γράφει ο Γιώργος Νικηταΐδης
Στέκω δίπλα στον άλλον. Με στοργή και υπομονή. Ακούω την ανάγκη του. Με σκοπό να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον.
Advertisment
Πως θα σταθώ δίπλα στον συνάνθρωπο μου;
Όταν εγώ λυπάμαι τον εαυτό μου, αυτό εκπέμπω και προς τον άλλον. Τον λυπάμαι. Θεωρώ ότι μπορώ να τον ελεήσω. Τον βλέπω αφ’ υψηλού. Όπως βλέπω και τον εαυτό μου. Από μακριά. Νομίζω ότι παιδεύεται και δυστυχεί και κάνει ότι μπορεί για να ανταπεξέλθει. Αλλά μέσα στην ομίχλη και στο σκοτάδι. Γιατί στην Ουσία, στο Φως, δεν έχει να κάνει τίποτα. Είμαι ασφαλής. Είμαι γαλήνιος, έτσι όπως είμαι. Με τον αυτό-οικτιρμό δεν μπορώ να αποδεχτώ την πραγματικότητα και κυρίως να θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να ανταπεξέλθει των περιστάσεων.
“Μπορώ να τα καταφέρω”. “Μπορείς να τα καταφέρεις”. “Μπορεί να τα καταφέρει”.
Advertisment
“Μου έχω εμπιστοσύνη”. “Σου έχω εμπιστοσύνη”. “Του έχω εμπιστοσύνη”.
Πως θα συμπονέσω όμως τον άλλον, όταν υπάρχει μια σύγκρουση αναγκών;
Το να συμπονώ τον άλλον δεν είναι πολύ δύσκολο, όταν όλα είναι βολικά. Όταν όμως πλήττεται η δική μου θέση, η δική μου ανάγκη, τότε τί γίνεται;
Εγώ έχω την λύση. Εγώ τί λύση έχω; Τί θέση θα πάρω;
Η Συμπόνια οδηγεί στην διάκριση. Στην Διαυγή Νοημοσύνη.
Πως αλλιώς να συμπονέσω εμένα και τον άλλον. Μπορώ να σταθώ έντιμα δίπλα στον σύντροφο μου, στον συνάνθρωπο μου, μόνο όταν μπορώ να συμπονέσω, να ευσπλαγχνιστώ και την δική μου ανάγκη.
Όταν ξέρω τί ακριβώς χρειάζομαι, υπάρχει περίπτωση να μπορώ και χωρίς αυτό.Να μπορώ να χωρέσω και αυτό που χρειάζεται ο άλλος. Τότε μπορώ να δώσω χώρο. Να δώσω συμπόνια. Να νιώσω το βάρος του άλλου, χωρίς να το θεωρώ δικό μου. Μόνο τότε μπορώ να σταθώ δίπλα του και να του δείξω πως τον εμπιστεύομαι. Πιστεύω ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος του. Συχνά έχουμε την ανάγκη να μας το θυμίσει ο άλλος, ότι μπορούμε.
Για αυτό περπατάμε χέρι-χέρι. Ο ένας συγκρατεί τον άλλον από τα παραπατήματα λόγω της λήθης και του ξανά θυμίζει που πάει.
Συμπόνια είναι όταν δίνω, έστω και πέντε λεπτά από τον χρόνο που νομίζω πως δεν έχω.Το πως πολλαπλασιάζεται μετά ο χρόνος και περισσεύει, είναι μυστήριο, για την προσωπικότητα που μεμψιμοιρεί.
Την ώρα ακριβώς που “κλαίγομαι”, μπορώ να επιλέξω, να θυμηθώ να προσφέρω και τότε όλα είναι διαφορετικά.
Κραυγές απόγνωσης βγάζει η προσωπικότητα. Θυμώνει σαν μικρό παιδί που δεν του δίνουν σημασία. Που δεν του γίνεται το χατίρι. Μα δεν θα μου δώσεις σημασία; ρωτάει. Αφού υποφέρω. Αφού έχω ανάγκη. Όμως, όπως για ένα κακομαθημένο παιδάκι, δεν είναι αληθινή η ανάγκη. Δεν θα πάθει τίποτα αν δεν ικανοποιηθεί. Δεν χρειάζεται να ικανοποιείται πάντα, πλέον. Καθαρίζει. Δυναμώνει. Αρχίζω να βλέπω πιο καθαρά την πραγματική κατάσταση. Την πραγματική Ουσία. Εγώ βλέπω. Εγώ είμαι. Εγώ είμαι ήσυχος για την Ουσία μου και μπορώ να ρίξω και μια κλεφτή ματιά στην Ουσία των ‘Αλλων.
Με την κατάλληλη ευαισθησία, οι σχέσεις γίνονται αληθινές. Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε και να μάθουμε λεπτομέρειες. Δεν χρειάζονται ερμηνείες. Η παρούσα στιγμή φανερώνει την πραγματική ανάγκη του καθενός. Πέρα από όλα υπάρχει μόνο ο αληθινός Εγώ και ο αληθινός ‘Αλλος.
Συγχωρώ και έτσι μπορώ να συμπονώ. Μπορώ να συγχωρώ τον εαυτό μου και έτσι πηγάζει η συμπόνια και η ευσπλαχνία. Η Συμπόνια δεν είναι λύπηση. Είναι κατανόηση. Είναι εναγκαλισμός και στήριξη και εμπιστοσύνη. Η πραγματικότητα πηγάζει από μέσα μου. Εγώ συμπονώ εμένα. Εγώ συμπονώ τους άλλους. Σαν στάση. Σαν θέση πλέον. Σαν Επιλογή. Επειδή τί άλλο μπορώ να κάνω; Πραγματικά τί άλλο μπορεί να είναι τόσο αληθινό;
Ψεύτικη η κάθε χαρά. Ψεύτικος ο κάθε θυμός, για το κάθε τί. Πίσω από την παραμικρή ανησυχία, τον παραμικρό θυμό αλλά και την παροδική ικανοποίηση, υπάρχει μόνο η αυτό-λύπηση.Τίποτα δεν γίνεται νομίζει όπως το θέλει, το εγώ και θυμώνει. Κανένας δεν του δίνει σημασία ουσιαστική νομίζει και θλίβεται. Συνεχώς κάτι νομίζω και κάτι υποθέτω. Όλη η ρίζα της δυστυχίας, φαίνεται να είναι αυτή η αυτό-λύπηση. Το να μου συμπεριφέρομαι ελεεινά. Με καμία στοργή. Κλαψουρίζοντας. Μα τί μπορεί να μου κάνει ο οποιοσδήποτε; Ένα σωρό λάθος εκτιμήσεις για όλα και για όλους.
Μέσα στην φρικτή συνήθεια της αυτό-λύπησης, το μόνο που μένει είναι να με πάρω αγκαλιά. Να με αποδεχτώ. Με συμπόνια και στοργή, να με συγχωρέσω.
Πραγματικά είναι τόσο μεγάλη η λύπη μου για όλον αυτό τον θυμό. Που με αυτό τον τρόπο στερούσα την πραγματική μου δύναμη. Την ανάληψη της ευθύνης των πράξεων μου. Ευτυχώς εισχώρησε το Φως και σε αυτό.
Είναι εύκολο λόγω συνήθειας να λυπάμαι τον εαυτό μου. Αυτό όμως δεν είναι συμπόνια. Όταν μεμψιμοιρώ, όταν παραπονιέμαι για το κάθε τι, δεν με θεωρώ άξιο να τα βγάλω πέρα. Δίνω όλη μου την δύναμη στους άλλους, λέγοντας πως αυτοί φταίνε. Εγώ, ο κακομοίρης, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Όμως αν θέλω να συμπονέσω πραγματικά τον εαυτό μου, χρειάζεται να θυμάμαι ότι μπορώ. Έχω την δύναμη, την διαύγεια και την διάκριση να δράσω ορθά. Να κάνω αυτό που χρειάζομαι.
Η Συμπόνια είναι αληθινή μόνο μέσω της Εμπιστοσύνης. Πως να σπλαχνιστώ κάτι ανήμπορο, ακίνητο, νεκρό;
Ευσπλαχνίζομαι την Ζωή. “Ευ- σπλάγχνα”, έχει μόνο κάτι ζωντανό. Με θέληση για δράση, για έκφραση. Αλλιώς είναι απλώς λύπηση. Η Συμπόνια λοιπόν είναι αγάπη για την Ζωή.
Η Συμπόνια στηρίζει την Ζωή. Η Ευσπλαχνία, κάνει τα σπλάχνα ακόμα πιο ζωντανά και σίγουρα και γεμάτα Χαρά.
Συμπόνια. Συγχώρεση. Αγάπη. Αλήθεια.
Η Συμπόνια προϋποθέτει και συνεπάγεται ταυτοχρόνως την Συγχώρεση. Μπορώ να χωρέσω πραγματικά μόνο αυτό που αγαπάω. Αγαπάω κάτι αληθινά, μόνο όταν είναι αληθινό. Μόνο το αληθινό μου κομμάτι μπορώ να αγαπήσω και να σταθώ πλάι του και να βαδίσω μαζί του.
Στο Φως της Συμπόνιας λουσμένος, βαδίζω πιο σίγουρος και πιο ελεύθερος. Δεν φοβάμαι. Έχω βοήθεια. Δεν νιώθω μόνος. Δεν νιώθω τόσο ευάλωτος. Μια δύναμη και μια καθαρότητα με παρακολουθεί και με βοηθά. Ακόμα και στις χειρότερες στιγμές ανασφάλειας. Τότε που δεν ξέρω τί να κάνω, μου θυμίζει τί να κάνω. Μου θυμίζει πως υπάρχω. Με τόση γλύκα και τόση εμπιστοσύνη με στηρίζει για να συνεχίσω τον δρόμο μου. Σίγουρος και ανέμελος σαν μικρό φρέσκο παιδάκι. Με Χαρά και Σιγουριά.
Η Συμπόνια είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία. Αφού πιάσω από το μπράτσο τρυφερά και με σιγουριά, αγγίζω απαλά τους ώμους, προσφέρω στήριξη. Με στηρίζω και στηρίζω και τον διπλανό μου. Χωρίς λύπηση. Χωρίς ελεημοσύνη. Με εμπιστοσύνη. Μου θυμίζω ότι μπορώ. Του θυμίζω ότι μπορεί.
Η Συμπόνια είναι Αγάπη αλλά είναι και Πίστη. Πίστη είναι αναπόδεικτη Γνώση. Πιστεύω ότι μπορώ. Πιστεύω ότι μπορεί και ο άλλος. Δεν λυπάμαι που προς στιγμή φαίνεται να μην τα καταφέρνουμε. Δεν ελεεινολογώ. Δεν μεμψιμοιρώ. Πιστεύω. Ξανασηκώνομαι, αν νομίζω ότι είχα πέσει και συνεχίζω. Στην ουσία δεν είχα πέσει. Δεν με αφήνει ο Εαυτός να πέσω ουσιαστικά. Μπορεί να κοντοστέκομαι και να ψαχουλεύω τα εμπόδια δεξιά και αριστερά. Έτσι βρίσκω το πέρασμα. Έτσι βρίσκω τον δρόμο. Κι αν κάνω λάθος, δεν πειράζει. Παρακάτω θα ξαναβρώ τον δρόμο μου. Η Συμπόνια είναι η γιατρειά του φόβου. Είναι το στήριγμα που μου θυμίζει ότι υπάρχει και κάτι άλλο. Πέρα από αυτό που νομίζω ότι φοβάμαι. Είναι η υπενθύμιση της Ουσίας. Του Αληθινού Εαυτού. Όταν λυπάμαι το ξεχνάω. Όταν μεμψιμοιρώ το ξεχνάω. Όταν φταίνε οι άλλοι το ξεχνάω. Όταν δεν αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη για το τί θέλω να κάνω, το ξεχνάω.
Μόλις θυμηθώ την Συμπόνια, τα ξαναθυμάμαι όλα. Θυμάμαι ξανά τον Εαυτό.
Η αυτό -λύπηση είναι η εύκολη λύση, για να μην έρθω σε επαφή με τον πόνο μου. Για να μην αγγίξω το τραύμα μου. Όλο αυτό το κομμάτι που δεν ξέρω, ίσως, γιατί το έχω. Που δεν ξέρω τί να το κάνω. Που η μόνη ουσιαστική αντιμετώπιση είναι να το αποδεχτώ. Να περάσω από μέσα του. Να το βιώσω. Το φοβάμαι. Το αποφεύγω. Έτσι αισθάνομαι λύπη. Λυπάμαι γι’ αυτό που χάνω, μη αγγίζοντας το τραύμα μου. Προσπαθώ να δώσω ερμηνείες. Προσπαθώ να καταλάβω τί είναι. Γιατί είναι. Πως το βρήκα. Πως μου το φόρτωσαν.
Να η μεμψιμοιρία. Οι άλλοι φταίνε. Η μοίρα μου φταίει. Όμως ακόμα κι έτσι να είναι, εγώ τί έχω να κάνω με αυτό. Το τραύμα είναι εκεί. Ο πόνος είναι εκεί και δεν φεύγει με το να τον καταλάβω. Με το να τον ερμηνεύσω.
Μόλις όμως αφεθώ, αποδεχτώ την ύπαρξη του, αρχίζω να τον βιώνω.
Πονάει; ναι. Με συγκινεί; ναι. μου χαλάει την εικόνα που νομίζω ότι θέλω να έχω για εμένα; ναι.
Και τί έγινε; Φοβάμαι μήπως τραυματιστώ; Μα είμαι ήδη τραυματισμένος.
Φοβάμαι ότι θα πονέσω; Μα ήδη πονάω.
Φοβάμαι να αποδεχτώ ότι μπορεί και να πονάω και να στεναχωριέμαι και να θλίβομαι; Μα ήδη μου συμβαίνει.
Τότε τί άλλη λύση έχω; Μήπως να αφεθώ. Να βιώσω. Να περάσω από μέσα. Να γίνω διάφανος.
Ενεργειακά είμαι ζεστός. Το τραύμα είναι κρύο. Έχω υψηλότερη δόνηση. Δεν θέλω να το πλησιάζω. Μου χαμηλώνει την δόνηση. Νιώθω απειλή. Μα ουσιαστικά δεν μπορεί να με πλήξει. Η συσχέτιση των δύο ενεργειών φέρνει τάξη.
Φεύγει η αντιπαλότητα εντός μου. Σταματάει ο πόλεμος. Εκεί στον πόλεμο κατασπαταλιέται όλη η ενέργεια της υψηλής δόνησης. Μόλις βιωθεί το τραύμα, πλημμυρίζει από ζεστή υψηλή ενέργεια. Ξανά θερμαίνετε και θεραπεύεται. Δεν είναι πια ακίνητο κρύο και στείρο.
Γίνεται μια υπενθύμιση Συμπόνιας. Δεν προκαλεί πια λύπη. Προκαλεί Γνώση. Γίνεται Δημιουργία.
Τελικά ξέρω ότι μπορεί και να πονέσω. Το ξέρω γιατί πονάω ήδη.
Μπορώ να μάθω όμως ότι είναι εντάξει και να πονάω. Απλά είναι ένα μήνυμα για το ότι κάτι έχω να κάνω εκεί.
Ευτυχώς όλα είναι όπως πρέπει, ακόμα και όταν βιώνω τον πόνο μου.
Copyright υλικού © Γεώργιος Νικηταΐδης, για το LightWorker.gr
