρω το ρίσκο κάπου εδώ και θα τολμήσω να αραδιάσω όλες εκείνες τις σκέψεις που μου τριβελίζουν το μυαλό κάθε φορά που ένα παιδί καταστρέφεται με βάση την αξεπέραστη αγάπη των γονιών του. Θα πάρω το ρίσκο και θα γράψω κάτι σαν γράμμα σε εκείνο το δικό μου παιδί που τελικά πιθανότατα δε θα έρθει ποτέ σε αυτόν τον τόσο τρομακτικά όμορφα άσχημο κόσμο.
Παιδί μου,
Advertisment
μέσα από αυτές τις γραμμές θα προσπαθήσω να σου πω όλα όσα πιστεύω πως θα ένιωθα για εσένα αν είχα επιλέξει έναν άλλον δρόμο και σε είχα κάπου εδώ. Δεν νιώθω έτοιμη να το κάνω, γι’ αυτό και δε θα ήθελα να σε πάρω στο λαιμό μου, όμως ξέρω μέσα μου ότι με τον ερχομό σου θα αισθανόμουν ευλογημένη. Ξέρω πως θα σε αγαπούσα τόσο πολύ που θα ήσουν όλη μου η ζωή και κάτι παραπάνω ανεξάρτητα από το ότι επιλέγω να μη νιώσω έτσι αυτή τη στιγμή για τους δικούς μου λόγους. Ίσως να μη μου ταιριάζει αν θέλεις ο τρόπος ζωής ενός γονέα. Τέτοιου είδους μεγαλειώδη συναισθήματα πολλές φορές για εμάς τους ανθρώπους είναι παγίδα μιας και δεν καταφέρνουμε πάντα με βάση τα πάθη μας να σταθούμε αντάξιοί τους ή να τα κουμαντάρουμε.
Θα προσπαθήσω να σου μιλήσω σαν να είσαι στ’ αλήθεια εδώ, δίπλα μου κι ελπίζω έτσι να καταφέρω να αγγίξω έστω και ένα μικρό μέρος του μεγαλείου ενός γονιού που δεν καταστρέφει τα παιδιά του. Θέλω να ξέρεις πως τις λίγες φορές που δεν καταφέρνω να φερθώ ψύχραιμα και σου φωνάζω δεν είναι επειδή είμαι καλύτερη, αλάνθαστη ή πιο έξυπνη από εσένα.
Όταν δεν μπορώ να ελέγξω την ένταση του φόβου μου και κάπως έτσι ξεφεύγω είναι επειδή άλλη τόση είναι η ένταση της αγάπης μου για ‘σένα κι έτσι δεν μπορώ πάντα να σε αντιμετωπίσω με την ψυχραιμία κάποιου που θα μπορούσε να αδιαφορήσει απέναντί σου. Όταν αγαπάμε τόσο πολύ, αυτό από μόνο του μας ξεπερνάει. Γι’ αυτό αν ποτέ σου φωνάξω, να θυμάσαι πως το ύφος μου θα έχει να κάνει με την ένταση της αγάπης μου αλλά τα λόγια μου δε θα προσπαθήσουν ποτέ να σου επιβληθούν ή να βγουν από πάνω με το έτσι θέλω.
Ίσως από τους πολλούς λόγω ηλικίας θεωρούμαι έμπειρη κάτι που εσύ ακόμη δε θεωρείσαι. Ξέρω όμως πως κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και πως κάποιες από τις εμπειρίες που θα αποκτήσεις εσύ αύριο μεθαύριο, μπορεί εγώ ακόμη να μην έχω γνωρίσει ή ίσως να μη γνωρίσω και ποτέ. Γι’ αυτό και πιστεύω πως θα ήταν καλό να γίνεις ένας άνθρωπος ικανός να αξιολογήσει μόνος του τον κόσμο και τις εμπειρίες του. Δε θα σε αφήσω ποτέ ξεκρέμαστο και συγχώρεσέ μου το «κουσούρι» να σου λέω τις περισσότερες φορές την άποψή μου γιατί θα θέλω να σε δω ευτυχισμένο, όμως στο τέλος της ημέρας αυτό θα θέλω να το πετύχεις με βάση τα δικά σου κριτήρια και πάντα θα σου λέω ό,τι έλεγε και σε μένα ο πατέρας μου από μικρή: “Άκου, μην υπακούς”.
Να θυμάσαι πως αξίζεις πολλά και μπορείς να κάνεις όλα όσα ονειρεύεσαι αρκεί να το πιστέψεις. Μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο. Καμία «αυθεντία» δεν ξέρει όσα η ψυχή μας μπορεί. Εγώ θα είμαι πάντα κάπου εκεί να σε στηρίζω όταν με χρειάζεσαι και να ξέρεις ότι κανείς άλλος δεν έχει το δικαίωμα να χαράξει τη δική σου πορεία αντί για εσένα, ούτε καν εγώ η ίδια, ούτε οι φόβοι σου. Μάθε να κάνεις ακόμη και λάθη. Σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να παραμένει αλάνθαστος, είναι αδύνατον κάτι τέτοιο να συμβεί. Σκοπός του ανθρώπου είναι να μπορεί να αξιολογεί τα δικά του λάθη ώστε να εξελίσσεται μέσα από αυτά η δική του προσωπικότητα. Πώς θα μάθεις ποιος είσαι αν δε γνωρίσεις όλες σου τις πλευρές;
Θα σου πω μια αλήθεια. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να προλάβω κάθε άσχημη στιγμή στη ζωή σου πριν να σου συμβεί, δε σου το κρύβω. Να τις εμποδίζω όλες να σε φτάσουν ή να τις επωμίζομαι εγώ αντί για εσένα. Αυτό όμως θα σήμαινε ότι στο τέλος θα ζούσα στη θέση σου εγώ και κάτι τέτοιο θα ήταν έγκλημα αγάπης. Αντί αυτού επιλέγω να σε συμβουλεύω όπου θεωρώ ότι μπορώ να το κάνω και να είμαι πάντα εκεί στα δύσκολά σου όπως και στα όμορφα για να τα περνάμε μαζί.
Δε θα είμαι το δεκανίκι σου γιατί έχεις δικά σου πόδια στα οποία θέλω να πιστεύεις με όλη σου τη δύναμη. Θα είμαι ο άνθρωπος που θα σου απλώνει το χέρι όταν χρειάζεσαι κίνητρο, εμψύχωση, βοήθεια ώστε να ορθοποδήσεις. Θα είμαι πάντα εκεί ακόμη και τις φορές που θα έχεις δοκιμάσει να κάνεις κάτι αντίθετο με την όποια συμβουλή μου αν αυτό δε σου βγει. Δε θα γυρίσω ποτέ να σου πω «εγώ στα έλεγα» λες και περιμένω δικαίωση μέσα από κάθε σου στραβοπάτημα. Ξέρω πως δεν είμαι θεός και καθετί που δοκιμάζεις να κάνεις θα μπορούσε να είχε πετύχει ακόμη κι αν η δική μου εμπειρία έδειχνε πως είναι πολύ δύσκολο τελικά.
Γι’ αυτό θα χαίρομαι όταν θα σε βλέπω να παλεύεις για όσα εσύ πραγματικά θέλεις. Δε θα καμαρώνω μόνο εκ των υστέρων όταν πετυχαίνεις σε πράγματα τα οποία εγώ στη ζωή μου δε θα έκανα, ενώ νωρίτερα θα σε έχω διαλύσει γεμίζοντάς σε ενοχές για τις επιλογές σου. Θέλω να έχεις προσωπικότητα δική σου και να τολμάς. Όχι να χτυπάς πάντα το κεφάλι σου στον ίδιο τοίχο με τον ίδιο τρόπο αν κάτι δε σου βγαίνει αλλά να γίνεσαι πολυμήχανος – όχι δόλιος – ώστε να προσαρμόζεσαι και να πλησιάζεις ένα βήμα τη φορά στους στόχους σου. Να θυμάσαι επίσης πως υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να πετύχεις το ίδιο πράγμα γι’ αυτό η προσαρμοστικότητα δε σημαίνει πάντα συμβιβασμός. Δε θα σου ζητήσω εξάλλου ποτέ να συμβιβαστείς κι ας πονάει το να μη συμβιβάζεται κανείς σε αυτόν τον κόσμο που φτιάξαμε πολύ πριν γεννηθείς.
Θα καμαρώνω, λοιπόν, για σένα πάντα και θέλω να το θυμάσαι αυτό ό,τι κι αν συμβεί. Είμαι και θα είμαι περήφανη για σένα όχι επειδή θα καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τις δικές μου επιθυμίες, τα δικά μου όνειρα κι όσα η κοινωνία θεωρεί «επιτεύγματα» αλλά επειδή είσαι και θα είσαι εσύ ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Έχει πολύ μεγαλύτερη αξία εκείνος ο οποίος ξέρει ποιος είναι, τι θέλει και παλεύει γι’ αυτό από κάποιον ο οποίος άφησε να τον πλάσουν και πέτυχε όνειρα ξένα.
Μπορεί να μη με βλέπεις σαν φίλη σου, μέλος της παρέας σου ή συνομήλική σου όμως δε θέλω να φοβάσαι απέναντί μου για τις αλήθειες σου. Είναι δικές σου κι αγαπάω κι εκείνες όπως εσένα. Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, όντως, είναι το να καταφέρει κανείς να είναι ο εαυτός του. Κι αν ο ίδιος σου ο γονιός δε σε εμπνέει να είσαι εσύ μπροστά του, τότε έχει αποτύχει παταγωδώς γιατί θα έπρεπε να διαφέρει για σένα από όλον τον υπόλοιπο απρόσωπο κι επικριτικό κόσμο.
Είναι δική μου δουλειά να καταφέρω να σου εμπνεύσω εμπιστοσύνη ώστε να υποστηρίζεις την αυθεντικότητά σου μαζί μου. Δεν είμαι εδώ ούτε για να σε κρίνω, ούτε για να σε κατηγορήσω, ούτε για να σε πλάσω κατά πώς μου κάνει κέφι. Είμαι εδώ για να σε ακούσω, να σου δείξω όσα δεν έτυχε να μάθεις ως τώρα, να μου δείξεις όσα μπορεί να μην ξέρω εγώ, να σου μιλήσω για εκείνα που ακόμη ίσως να μη σου περνάνε από το μυαλό αν έτυχε να τα περάσω εγώ πριν από εσένα, να σου δείξω πιθανούς δρόμους – αν θέλεις – προς τον προορισμό που θα έχεις επιλέξει εσύ, να σε βοηθήσω να βρεις δικό σου προορισμό αν νιώσεις ποτέ χαμένος ή χαμένη, να σε χειροκροτήσω για την επιτυχία αλλά και να σε στηρίξω στην όποια αποτυχία επιβραβεύοντας την προσπάθειά σου μιας και θα αξίζει κι εκείνη για μένα περισσότερο από χίλιες κάλπικες επιτυχίες άλλων.
Θέλω αύριο μεθαύριο όταν κι αν νιώσεις την ανάγκη να μου γνωρίσεις τον άνθρωπο που θα έχεις ξεχωρίσει στη ζωή σου να το κάνεις χωρίς να φοβάσαι ότι δε θα τον εγκρίνω είτε γιατί δε θα πληροί τις προσδοκίες μου είτε γιατί θα είναι του ίδιου φύλου ή γιατί με όποιον τρόπο θα πηγαίνει κόντρα στα στερεότυπά τους. Η μόνη μου προσδοκία είναι η ευτυχία σου όπως εσύ την ορίζεις. Είναι δυνατόν να σκέφτεσαι ότι θα έβαζα «τους άλλους» πάνω από σένα; Θέλω να είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος και τότε θα είμαι ευτυχισμένη κι εγώ οπότε θα ευγνωμονώ όποιον καταφέρει να γίνει μία από τις αιτίες του χαμόγελού σου.
Ίσως να με δεις, βέβαια, να ξεφεύγω αν ποτέ κάποιος σε πληγώσει. Κι αν τότε δεν καταφέρω να τηρήσω τα όρια της παρεμβατικότητας που θα μου έχω θέσει θα ήθελα την κατανόησή σου μιας και θα μου είναι αβάσταχτο να σε βλέπω να πονάς εξαιτίας ενός άλλου ανθρώπου όπως γενικά μου είναι αβάσταχτο να σε βλέπω να πονάς.
Όχι, δε θα σου φόρτωνα ποτέ και τα δικά μου συναισθήματα εκείνη τη στιγμή σαν να μη σου έφταναν ήδη όσα θα περνούσες, γι’ αυτό σου τα λέω τώρα όλα αυτά. Ούτε θέλω να σκέφτεσαι προτού έρθεις να μου μιλήσεις μήπως με στενοχωρήσεις ή απογοητευτώ. Μπορεί να είναι ανθρώπινη και κατανοητή σκέψη όμως να ξέρεις ότι πιο πολύ θα με στενοχωρήσει αν είμαι έξω από τη ζωή σου όποτε με χρειάζεσαι κι ο μόνος ο οποίος θα με απογοητεύσει τότε θα είναι ο εαυτός μου.
Θα είμαι εκεί. Βράχος για σένα και μόνο. Μα δε θα σου πω ψέματα, μέσα μου θα θέλω να επέμβω, ίσως και να θέλω να κάνω κακό σε αυτόν που θα σε έχει πληγώσει. Μην ανησυχείς όμως. Εκείνο που στην πραγματικότητα θα προσπαθήσω να κάνω είναι να συμβάλλω ώστε να βγεις ακόμη πιο δυνατός άνθρωπος μετά από αυτήν την όποια περιπέτεια. Και θα σε εμπιστευτώ πως θα μάθεις από όσα πέρασες, θα εμπιστευτώ την κρίση σου όσο κι αν φοβάμαι.
Βλέπεις; Είμαι ειλικρινής. Ούτε τις δικές μου αδυναμίες σκοπεύω να σου κρύψω για να το παίξω υπεράνω ώστε να κάνεις ό,τι σου λέω για το καλό σου και λοιπές δικαιολογίες. Είμαι ειλικρινής όπως θα ήθελα να είσαι κι εσύ. Κι όταν θα κάνω λάθη θα σου ζητάω συγγνώμη και θα προσπαθώ για σένα να γίνομαι όλο και καλύτερη. Κανείς δε γεννιέται γονιός παιδί μου. Πάντα θα σου μαθαίνω όσο μαθαίνω κι εγώ μέσα από εσένα. Κι αυτό είναι μέρος της αγάπης.
Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, στη δική σου προσωπικότητα και να μην κοιτάς πώς να ταιριάξεις με τον κόσμο αλλά πώς να αλλάξεις πρώτα μέσα σου όσα γύρω σου σε πνίγουν αν βρίσκεις στον εαυτό σου σημάδια τους. Μη μοιάσεις με όσα θεωρούν επιτεύγματα εκτός αν το θελήσεις. Μη μοιάσεις με όσους θεωρούν ευυπόληπτους εκτός αν το θελήσεις. Μη στοχεύσεις σε τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από τα όνειρά σου. Θα πονέσεις και πονάω πολλαπλάσια που σου το λέω. Ίσως έρθουν στιγμές που αν ο δρόμος σου δε συμβαδίσει με το πλήθος θα νιώσεις αποτυχημένος ή αποτυχημένη, μόνος ή μόνη. Μη σε πάρει από κάτω. Κι ό,τι κι αν καταλήξεις να κάνεις για την επιβίωσή σου μην ξεχάσεις ποτέ τις πραγματικές επιθυμίες σου, ούτε όσα στ’ αλήθεια αξίζουν στη ζωή.
Είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Υπάρχουν εκεί έξω συναισθήματα, χρώματα, μέρη, άνθρωποι, αισθήσεις εκτός από υποχρεώσεις και δουλειές. Βάλε ένα στοίχημα μεγαλώνοντας να μην ξεχάσεις. Κι εγώ θα είμαι πάντα εκεί. Να σε καμαρώνω και να συγκινούμαι για σένα όπως στο πρώτο σου βήμα από παιδάκι μέχρι κάθε πρώτο βήμα της ζωής σου.
Κι ελπίζω κάποτε, μία από τις φορές που θα με σκεφτείς στο μέλλον όταν θα την έχω κάνει γι’ «αλλού», να μη νιώσεις ως απολογισμό τίποτε λιγότερο από την αγάπη μου και ποτέ απόρριψη. Μόνο την αγάπη μου. Για σένα. Γιατί κι «αλλού» να είμαι από μέσα σου δεν πρόκειται να φύγω ποτέ. Έτσι θα ήθελα να σε μεγαλώσω παιδί μου. Και σου ζητάω συγγνώμη που δε μου βγαίνει να δοκιμαστώ σε αυτό.
Photo: Author/Depositphotos
- Είναι εντάξει να πέφτεις αλλά να μη βουλιάζεις, να φοβάσαι αλλά να μην παραιτείσαι - 23 Μαρτίου 2020
- Ο φίλος δεν είναι ούτε ψυχολόγος, ούτε σύντροφος, ούτε γονιός - 5 Αυγούστου 2019
- Τα πιο σπουδαία “μπορώ” μας είναι εκείνα που συνοδεύονται από όλα όσα θέλουμε πραγματικά - 13 Φεβρουαρίου 2019
