Ο Ρόμπερτ Κάζουεν, δάσκαλος και σύμβουλος που ακολουθεί εδώ και χρόνια αυτή την προσέγγιση, μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που αποτελεί εκπληκτικό παράδειγμα της παραπάνω ιδέας (ότι η καλοσύνη διέπει τον σχεδιασμό μας). Η ιστορία αφορούσε έναν φίλο του από το λύκειο, ο οποίος περνούσε από εκπαίδευση για να πάρει δίπλωμα πιλότου.
Στη διάρκεια της πρώτης πτήσης που εκτέλεσε μόνος του, έχασε τον έλεγχο του εκπαιδευτικού αεροσκάφους ενώ βρισκόταν ήδη πολλά πόδια πάνω από το έδαφος. Όσο περισσότερο προσπαθούσε να ανακτήσει τον έλεγχο, τόσο πιο τρελά στροβιλιζόταν το αεροπλάνο. Η συζήτησή του με τον πύργο ελέγχου είχε περίπου ως εξής:
Advertisment
Πιλότος: ΣΟΣ! ΣΟΣ! Έχω χάσει τον έλεγχο του αεροσκάφους – περιμένω οδηγίες.
Πύργος: Απομακρύνετε τα χέρια και τα πόδια σας από τα πηδάλια. Επαναλαμβάνω: Απομακρύνετε τα χέρια και τα πόδια σας από τα πηδάλια!
Πιλότος: Αρνητικό. Επαναλαμβάνω: Έχω χάσει τον έλεγχο του αεροσκάφους! Κάνω ό,τι μπορώ για να το ελέγξω, αλλά δεν τα καταφέρνω! Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου – πείτε μου τι να κάνω, σας παρακαλώ!
Advertisment
Πύργος: Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου – απομακρύνετε τα χέρια και τα πόδια σας από τα πηδάλια! Τώρα αμέσως!
Αυτό που δεν ήξερε ο νεαρός πιλότος (και που προφανώς ήταν γνωστό στον ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας) είναι ότι τα εκπαιδευτικά αεροσκάφη διαθέτουν έναν αυτόματο μηχανισμό ευθυγράμμισης. Όταν ο πιλότος αφήνει τα πηδάλια, το αεροπλάνο ευθυγραμμίζεται μόνο του.
Μόλις το αεροσκάφος σταθεροποιηθεί, ο πιλότος μπορεί να αναλάβει ξανά τον έλεγχο και να το οδηγήσει με ασφάλεια στον προορισμό του – κι αυτό ακριβώς συνέβη με τον φίλο του Ρόμπερτ. Τι σχέση έχει αυτή η ιστορία με εμάς;
Η αρχή του Νου φαίνεται να μας οδηγεί προς την κατεύθυνση της υγείας, της ισορροπίας, της πληρότητας και της ευτυχίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα είδος πνευματικού ανοσοποιητικού συστήματος που μας επαναφέρει στην κατάσταση της γαλήνης, όταν χάνουμε την πορεία μας.
Αν έκοβα το δάχτυλό μου, δεν θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό να αναλάβω δράση για να θεραπεύσω το τραύμα. Γιατί, λοιπόν, να αγωνίζομαι τόσο σκληρά για να θεραπεύσω τα ψυχικά μου τραύματα;
Ο λόγος που τόσο λίγοι βιώνουν αυτή τη δύναμη στη ζωή τους είναι ότι είμαστε τόσο απορροφημένοι από την προσπάθειά μας να διορθώσουμε τα πάντα μόνοι μας. Όπως ο πιλότος που πάλευε με τα πηδάλια στο αεροσκάφος με αυτόματο σύστημα ευθυγράμμισης, έτσι κι εμείς, με τις συνεχείς επίμονες απόψεις και παρέμβαση μας, παρεμποδίζουμε την επιστροφή του νου μας στην κατάσταση της διαύγειας και της ισορροπίας. Ειρωνικό, έτσι δεν είναι;
Προσπαθούμε τόσο σκληρά να θυμόμαστε διαρκώς ότι πρέπει να ζούμε με βάση τη σοφία και τις επιγνώσεις άλλων ανθρώπων, ώστε ξεχνάμε ότι η πηγή αυτής της σοφίας υπάρχει μέσα μας. Οι επιγνώσεις εκδηλώνονται φυσικά και αβίαστα όταν στη ζωή μας έχουμε έναν πιο ήρεμο νου και ζούμε με την αίσθηση εσωτερικής γαλήνης. Ξεχάστε τα λόγια, μείνετε με την αίσθηση γαλήνης και οι επιγνώσεις θα συνεχίσουν να ξεδιπλώνονται μπροστά μας.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να πάψετε να διορθώνετε οτιδήποτε θεωρείτε χαλασμένο (και είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν είστε σίγουροι ότι η κατάσταση χειροτερεύει). Ωστόσο, σε μια στιγμή ησυχίας και ηρεμίας (όλοι βιώνουμε τέτοιες ήσυχες στιγμές), σκεφτείτε την πιθανότητα η ψυχική υγεία να είναι στις αρχικές σας ρυθμίσεις και η γαλήνη η φυσική σας κατάσταση.
Κι αν είστε διατεθειμένοι να απομακρύνετε τα χέρια και τα πόδια σας από τα πηδάλια, θα διαπιστώσετε ότι θα επιστρέφετε σε αυτή τη φυσική κατάσταση ολοένα και πιο συχνά.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Michael Neill με τίτλο «The inside out Revolution: Η επανάσταση αρχίζει μέσα μας!» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
