γράφει ο Διονύσης Μπουγάς,
Advertisment
Αναβλητικότητα και αποφάσεις Όλοι οι άνθρωποι παίρνουμε και ακολουθούμε διάφορες αποφάσεις που καθορίζουν προς τα που θα κατευθύνουμε τη ζωή μας (όπως το πότε θα γνωρίσουμε τον έρωτα -για σεξ μιλάω,οκ;- όταν ξεκινάμε το κάπνισμα, τα λιπαρά και το αλκοόλ). Οι αποφάσεις αυτές έχουν μια κοινή συνισταμένη (ή συνιστώσα λέγεται; Ποτέ δεν ήμουν καλός στη χημεία!). Ωστόσο υπάρχουν και αποφάσεις που παίρνουμε, αλλά δεν ακολουθούμε (δίαιτα από Δευτέρα, να χωρίσουμε από πρώτη του μηνός, να ζητήσουμε αύξηση).
Αν και μερικές φορές παίρνουμε αποφάσεις για να κατευθύνουμε τη ζωή μας εκεί που θέλουμε (όταν ξέρουμε πιθανόν τι θέλουμε), τελικά δεν ολοκληρώνουμε την δράση μας. Και γιατί δεν το κάνουμε; Εδω σας θελω. Πολλές φορές γιατί κάτι φοβόμαστε! Κάποιοι, το ονομάζουν φόβο της αποτυχίας, άλλοι φόβο της επιτυχίας, απόρριψη ή οτιδήποτε άλλο, ανάλογα με το λεξιλόγιο που συνηθίζει να χρησιμοποιεί ο καθένας. Kάποτε μας τον έλεγαν Μπαμπούλα ή γύφτο που θα μας έπαιρνε αν δεν ήμασταν καλά παιδιά.
Ο πραγματικός όμως λόγος είναι ο πόνος. (όχι της περιόδου, ούτε της μέσης. Ο πόνος σκέτο).
Advertisment
Κάθε ανθρώπινο ον στον πλανήτη οδηγείται από δύο δυνάμεις: α) την ανάγκη να αποφεύγει τον πόνο (πχ. αποτρίχωση) και β) την επιθυμία να αποκομίσει ευχαρίστηση (τρίχα free).
Αυτές οι δύο δίδυμες δυνάμεις είναι ο οδηγός πίσω από όλη την ανθρώπινη συμπεριφορά (όχι που νομίζατε πως πίσω από την ανθρώπινη συμπεριφορά κρύβεται η αμαρτία κι η διαφθορά). Οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή,- εκτός του ότι θα το βρούμε μπροστά μας στην επόμενη- το κάνουμε από την ανάγκη να αποφύγουμε τον πόνο ή από την επιθυμία να αποκτήσουμε ευχαρίστηση. Πχ. γιατί οι περισσότερες γυναίκες βάφονται κάθε μέρα;
Μήπως επειδή ξυπνάνε το πρωί, κοιτάνε στον καθρέφτη και λένε «Θεέ μου, λατρεύω αυτή τη διαδικασία!!»; ή «τέλεια! θα ξυπνήσω πάλι 20 λεπτά νωρίτερα σήμερα, να βάλω στο προσωπάκι μου 5 διαφορετικά είδη χημικών!»; Αμφιβάλλω.
Βάφονται για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί στο μυαλό τους υπάρχει η σκέψη, ότι βάζοντας μέϊκ-απ, (3 στρώσεις, κονσίλερ και το μισό λιπ γκλος) νιώθουν πιο ελκυστικές. Και τι κάνει αυτό, γιατί το κάνουν; Γιατί τους δίνει ευχαρίστηση (εκτος απ τα χρέη στην πιστωτική τους). Δεύτερον, βάφονται πιθανόν για να αποφύγουν τον πόνο, του να δουν κάποιες ατέλειες τους οι άλλοι (μαύροι κύκλοι, κιλήδες, ακμή, πιτυρίδα, ποδάγρα).
Κάποιες φυσικά, το κάνουν για ένα συνδυασμό και των δύο. Το θέμα είναι, ότι ο μόνος λόγος που το κάνουν είναι για να αποφύγουν τον πόνο και να αποκομίσουν ευχαρίστηση.
Ή τι είναι η αναβλητικότητα; Είναι, το να είναι κάποιος ακινητοποιημένος, (παγωμένος –σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός- εκεί που θα γράφει και το θερμόμετρο του σαλονιού μου στα πρώτα φετινά κρύα). Είναι η ανάγκη να κάνεις κάτι, αλλά να μην προσπαθείς να το κάνεις. Ένας γνωστός μου ονομάζει την αναβλητικότητα «σιωπηλό δολοφόνο», γιατί μεγαλώνει μέσα στους ανθρώπους, αναρριχείται αργά (σαν την βιγκόνια της διπλανής πολυκατοικίας), μέχρι πολύ σύντομα να έχει τον έλεγχο της ζωής τους (το όνειρο καθε μάνας). Οι άνθρωποι κάποια στιγμή συνειδητοποιούν πως έχουν ακινητοποιηθεί σε διάφορους τομείς και τρόπους της ζωής τους (ενώ απλώνουν, σφουγγαρίζουν, προσπαθούν να μιμηθούν την Demi Moore στο striptease).
Ο λόγος είναι πως όταν γινόμαστε αναβλητικοί, νομίζουμε ότι αν δράσουμε, όποια δράση και αν είναι αυτή, θα είναι πιο οδυνηρό από το να μην κάνουμε τίποτα. Αυτό είναι το συμπέρασμα. Με άλλα λόγια, με το να μη δρούμε, νιώθουμε λιγότερο πόνο απ’ ότι όταν δρούμε. Θα μπορούσαμε να πούμε: «αν δράσω, μπορεί να κερδίσω την ευχαρίστηση λόγω της επιτυχίας ή της ολοκλήρωσης της δουλειάς». Ίσως αυτό να είναι αλήθεια, αλλά αυτό που είναι πιο αληθινό για τους ανθρώπους όταν γίνονται αναβλητικοί, είναι ο πόνος που θα πρέπει να υποστούν για να ολοκληρώσουν τη δουλειά.
Για παράδειγμα, μήπως τρώτε λίγο παραπάνω; Όταν πείτε θα ξεκινήσω δίαιτα, θα το ράψω, θα στερήσω την τροφή από τον εαυτό μου και θα γίνω πολύ λεπτός σαν τον Μάθιου Μακκοναχι τρομάρα μου, πόσο συχνά λειτουργεί αυτό;
Οι έρευνες δείχνουν ότι το 90% των ανθρώπων που κάνουν δίαιτα, μέσα σε 2 χρόνια, όχι μόνο ανακτούν το προηγούμενο βάρος τους, αλλά συνήθως κερδίζουν παραπανίσιο 1 κιλό από το βάρος που είχαν όταν άρχισαν τη δίαιτα. Το υπόλοιπο 10%, παίρνει 5 κιλά παραπάνω, έτσι για να βρίσκονται. Υπάρχει μόνο ένας λόγος, για τον οποίο τρώτε περισσότερο φαγητό απ’ όσο χρειάζεστε.
Ειστε λιγούρηδες. Επειδή σας προκαλεί ευχαρίστηση. Γιατί σας αρέσει να τρώτε αυτή τη σοκολάτα; Επειδή λέτε «Ω! Θεέ μου αυτή η σοκολάτα!» και σας τρεχουν τα σαλια, και φθάνετε σε ένα στάδιο που πρέπει να την έχετε. Την έχετε συσχετίσει με βαθιά ευχαρίστηση (έτσι και οι άντρες με τις ξανθιές..) και τη θέλετε.
Ναι, ωστόσο μπορεί να πείτε «το να είσαι υπέρβαρος είναι αρκετά οδυνηρό», κι ας χρειάζομαι δύο δωμάτια ντουλάπες, γιατί τα παίρνω όλα και στα τρία μεγέθη. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ο λόγος που τρώτε τη σοκολάτα, είναι γιατί εκείνη τη στιγμή διαλέγετε μεταξύ του τι είναι πιο αληθινό για εσάς: ο πόνος να είστε υπέρβαρος ή η ευχαρίστηση από τη σοκολάτα; Η ευχαρίστηση της σοκολάτας!
Έτσι, μπορεί να δείτε κάποιον που σας ελκύει ψυχή τε και σώματι και θέλετε να τον γνώρισετε, αλλά δεν το προσπαθείτε. Γιατί; Γιατί απλά συσχετίζετε περισσότερο πόνο στο να πάτε και να του ζητήσετε να βγείτε έξω μαζί, από το να μην το κάνετε.
Από την άλλη, λέτε «αν το κάνω θα κερδίσω την ευχαρίστηση», αλλά ποια ήταν η κινητήρια δύναμη; Η χαρά του να είσαι σε μια σχέση με εκείνον που θέλεις – και έτσι να έχεις κάποιον να σου ζεσταίνει τα πόδια το βράδυ, να σου κρεμάει τις κουρτίνες και να σκοτώνει τις κατσαρίδες – ή η αποφυγή του πόνου της απόρριψης (ετσι περιγράφω ευγενικά την χυλόπιτα); Αφού δεν το προσπαθείτε, ήδη γνωρίζουμε την απάντηση, ο πόνος.
Η ανάγκη της αποφυγής του πόνου είναι πιο ισχυρή κινητήρια δύναμη για τους ανθρώπους, απ’ ότι η επιθυμία για ευχαρίστηση. Οι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν το πόνο (Μέχρι και 3ο μνημόνιο ψηφίζουν!). Μπορεί να περάσουν ολόκληρη την ζωή τους σε κάτι, προκειμένου να αποφύγουν ένα φανταστικό πόνο, απ’ το να κυνηγήσουν την ευχαρίστηση.
Τι γίνεται όταν δύο είδη πόνου συνυπάρχουν δίπλα- δίπλα; Όταν κάνετε κάτι το οποίο θα είναι οδυνηρό και όταν δεν το κάνετε θα είναι πάλι οδυνηρό; Ποια απόφαση θα πάρετε;
Πχ. αν δεν πάτε να μιλήσετε σ’ αυτή την κοπέλα, δε θα τη γνωρίσετε ποτέ, δε θα δημιουργήσετε ποτέ μαζί της μια σχέση και θα υποστείτε αυτό τον πόνο. Από την άλλη πλευρά, αν πάτε μπορεί να υποστείτε τον πόνο της απόρριψης και τότε θα πονέσετε πραγματικά. Θα αποφασίσετε με βάση την απόφαση που θα σας προκαλέσει το λιγότερο πόνο; Μισό κιλό λιγότερο πόνο ας πούμε. Σας ακούγεται λογικό αυτό;
Οι αποφάσεις λοιπόν που παίρνουν οι άνθρωποι υποκινούνται κυρίως από την αποφυγή του πόνου, αποφάσεις όπως, «δεν θα ρισκάρω ποτέ ξανά» ή «θα είμαι κλειστός» ή ένα σωρό άλλα και μετά αναρωτιούνται γιατί δεν ευχαριστιούνται στη ζωή τους όσο θα ήθελαν και ψάχνουν την ευχαρίστηση σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ τον τρόπο σκέψης τους.
ΠΗΓΗ: EN-GR
