“Και ο Ιησούς μίλησε στα πλήθη με ετούτη την παραβολή: Η Βασιλεία των Ουρανών μοιάζει με θησαυρό κρυμμένο σε χωράφι. Και ο άνθρωπος που τον βρήκε τον έκρυψε και, από τη χαρά του, πηγαίνει και πωλεί όσα έχει και αγοράζει το χωράφι εκείνο” – Από το κεφάλαιο 13 του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου
Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή η αναφορά του αβά Λουσιέν Σεβ, στον επικήδειο λόγο του για την Εμιλί Μορέν, θα άνοιγε το Κουτί της Πανδώρας και θα οδηγούσε τους κατοίκους ενός μικρού χωριού της νότιας Γαλλίας, στον παραλογισμό και το έγκλημα. Στο βιβλίο του “Το Μυστικό” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Frederic Lenoir, θίγει με έναν αλληγορικό τρόπο, το ζήτημα των αξιών και των επιλογών μας και πώς αυτές, επηρεάζουν τις σκέψεις και τις πράξεις μας, οδηγώντας μας στον προσωπικό παράδεισο ή την προσωπική μας κόλαση.
Advertisment
Στο φιλοσοφικό αυτό παραμύθι, ο Frederic Lenoir “αναγκάζει” τον αναγνώστη να κοιτάξει βαθιά μέσα στην ψυχή του και να “τοποθετηθεί” ανάλογα με τις αξίες του και το εσωτερικό του περιεχόμενο. Στην προσωπικότητα του Πιέρ, του βασικού ήρωα του έργου, ο Lenoir έχει συγκεντρώσει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον πραγματικό Άνθρωπο: απλότητα, ειλικρίνεια, αθωότητα, καλοσύνη, αγάπη, εντιμότητα, αρμονία με τη φύση και όλα τα πλάσματά της, σεβασμό στη ζωή.
Ο Πιέρ, μέσα από τις δικές του επιλογές, θα μας δείξει το μονοπάτι που ακολουθούν όλοι όσοι θέλουν “να κατακτήσουν τη Βασιλεία των δικών τους Ουρανών”. Ο δρόμος του Πιέρ δεν είναι ο εύκολος δρόμος γιατί είναι ένας δρόμος με πολλές προκλήσεις και, ταυτόχρονα, είναι εύκολος, γιατί Πιέρ και δρόμος είναι ένα και το αυτό. Οι επιλογές εδώ ακολουθούν το δρόμο της ελάχιστης αντίστασης και ως εκ τούτου, γίνονται αυθόρμητα.
Advertisment
Ο αναγνώστης θα νιώσει την ανάγκη “να προστατέψει” τον Πιέρ. Είναι η ίδια ανάγκη που αισθανόμαστε όταν βρισκόμαστε μπροστά στην αθώα μάτια των μικρών παιδιών. Θέλουμε να τα προστατέψουμε από κάθε κακό που συμβαίνει σε αυτό το δύσκολο κόσμο και που σχεδόν πάντα προκαλούμε εμείς οι άνθρωποι.
Καθώς θα παρακολουθεί τον ήρωα μας να γίνεται ένα με τη Γη και τα πλάσματα που την κατοικούν, ίσως νιώσει νοσταλγία, γιατί κάπου, μέσα στα βάθη της μνήμης του, υπάρχουν ακόμη σκόρπιες αναμνήσεις από την εποχή που έκανε κι αυτός το ίδιο, περπατώντας ή ξαπλώνοντας πάνω στο τρυφερό σώμα της μητέρας του, της Γης, νιώθοντας ελεύθερος!
Ο Πιέρ είχε ένα μυστικό που το κράτησε πολύ καλά κρυμμένο και το προστάτεψε με τη ζωή του την ίδια. Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του, ο δικός του θησαυρός και έδωσε τα πάντα για να το κρατήσει μακριά από τα βέβηλα μάτια μιας κοινωνίας σε “αποσύνθεση”.
Όπως ο Ιησούς, έτσι κι εκείνος μίλησε για το θησαυρό του, αλλά οι άνθρωποι δεν τον πίστεψαν, αφού όταν μιλούσε, δεν τον άκουγαν. Απλά, μετέφραζαν τα λόγια του έτσι ώστε, να συμφωνούν με αυτά που πρέσβευαν οι ίδιοι. Μετέφρασαν, λοιπόν, το θησαυρό του Πιέρ σε χρυσά νομίσματα, κοσμήματα και άλλα πολύτιμα υλικά αντικείμενα, γιατί αυτός ήταν ένας πραγματικός θησαυρός για τη δική τους αντίληψη και τις δικές τους αξίες.
Αν και με βαρύ τίμημα, το πολύτιμο μυστικό του Πιέρ, ο θησαυρός του, προστατεύτηκε και διαφυλάχτηκε. Τα μάτια των συγχωριανών του ήταν στραμμένα προς την αντίθετη κατεύθυνση και κοίταζαν διαφορετικά πράγματα. Μόνο τα μάτια του δασκάλου του χωριού μπόρεσαν να δουν τελικά τον πραγματικό θησαυρό του Πιέρ και τότε, δυο χοντρά δάκρυα κύλησαν στα σκαμμένα μάγουλά του. “Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είναι…” μονολόγησε χαμηλόφωνα.
Μελίνα Καρατζά
