Όλοι επιθυμούν να ζουν ικανοποιημένοι, αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή. Μήπως όμως η μη ικανοποίηση δεν είναι απλά ένα εξελικτικό μειονέκτημα;
Εάν παρατηρήσουμε προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε οτι η κοινωνία προοδεύει και εξελίσσεται λόγω της έλλειψης ικανοποίησης. Η ανάπτυξη, οι καινοτομίες και οι εφευρέσεις είναι πάλι αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα οτι η έλλειψη ικανοποίησης, είναι η κινητήριος δύναμη της ανθρώπινης εξέλιξης και ανάπτυξης.
Από την άλλη, η υπερβολική έλλειψη ικανοποίησης δημιουργεί ακραίες μορφές αντιδράσεων όπως συγκρούσεις, πολέμους, απληστία, λαιμαργία και μια έντονη καταστροφική διάθεση που απευθύνεται άλλες φορές προς τους συνανθρώπους μας και άλλες φορές προς εμάς τους ίδιους. Όλοι γνωρίζουμε οικογένειες οι οποίες διαλύθηκαν λόγω κληρονομικών διενέξεων, αδέρφια που μισήθηκαν και άλλους που προσπάθησαν να κάνουν κακό. Από την άλλη, αυτό μπορεί να συμβεί και σε ένα ολόκληρο έθνος. Οι διαφορετικές ομάδες μπορεί να συγκρούονται και κάποιες φορές δεν διστάζουν να φτάσουν σε εμφύλιους πολέμους.
Συγχρόνως υπάρχουν αρκετοί αγαθοί, καλοπροαίρετοι άνθρωποι οι οποίοι φαίνεται να είναι ικανοποιημένοι και να μην διαμαρτύρονται ποτέ. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο επικίνδυνοι απ’ όλους. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με τα κοινά, είναι στραμμένοι στις οικογένειές τους, στο σπίτι τους, άντε και κάποιες φορές στη γειτονιά τους.
Στην αρχαία Ελλάδα, αυτά τα άτομα ονομάζονταν ιδιώτες και ήταν ένας πολύ υποτιμητικός όρος. Ο ιδιώτης ήταν αυτός που δε συμμετείχε στα κοινά, δεν αναλάμβανε δημόσια αξιώματα και νοιαζόταν μόνο για τον εαυτό του. Λέγεται ότι η βρισιά Idiot στην αγγλική που σημαίνει “ηλίθιος” προέρχεται από τη λέξη “ιδιώτης” η οποία σταδιακά άρχισε να σημαίνει “ηλίθιος”.
Πιστεύω ότι είχαν απόλυτα δίκιο και ο λόγος που λέω αυτά τα άτομα επικίνδυνα είναι ότι επειδή είναι ανενημέρωτα, όταν τελικά κληθούν να πάρουν κάποια απόφαση που αφορά τα κοινά, τότε παρασύρονται από τον κάθε ρήτορα που στολίζει όμορφα τους λόγους του. Επιπλέον αυτά τα άτομα γίνονται τα πιο φανατικά και αδιάλλακτα διότι η τοποθέτησή τους δεν είναι προϊόν λογικής επιλογής. Όταν λοιπόν κάποιος τους θέσει απλές ερωτήσεις τις οποίες δεν θα μπορούν να απαντήσουν, τότε αντιδρούν βίαια.
Από παλιά, μέχρι και πρόσφατα, ο “καλός Χριστιανός” και ο “πνευματικός άνθρωπος” αποτελούσαν τέτοια πρότυπα ανθρώπων. Κοίταζαν μόνο τη ζωή τους και φρόντιζαν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Παρατηρήστε ότι μέχρι και σήμερα, ονομάζουμε κάποιον “καλό άνθρωπο” επειδή δεν έχει πειράξει κανέναν, επειδή δεν έχει κάνει ποτέ κακό.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα και εξαπάτηση απ’ αυτή. Ο άνθρωπος που ασχολείται μόνο με τη ζωή του, είναι τυφλός και ζει σε πλήρη άγνοια.
Ο σύγχρονος πνευματικός άνθρωπος είναι ενεργός πολίτης κάθε κοινωνίας, απαιτεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, δικαιοσύνη, ευημερία και από την άλλη νιώθει ευγνωμοσύνη για ό,τι ήδη έχει και δεν αυτοοικτίρεται. Η ισορροπία της ικανοποίησης με την έλλειψη ικανοποίησης είναι ο βασικότερος παράγοντας που μας οδηγεί σταθερά στην ευτυχία.
Ο Πνευματικός άνθρωπος είναι ο πιο αληθινός Επαναστάτης. Είναι ένας ειρηνικός επαναστάτης διότι κατανοεί ότι η βία φέρνει βία αλλά εάν το κρίνει σωστό, θα βγει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί, μπορεί να πάρει ακόμα και τα όπλα σε ακραίες περιπτώσεις. Αυτό όμως θα είναι προϊόν βαθιάς συλλογής με τον εαυτό του και όταν καταλήξει να πάρει την απόφαση, τότε είναι σίγουρος για ό,τι κάνει και τότε είναι… αήττητος.
Μωυσής
Advertisment
