Η ινσουλίνη διπλασιάζει το ποσοστό θανάτου σε διαβητικούς τύπου 2:
Μετα τον μύθο της χοληστερόλης και των στατινών, καταρίρπτεται και ο μύθος της ινσουλίνης.
Advertisment
Φαίνεται τόσο έξυπνο:
Τα άτομα με διαβήτη θα πρέπει να κάνουν ενέσεις ινσουλίνης.
Advertisment
Στην περίπτωση των ατόμων με διαβήτη τύπου 1, στην οποία το πάγκρεας δεν παράγει ινσουλίνη, αυτό είναι ίσως αλήθεια.
Ωστόσο, οισύγχρονοι γιατροί δίνουν συνήθως ινσουλίνη σε άτομα με διαβήτη τύπου 2, απλά επειδή μειώνει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.
Η πραγματικότητα, όμως είναι, ότι οι διαβητικοί τύπου 2 που λαμβάνουν ενέσεις ινσουλίνης πεθαίνουν σε ποσοστό περισσότερο από το διπλάσιο του ποσοστού των ατόμων που λάμβαναν θεραπεία χωρίς ινσουλίνη!
Η Μελέτη
Η μελέτη, ”Θνησιμότητα και άλλα σημαντικά αποτελέσματα σχετιζόμενα με το διαβήτη και την ινσουλίνη έναντι άλλων αντιυπεργλυκαιμικων θεραπειών στο διαβήτη τύπου 2, ”
διεξήχθει σε 84.622 ασθενείς της πρωτοβάθμιας περίθαλψης με διαβήτη τύπου 2, απο το2000 – 2010 και οι συγκρίσεις των αποτελεσμάτων αυτών των θεραπειών:
Μονοθεραπεία με μετφορμίνη
Μονοθεραπεία με σουλφονυλουρία
Μονοθεραπεία με ινσουλίνη
Θεραπεία με συνδυασμό Μετφορμίνης και σουλφονυλουρίας
Θεραπεία με συνδυασμό Ινσουλίνηςκαι μετφορμίνης.
Αυτές οι ομάδες συγκρίθηκαν για τους κινδύνους ορισμένων σοβαρών ανεπιθύμητωνπαρενεργειών: καρδιακών, καρκίνο, και θνησιμότητα.
Εκείνοι με την θεραπεία μετφορμίνης είχαν τα χαμηλότερα ποσοστά θανάτου, έτσι ώστε η ομάδα αυτή χρησιμοποιήθηκε ως αναφορά.
Η θεραπεία με σουλφονυλουρία σε ασθενείς είχε ως αποτέλεσμα 1,4 φορές περισσότερες πιθανότητες να υποστούν μία απο αυτές τις παρενέργειες.
Ένας συνδυασμός μετφορμίνης και ινσουλίνης οδήγησε σε 1.3 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο.
Η θεραπεία με ινσουλίνη μόνο, οδήγησε σε 1.8 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο.
Εκείνοι που θεωρείται ότι διατρέχουν το μεγαλύτερο κίνδυνο λόγω της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης είχαν 2,2 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο απο οτι με τη θεραπεία με ινσουλίνη μόνη της.
Η μονοθεραπεία με ινσουλίνη είχε ως αποτέλεσμα:
2,0 φορές περισσότερα εμφράγματα του μυοκαρδίου.
1,7 φορά πιο σημαντικές ανεπιθύμητες σε καρδιακά επεισόδια
1,4 φορά περισσότερο εγκεφαλικά επεισόδια
3,5 φορές πιο νεφρικές επιπλοκές
2,1 φορά περισσότερο νευροπάθειες
1,2 φορές περισσότερες επιπλοκές ξηροφθαλμίας
1,4 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο καρκίνου
2,2 φορές περισσότερους θανάτους
Ιατρική Ύβρις
Η σύγχρονη ιατρική ύβρις επιτρέπει να προβάλονται ισχυρισμοί που απλά δεν υποστηρίζονται.
Βάσει αυτών των μη υποστηριζόμενων ισχυρισμών, χιλιάδες-και, στην περίπτωση του διαβήτη, εκατομμύρια άνθρωποι-συνταγογραφούνται με φαρμακευτικά σχήματα που δεν έχουν ποτέ αποδειχθεί οτι έχουν οποιαδήποτε ευεργετική επίδραση.
Το αποτέλεσμα είναι ότι το ευρύ κοινό, (αλλιώς πλέμπα, πρόβατα) γίνεται πειραματόζωα η καλύτερα αποτελούν τα ινδικά χοιρίδια για τον ιατρικό πειραματισμό, πειραματισμούς που δεν είναι καν τεκμηριωμένοι και ποτέ δεν έχουν εξαταστεί και αναλυθεί!
Η χρήση της ινσουλίνης σε διαβητικούς τύπου 2 είναι μόνο ένα παράδειγμα, αλλά έχει σαφώς αποδειχθεί ξανά και ξανά με καταστροφές όπως οι στατίνες και το Vioxx.
fytro.wordpress
Ανακατεύθυνση των Δεικτών
Η μέθοδος με την οποία δικαιολογούνται αυτές οι θεραπείες είναι λίγο ”πειραγμένη” και απέχει αρκετά από αυτό που πραγματικά μετράει.
Αυτό που έχει σημασία είναι το κατά πόσον οι ζωές των ασθενών βελτιώνονται, επιμηκυνονται.
Αλλά τα φάρμακα σπανίως δοκιμάζονται σε αυτή τη βάση.
Η δικαιολογία που γενικά χρησιμοποιείται είναι ότι θα πάρει πολύ χρόνο.
Αλλά αν αυτό ήταν μια πειστική εξήγηση, τότε σίγουρα θα βλέπαμε τις φαρμακοβιομηχανίες να διατηρούν αναλυτικά στοιχεία όλων των νέων φαρμάκων για τα πρώτα χρόνια της χρήσης τους.
Αυτό, όμως, απλά δεν συμβαίνει.
Αντί να ελέγχουμε και να αναλύουμε το πραγματικό πρόβλημα, χρησιμοποιούνται υποκατάστατα.
Δείκτες, ονομάζονται τα ενδιάμεσα αποτέλεσμα τα οποία είναι υποτίθεται ενδεικτικά του οφέλους του εκάστοτε φαρμάκου.
Στην περίπτωση της ινσουλίνης, ο δείκτης είναι τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.
Η ινσουλίνη είναι απαραίτητη για την μεταφορά της γλυκόζης (σάκχαρο αίματος) στα κύτταρα, έτσι ώστε να μπορούν να παράγουν ενέργεια.
Ετσι, η ινσουλίνη μειώνει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα.
Εάν η τεχνητή φαρμακευτική ινσουλίνη φέρνει τα επίπεδα του σακχάρου του αίματος σε πιο «φυσιολογικά» επίπεδα, τότε η θεραπεία θεωρείται επιτυχής.
Μη έγκυροι Δείκτες
Όμως αυτή η μελέτη απέδειξε, απλά οτι αυτοί οι δείκτες δεν είναι ένας έγκυρος τρόπος να προσδιοριστεί η αποτελεσματικότητα της θεραπείας.
Στο διαβήτη τύπου 2, το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη ικανότητας των κυττάρων να παράγουν ινσουλίνη.
Δεν είναι τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα.
Το πρόβλημα είναι η ικανότητα των κυττάρων να χρησιμοποιούν την ινσουλίνη για τη μεταφορά της γλυκόζης από το αίμα στα κύτταρα.
Το πρόβλημα είναι ότι η ικανότητα των κυττάρων να χρησιμοποιούν την ινσουλίνη έχει επιδεινωθεί.
Έτσι, πώς μπορεί να είναι ωφέλιμο να τους δίνουμε περισσότερη ινσουλίνη όταν τα κύτταρα δεν είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν ακόμα και όταν ηδη υπάρχει σε πλεόνασμα?
Σαφώς, αυτό είναι αντιπαραγωγικό.
Ωστόσο, αυτό ακριβώς κάνουν οι γιατροί.
Δίνουν ινσουλίνη για να αντικαταστήσουν την ινσουλίνη, όταν η έλλειψη της ινσουλίνης δεν είναι το πρόβλημα!
Η παρούσα μελέτη έδειξε,οτιχορηγόντας ινσουλίνη στο σώμα οδηγεί στην πραγματικότητα σε χειρότερα αποτελέσματα.
Πόσες δεκαετίες αυτή η θεραπεία ήταν στη μόδα;
Όλον αυτόν τον καιρό είναι με την δικαιολογία οτι μειώνει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα.
Αλλά τα αποτελέσματα που μετράνε την -ποιότητα ζωής και την μακροζωία δεν λήφθηκαν υπόψη.
Μάλλον επιτέλους θα πρέπει να πάρουμε ενα μάθημα.
Η Υγεία δεν βρίσκεται στα φαρμακευτικά προϊόντα, ούτε καν στα παλιά δοκιμασμένααληθινά φάρμακα.
Ευαγγέλου Μαριάννα
βιοχημικός Μsc
Πηγές:
https://gaia-health.com/gaia-blog/2013-02-11/insulin-doubles-death-rate-in-type-2-diabetes/
https://gaia-health.com/gaia-blog/2013-02-11/insulin-doubles-death-rate-in-type-2-diabetes/
Mortality and Other Important Diabetes-Related Outcomes With Insulin vs Other Antihyperglycemic Therapies in Type 2 Diabetes, Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism, Craig J. Currie, Chris D. Poole, Marc Evans, John R. Peters and Christopher Ll. Morgan; doi:10.1210/jc.2012-3042
Αναδημοσίευση από fytro.wordpress.com/
