Είναι φορές που ενώ προπονούμαι στην αγάπη, στο άνοιγμα, στην κατανόηση και στην αποδοχή άνευ όρων, παρατηρώ τον άλλον να το επωφελείται, σαν να τον βολεύει και να βολεύεται, σαν να το χρησιμοποιεί προκειμένου να κάνει τα καπρίτσια της προσωπικότητας του, σαν να του δίνει δύναμη αυτή η στάση μου. Και όσο περισσότερο προσπαθώ να δω τα πράγματα από την δική του σκοπιά καλοπροαίρετα και με καλή πρόθεση, για άλλη μια φορά παρατηρώ ότι αρχίζω να καταπιέζω τις δικές μου ανάγκες, ότι ο άλλος ξεπερνάει τα όρια του και αρχίζει και μου στερεί την ελευθερία μου. Και είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να βάλω τα όρια μου, που πρέπει να πάρω θέση και πρέπει να τον βάλω στην θέση του, από την άποψη να του πω τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη.
Γιατί αγάπη ανευ όρων δεν σημαίνει και αγάπη δίχως όρια. Η αγάπη δίχως όρια είναι προβληματική. Με την αγάπη δίχως όρια δείχνεις στον άλλον ότι δεν υπολογίζεις τον εαυτό σου και δεν μπορεί και εκείνος να σε υπολογίζει. Η αγάπη για να υπάρξει χρειάζεται όρια. Όρια που λένε ότι μέχρι εδώ μπορείς να έρχεσαι στα δικά μου χωράφια, μέχρι εδώ μπορώ να κάνω υπομονή με αυτή τη συμπεριφορά, μέχρι εδώ μπορώ να ανεχθώ, μέχρι εδώ σου επιτρέπω.
Advertisment
Δεν είμαστε ολοκληρωμένοι ακόμα για να βιώνουμε την αγάπη δίχως όρους που να μην μας απασχολούν και τα όρια. Γιατί αν πραγματικά μπορούμε να βιώνουμε αγάπη άνευ όρων, μπορούμε να μην έχουμε και όρια. Και τότε δεν θα είναι απαραίτητα τα όρια γιατί όταν και η άλλη πλευρά λειτουργεί κάτω από το πλαίσιο της αγάπης άνευ όρων δεν υφίσταται καν η έννοια των ορίων.
Τα όρια τα χρειάζεται η προσωπικότητα για να επιβιώσει και να αισθάνεται βολικά στις καθημερινές συναλλαγές της με τους ανθρώπους. Και επειδή σαν προσωπικότητες λειτουργούμε επί το πλείστον στην καθημερινότητα μας, είναι αναγκαίο να βάλουμε τα όρια μας, ακόμα και αν πειραματιζόμαστε με την αγάπη άνευ όρων.
Πολλές φορές το μπερδεύουμε και πιστεύουμε ότι αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε και εκεί που πρέπει να φτάσουμε. Ναι έτσι είναι, άλλα πως θα φτάσουμε ως εκεί; Όταν ακόμα μαθαίνουμε τον εαυτό μας, όταν ακόμα μαθαίνουμε τα όρια μας, όταν ακόμα μαθαίνουμε να ελέγχουμε τις αντιδράσεις μας και τα συναισθήματα μας, όταν ακόμα ο νους μας εξαντλεί με την δραστηριότητα του, με τι εφόδια να κατακτήσουμε την αγάπη άνευ όρων; Ένα βήμα την φορά, έτσι ώστε να μπορούμε να είμαστε ήρεμοι και σταθεροί στην καθημερινότητα μας, να είμαστε αποδοτικοί και αποτελεσματικοί στους ρόλους μας και συγχρόνως, χαρούμενοι, δημιουργικοί και αποταυτισμένοι από τα εξωτερικά γεγονότα. Όταν μάθουμε και εξασκηθούμε αρκετά στο να αγαπάμε τους εαυτούς μας άνευ όρων και ορίων, τότε θα μπορέσουμε να το κάνουμε πράξη αυτό και στους γύρω μας. Αλλά αυτό μαθαίνουμε αυτή την εποχή. Ακόμα πειραματιζόμαστε και είναι φρόνιμο να πειραματιστούμε με τον εαυτό μας πρώτα. Είναι πιο ασφαλές και έχει σίγουρη επιτυχία.
Advertisment
Αγαπάω τον εαυτό μου άνευ όρων σημαίνει, ότι αποδέχομαι τα λάθη μου, αποδέχομαι την κακοκεφιά μου, αποδέχομαι την άρνηση μου να κάνω κάτι, αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να καταφέρω κάτι, αποδέχομαι ότι κάτι με προβληματίζει, αποδέχομαι ότι έχω αδυναμίες, αποδέχομαι ότι έχω φοβίες, αποδέχομαι τα στραβά μου. Αλλά για να τα αποδεχτώ πρέπει να αντέχω να τα γνωρίσω.
Πρέπει να απενοχοποιηθώ οτι πρέπει να είμαι το «καλό παιδί» και να κοιτάξω μέσα μου να δω όλα αυτά που δεν ταιριάζουν στην ταμπέλα του καλού παιδιού. Και αυτά τα στοιχεία μου να τα αγκαλιάσω και να τα αγαπήσω, άνευ όρων. Μπορώ να το κάνω αυτό; Αυτό είναι μια πολύ καλή πρακτική για να προχωρήσω στην αγάπη άνευ όρων και στους άλλους.
Μην ψάχνουμε λοιπόν το δάσος και χάνουμε το δέντρο. Ένα βήμα την φορά κάθε φορά και ας ξεκινήσουμε από εμάς. Μην θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο και να βοηθήσουμε τους άλλους. Ας ξεκινήσουμε από εμάς. Και η βοήθεια μετά που θα δώσουμε είναι το παράδειγμα μας είναι αυτό που εκπέμπουμε, είναι η ισορροπία και η ηρεμία μας, είναι η σταθερότητα που μας χαρακτηρίζει στα καθημερινά πρακτικά ζητήματα.
Γιατί η πνευματικότητα ξεκινάει και γίνεται πράξη στην καθημερινότητα μας και στους ρόλους που μας έχει αναθέσει η ζωή. Και είναι πνευματικότητα να φτάσω καμιά φορά στο σημείο και να φωνάξω στον άλλον και να του πω την βλακεία του, αλλά όχι γιατί εγώ έχω θυμώσει, αλλά γιατί το κρίνω απαραίτητο για την περίσταση και για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και γιατί χρειάζεται και ο άλλος να πάρει τα μαθήματα του. Και έτσι η καθημερινή εμπειρία μου γίνεται ουσιαστική και πνευματική αλλά εξαιρετικά γειωμένη και πρακτική.
