Ναι, εννοούμε τον κόσμο αυτό που ‘βλέπουμε’ όλοι μας εδώ στη Γη. Τον περιβόητο κόσμο μας. Και καθώς τον βλέπουμε με τα φτωχά μάτια του σώματος, αυτού του φθαρτού μέσου μεταφοράς και έκφρασης παθών, προκύπτει ένα φυσιολογικό ερώτημα: Τι κόσμος είναι αυτός που φτιάξαμε; Είναι αυτός ένας κόσμος που να κάλυψε στο παρελθόν τις ελπίδες των ανθρώπων, να καλύπτει αυτή τη στιγμή-εποχή τις ελπίδες όσων κατοικούν εδώ σήμερα και θα μπορεί να καλύψει τις ελπίδες των παιδιών και των απογόνων μας στο μέλλον;
Θάλεγε κάποιος ότι το ερώτημα αυτό, μαζί με τις υπο-ερωτήσεις του είναι φυσιολογικό να έρχεται στο νου ενός ανθρώπου ή μια ομάδας ανθρώπων. Ναι, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι ο νους μας είναι φυσιολογικός. Διότι αν δεν είναι φυσιολογικός, αν λειτουργεί περίεργα (για να μην πω παράλογα) τότε τι είναι το ερώτημα; Το ερώτημα θα χαρακτηριστεί ‘φυσιολογικό’ ή κάτι άλλο ανάλογα με το πώς χαρακτηρίζεται ο νους ή οι νόες που θα το αναλύσουν.
Advertisment
Επομένως, υποχρεωτικά θα αφήσουμε για λίγο στην άκρη το βασικό ερώτημα ‘Τι κόσμος είναι αυτός που φτιάξαμε’ και θα ασχοληθούμε με το ‘Τι σόι νους είναι αυτός που συμμετείχε στο να δημιουργηθεί ένας τέτοιος κόσμος’. Στην περίπτωση βέβαια αυτή, δεν μπορούμε να βασιστούμε σε συμπεράσματα, αν πάρουμε μόνο έναν νου, ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Θα ήταν λάθος και άδικο. Υποχρεωτικά πρέπει να δούμε τον νου ως μια καθολική οντότητα που φρόντισε ή επέτρεψε ή έφτιαξε αυτόν τον κόσμο.
Ας δούμε τώρα τι επέτρεψε αυτός ο νους να υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο. Ποια δηλαδή είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του.
Επέτρεψε να υπάρχει ΦΟΒΟΣ; Μα και βέβαια. Όπου και να γυρίσει το κεφάλι του κάποιος θα συναντήσει στοιχεία της έννοιας ‘φόβος’. Σε κάθε σχεδόν έκφραση της ζωής μας θα τον βρούμε μπροστά μας. Ξέρετε πόσους ανθρώπου έχω ακούσει να λένε ‘δεν τολμώ να χαρώ γιατί φοβάμαι μην μου έρθει καμιά αναποδιά’. Δεν τολμούμε να χαρούμε…. Μπορείτε να το φανταστείτε; Απίστευτο.
Advertisment
Ένας άλλος είναι τόσο πεπεισμένος πως ο φόβος είναι εδραιωμένος στην ζωή μας που μου ανέφερε το εξής όταν του είπα ‘γιατί σκέπτεσαι με γνώμονα τον φόβο;’: «Μα η κάθε σκέψη δεν έχει συνέχεια τον φόβο;» Και απορούσε που εγώ δεν το γνώριζα. Βέβαια το αν εγώ το γνώριζα ή όχι, είναι άσχετο. Ας σκεφτεί απλά κάποιος ότι η απάντηση που έλαβα ήταν η χιλιοστή φορά και όχι η πρώτη. Ας συνεχίσουμε όμως.
Εσείς τι λέτε, έχει εγκατασταθεί για τα καλά ο φόβος στην ζωή των ανθρώπων αυτού του πλανήτη; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος, κάποια κατάσταση, κάποιος οργανισμός, κάποια κυβέρνηση, κάτι τέλος πάντων, που ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ; Υπάρχει κάποιο τηλεοπτικό κανάλι που να μην προωθεί την αίσθηση του φόβου μέσω των νέων και των ειδήσεων που με περίσσια φροντίδα προσφέρει στο κοινό του; Έχετε δει κάποιο κανάλι που να μην προσφέρει απλόχερα τις συγκρούσεις, τις επιθέσεις, την καταστροφή και το αίμα σε καθημερινή βάση; Προσωπικά δεν έχω δει ούτε ένα κανάλι που να παρουσιάζει ‘Ειδήσεις’ που να ασχολείται με κάτι ευχάριστο. Πόνο, αίμα, καταστροφή και δυσάρεστα είναι το μενού των ειδήσεων.
Επέτρεψε να υπάρχουν ‘στρατοί’; Φυσικά, διότι οι στρατοί είναι ένα μέσον να προωθείται και πάλι ο φόβος. Η δικαιολογία ύπαρξης των στρατών, συνήθως, είναι το ‘αν θέλεις ειρήνη να είσαι προετοιμασμένος για πόλεμο’. Όλοι το τρώνε αυτό. Όμως η βάση ύπαρξης των στρατών είναι είτε η διενέργεια επιθέσεων, είτε η άμυνα στις επιθέσεις. Μα η κάθε επίθεση δεν είναι παιδί του φόβου του επιτιθέμενου; Ο κάθε επιτιθέμενος δεν έχει μέσα του την ‘έλλειψη’ αυτού που έχει ο στόχος του, άρα φόβο; Δεν έχει φόβο της έλλειψης πρώτων υλών και εδαφών, άρα επεκτείνεται εις βάρος των άλλων για να καλύψει τις δικές του ανάγκες για την πιθανότητα ή βεβαιότητα έλλειψης; Ο φόβος του επιτιθέμενου πηγάζει από την πιθανότητα μείωσης δύναμης την οποία θέλει να καλύψει παίρνοντας με την βία από τον άλλον που κατέχει αυτό που ο επιτιθέμενος χρειάζεται.
Για να μπορεί ο επιτιθέμενος να είναι βέβαιος ότι θα πάρει τελικά αυτό που θέλει, χρειάζεται εξοπλισμό και οπλισμό. Για να μπορέσει ο αμυνόμενος να είναι βέβαιος ότι θα αντέξει την επίθεση, χρειάζεται και πάλι εξοπλισμό και οπλισμό. Και οι δύο χρειάζονται στρατεύσιμους και εκπαίδευση έχοντας ταυτόχρονα στο νου τους την πιθανότητα πολέμου. Και εδώ έρχονται οι βιομηχανίες όπλων οι οποίες δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχαν επιτιθέμοι και αμυνόμενοι. Δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε ο φόβος.
Επέτρεψε να υπάρχει το κέρδος; Φυσικά και το επέτρεψε. Το κέρδος και η παραγωγή του είναι η κινητήρια δύναμη του πλανήτη. Μόνο που είναι κατά την λάθος κατεύθυνση. Υποτίθεται ότι το κέρδος μπορεί να φέρει και την ευτυχία. Το έχετε δει κάπου αυτό; Το κέρδος να φέρνει και την ευτυχία; Έχουμε δει να φέρνει μια στιγμιαία ευχαρίστηση και κάποια ικανοποίηση, αλλά τόσο βραχύβια που τελικά είναι άχρηστη. Έχετε δει κάποιον δισεκατομμυριούχο που να είναι συνεχώς ευτυχισμένος; Κατά την άποψη μου αυτό είναι αδύνατον, διότι όσο πιο πλούσιος είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ φοβάται για την ασφάλεια του. «Πες μου πόσες κλειδαριές έχεις στο σπίτι σου, να σου πω πόσο ευτυχισμένος είσαι.»
Κι’ όμως ο νους των ανθρώπων θεωρεί ότι όσο πιο πολλά λεφτά και κέρδος έχει ένας άνθρωπος τόσο πιο πολύ ευτυχισμένος είναι. Εγώ λέω ότι όσο πιο πολλά κέρδη και λεφτά έχει ένας άνθρωπος τόσο περισσότερα προβλήματα έχει. Και κυρίως φόβο. Διαφωνείται;
Επέτρεψε να υπάρχουν φυλακές; Φυσικά. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι επιτρέποντας να υπάρχουν φυλακές κατασκεύασε και τις προϋποθέσεις και για την δική του είσοδο. Όχι μόνον για τους άλλους. Παράλληλα δημιούργησε και τα δικαστήρια και την κρίση. Ποιος από εμάς κατάλαβε ότι και οι φυλακές, και τα δικαστήρια και η κρίση προέκυψαν λόγω του φόβου που υπάρχει στον πλανήτη; Πόσοι από εμάς κατάλαβαν ότι οι φυλακές, τα δικαστήρια και η κρίση μέσα σε αυτά, υπάρχουν λόγω της στρεβλότητας του όλου εκπαιδευτικού συστήματος και των ψευδο-φιλοσοφιών από τις οποίες απαρτίζεται; Το χάος των ‘πιστεύω’ και των ψευδο-φιλοσοφιών δεν εξανάγκασε τους ανθρώπους να δημιουργήσουν σύνορα μεταξύ των κρατών ώστε να διασφαλίσουν την αιωνιότητα των ‘πιστεύω’ τους και των συνηθειών του πολιτισμού τους; Δηλαδή την διαφορά τους από τους ‘άλλους’; Αυτό δεν αποτελεί την νούμερο ένα διάσπαση της ανθρωπότητας, τον διαχωρισμό της σε κομμάτια;
Και στην συνέχεια δεν επέτρεψε ο νους των ανθρώπων να διασπαστεί και πάλι σε πόλεις, επαρχίες, σε πολιτικά κόμματα (αντί για την λέξη ‘κομμάτια’), και στην συνέχεια σε θρησκευτικά συστήματα, και στη συνέχεια σε επαγγελματικές ενώσεις και οργανισμούς (συντεχνίες) και στην συνέχεια σε ποδοσφαιρικές ομάδες αλλά και σε διεθνείς οργανισμούς (ΝΑΤΟ – Ευρωπαϊκή Ένωση – Ένωση Βορείου Αμερικής, BRICS – Ρωσική Ένωση – Ασιατική Ένωση κλπ) με σκοπό την απόλυτη διάσπαση των κατοίκων του πλανήτη, και όλα αυτά μαζί να δημιουργήσουν την αύξηση του φόβου σε όλον τον πλανήτη;
Επέτρεψε την εκμετάλλευση των παιδιών; Φυσικά και το επέτρεψε. Με τις τελευταίες στατιστικές, πάνω από 200.000.000 (ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ!!!) παιδιά κάτω των 15 ετών, σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου δουλεύουν ως σκλάβοι που στην καλύτερη περίπτωση κερδίζουν 1 δολάριο την ημέρα και δεκάδες κλωτσιές και φάπες, σαν να είναι ζώα. Να αλλά οι κλωτσιές και οι φάπες έχουν σαν αποτέλεσμα την παραγωγή κέρδους για κάποιους οι οποίοι είναι γείτονες, ομόθρησκοι και ομόαιμοι των παιδιών που τα εκμεταλλεύονται ασταμάτητα. Για να μην μιλήσουμε για τις χιλιάδες παιδιών που εξαφανίζονται κάθε χρόνο, για τα παιδιά που καταλήγουν σε σκλαβοπάζαρα, σε εργαστήρια πειραμάτων, στην παιδική πορνεία δια της βίας, για την παράνομη αγορά οργάνων σώματος κλπ, κλπ.
Επέτρεψε την πορνεία ανδρών και γυναικών; Φυσικά και την επέτρεψε και πολλές φορές μάλιστα έκανε και χρήση αυτών. Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσοι άνθρωποι, συνάνθρωποι μας, έχουν εξωθηθεί από νωρίς δια της βίας ή από ανάγκη στην πορνεία; Πόσοι συνάνθρωποί μας, άνδρες και γυναίκες, νέοι και παιδιά, συμμετέχουν στις εισπράξεις των αφεντικών από την πορνεία;
Επέτρεψε να υπάρχουν ναρκωτικά; Και φυσικά επέτρεψε. Και μάλιστα με την ανοχή των κρατών και των κυβερνήσεων σε πολλές των περιπτώσεων. Άλλωστε οι χρήστες είναι θύματα σε πορνεία, σε βιασμούς, σε φυλακίσεις και σε κάθε είδους και μορφή εκμετάλλευσης και εκβιασμού.
Να συνεχίσω να απαριθμώ τι άλλο επέτρεψε ο συνολικός νους των ανθρώπων του πλανήτη αυτού να υπάρξει, να συνεχίζει σήμερα να υπάρχει και να έχει τις προυποθέσεις να συνεχίσει να υπάρχει στο μέλλον; Νομίζω πως δεν χρειάζεται άλλο η απαρίθμηση της μαυρίλας του πλανήτη αυτού. Το κακό είναι ότι όλα αυτά που ανέφερα, ενώ τα ξέρουμε όλοι, τα θεωρούμε πλέον ως πάγια. Τα αποδεχθήκαμε ως βέβαια και καταστάσεις που υπάρχουν από την φύση στον πλανήτη μας.
Για σκεφθείτε όμως κάτι: Αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος στον πλανήτη αυτό, αλλά υπήρχαν μόνον τα φυτά, τα ζώα, τα ψάρια και τα πτηνά, θα υπήρχε ο φόβος, οι στρατοί, το κέρδος, το χρήμα, η πορνεία, οι βιασμοί, η παιδική εκμετάλλευση, τα ναρκωτικά, οι θρησκείες, τα πολιτικά κόμματα, οι βιομηχανίες πολεμικού υλικού και όπλων, οι φυλακές, τα νοσοκομεία, οι φαρμακοβιομηχανίες κλπ; Μάλλον όχι. Πού λοιπόν οδηγούμαστε; Στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξη του ανθρώπου πάνω στη Γη ακολουθείτε και από διάφορες καταστάσεις, πολλές αρνητικές αλλά και διάφορες άλλες θετικές, που δυστυχώς όμως δεν αρκούν προς το παρόν να ισοσκελίσουν την επίδραση που έχουν στη ζωή μας οι αρνητικές.
Πώς είναι δυνατόν όμως να γνωρίζουμε ότι όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν την ευτυχία και την γαλήνη τους σ’ αυτή τη ζωή, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα στον πλανήτη να είναι τραγικό, με πολέμους, σφαγές, εκμετάλλευση, πόνο, αίμα, καταναγκασμό, απελπισία; Πώς μεταφράζεται άλλο να ψάχνουμε και άλλο να συμβαίνει; Μήπως λοιπόν υπάρχει κάποια πολύ λάθος κατεύθυνση του νου μας, που άλλο ψάχνει και άλλο παράγεται ως αποτέλεσμα της συνολικής νοημοσύνης μας και των επιδράσεων της στην καθημερινή ζωή; Τι είναι τέλος πάντων αυτό που ενώ μας κατευθύνει στην ανεύρεση της ευτυχίας (όλοι την ψάχνουμε και την ποθούμε) να καταλήγουμε να φτιάχνουμε έναν κόσμο φόβου και πόνου;
Γιατί το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη είναι τόσο πολύ κατακερματισμένο, σε τόσο πολλά κομματάκια, ώστε σήμερα ο κάθε ένας από εμάς να αποτελεί μια ξεχωριστή και μεμονωμένη μονάδα, που το μόνο που νοιάζεται είναι η ‘ πάρτυ’ του;
Και τελικά, πώς φαίνεται στα μάτια τα δικά σας ο ‘Κόσμος των ανθρώπων’ στον πλανήτη αυτόν; Χαίρεστε που τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας θα ζήσουν σ’ αυτόν; Ποια να είναι άραγε τα δικά σας όνειρα για τα παιδιά σας σ’ έναν τέτοιο κόσμο;
Μ’ ένα ωραίο παραμυθάκι τις περισσότερες φορές είναι εύκολο. Τι γίνεται όμως με τα παραμύθια που ‘αποδέχονται’ οι ‘μεγάλοι’, εμείς, που εδώ και χιλιάδες χρόνια έχουμε επιτρέψει να γίνονται εγκλήματα απλά και μόνον διότι ενώ μιλάμε για ‘αγάπη’ και ‘αλληλεγγύη’ στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβανόμαστε καθόλου την γενική τους έννοια, που καλύπτει όλα τα όντα, όλους τους ανθρώπους, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΗ; Αυτή η δυσκολία μας να κατανοήσουμε βαθιά το νόημα των δυο αυτών λέξεων, επιτρέπει στον νου μας να αποδεχόμαστε και μερικές φορές να δικαιολογούμε όλα αυτά τα ‘κακά’ στον κόσμο μας. Πόσο βάθος και πόση αξία να έχει εκείνο το απλό ‘Αγαπάτε αλλήλους’ του Χριστού; Γιατί Τον θυμόμαστε μόνον όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε σε δύσκολη θέση και χρειαζόμαστε τη βοήθεια Του (!);
Κλείνοντας αξίζει να θυμίσω ότι το φάρμακο στον κατακερματισμό των κοινωνιών και των οικογενειών είναι ένα: Μόνον η ‘επανένωση’ του κορμού των κοινωνιών, με όλα αυτά που σημαίνει, μπορεί να βοηθήσει αυτόν τον κόσμο, και να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στα σχέδια των επιτήδειων. Αυτό ξεκινά από τις λέξεις ‘αγάπη’ και ‘αλληλεγγύη’. Ας τις καταλάβουμε βαθιά και μετά όλα θα είναι ευκολότερα.
Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου – Συγγραφέας
