Τ ‘ αρσενικό συνάντησε, το θήλυ μ ‘ αγωνία,
δυο κόσμοι αγκαλιάζονται, για να βρουν ευτυχία,
Advertisment
να γίνουν αυτοκόλλητοι, συγκοινωνούντα αγγεία,
να ζήσουνε τον έρωτα, σε καταστάσεις ονειρικές,
μπαίνοντας ταυτισμένοι, σε αποδράσεις θεϊκές.
Advertisment
Ζωγραφίζουν με όνειρα, του συντρόφου τον χτύπο,
προσδοκούν την πραγμάτωση, στης αγάπης τον κήπο.
Και ξάφνου, οι ψευδαισθήσεις, παίρνουν μάχιμη μορφή,
ξεπηδά η κυριαρχία, η συναισθηματική.
Χάνονται γέφυρες, αγάπης και κατανόησης,
απορούν οι νευρώνες της ανθρώπινης νόησης.
Η επιθυμία, για ιδανική σχέση καταρρέει,
μόνον απογοήτευση και σκεπτικισμός απορρέει.
Χωρίς υπομονή, η κατανόηση εξαντλείται.
Με συναισθήματα ανταγωνισμού, το ζεύγος εμφορείται.
Αναίτια ξεπηδούν, παράλογες συμπεριφορές,
τάσεις, ισχυρά εγωιστικές, εξουσιαστικές.
Μπαίνουν τραύματα, παιδικής ηλικίας στη μέση,
που αναπαράγονται, στην οποιαδήποτε σχέση.
Στο ναδίρ πλέον, η αρμονική συμβίωση,
τα αιχμηρά λόγια, μας ρίχνουν σ ‘ ανώμαλη γείωση.
Η στοργή, η αγάπη εγκαταλείπουν, ταξιδεύουν,
γεμάτες λύπη, μας αποχαιρετούν και φεύγουν.
Στη θέση τους οργή, με φρασεο-χτυπήματα,
εκδίκηση και μίσος τα νέα συναισθήματα,
πάνε και έρχονται, μαύρα, νοητικά κατασκευάσματα,
από τον έναν, στον άλλον, κακοποιημένα ράμματα.
Αγαπημένη σκιά, της χαμένης ουτοπίας,
δεν έγινες ο Ήλιος, της ποθούμενης ευτυχίας.
Και σε κάποια – κάποια στιγμή, με ξεκάθαρο μυαλό,
πως φτάσαμε ως εδώ; αναρωτιούνται και οι δυο;
Γιατί κανείς δεν γνωρίζει τον δικό του εαυτό.
«Γνώθι σ’ αυτόν» 1″ εντολή, στου Απόλλωνα τον ναό.
Μένει νεκρό γράμμα, για όλο τον Ελληνικό λαό.
Ποιο σχολείο, μας διδάσκει, γνώρισε τον εαυτό;
Το δόγμα απαγορεύει, η ψυχή να λυτρωθεί,
να μπορεί να την ελέγχει και να την χειραγωγεί.
Έτσι, μας γεμίζουν, με φόβους, φοβίες και ενοχές,
προβάλλουν πάνω μας, τις δικές τους μαυρίλες και χολές,
μεγαλώνουμε, με πρέπει, μοτίβα και
συμπλέγματα ασυνείδητων κανόνων, παιδικής συμπεριφοράς.
Και στο λευκό, άγραφο χαρτί και στη σκληρή δισκέττα,
Εγγράφονται τα λάθος μηνύματα, νέτα – σκέτα.
Τα μοντέλα των γονιών και τα πιστεύω συγγενών,
αποτελούν πρότυπα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Η λύση και απελευθέρωση, είν μόνον μία,
η αποδοχή του εαυτού μας, όπως και αν είναι,
με τα θετικά, ή και με τ’ αρνητικά του στοιχεία.
Και προπαντός, η ολική αγάπη για τον εαυτό μας,
είν’ επιστροφή, στο Θεϊκό κομμάτι το δικό μας.
Είναι το κλειδί, που ανοίγει διάπλατα την καρδιά μας,
ν’ αγαπάμε τον σύντροφο μας, τους άλλους, τα παιδιά μας,
δίνει την δυνατότητα, όλοι να ‘ρθουν πιο κοντά μας,
για μια ζωή με συναισθηματικές απολαύσεις,
δεν είναι γήινες, είν’ ουράνιες καταστάσεις,
πραγματικά Θεϊκές, βιωματικές ενοράσεις.
Ποίημα του Πάνου Καπνιστή από το βιβλίο “Ιχνηλατώντας τον “Χωρο-χρονο στα μονοπάτια της Σιωπής”
