Οι άλλοι άνθρωποι γύρω µας, λειτουργούν σαν καθρέφτες. Δηλαδή µας καθρεφτίζουν, κάποια δικά µας σημεία. ‘Όσοι από αυτούς µας αφήνουν εντελώς αδιάφορους, µε ό,τι κι αν κάνουν, όποια κι αν είναι η συμπεριφορά τους, τότε δεν έχουμε τίποτα να μάθουμε από αυτούς.
Όταν θαυμάζουμε κάποιον, θαυμάζουμε σ’ αυτόν κάποια κοινά µας σημεία. Είναι κοινά µε τα δικά µας γι’ αυτό τα αναγνωρίζουμε. Μόνο ό, τι είναι συμβατό µε µας, το αναγνωρίζουμε στους άλλους.
Advertisment
Ακριβώς έτσι αντιδρούμε όλοι Όταν λοιπόν δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε κάποιον στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε τον εαυτό µας για το ίδιο πράγμα. Έχουμε δηλαδή κι εμείς µια αντίστοιχη συμπεριφορά σε άλλους, ή έχουμε ενδόμυχη επιθυμία για τέτοια συμπεριφορά. Την απορρίπτουμε όμως, ή την καταπιέζουμε.
Οτιδήποτε µας ενοχλεί και µας πληγώνει στους άλλους, υπάρχει μέσα µας. Επειδή όμως δεν το αποδεχόμαστε, γιατί το θεωρούμε κακό, πρόστυχο, κατώτερο, απαράδεκτο, όταν το βλέπουμε έξω στην πραγματικότητά µας, εξοργιζόμαστε.
Όταν δηλαδή οι άλλοι µας θυμίζουν αυτό το κομμάτι του εαυτού µας, που απορρίπτουμε και προσπαθούμε να κρύψουμε, τότε πληγωνόμαστε. Παίρνουμε τη συμπεριφορά του άλλου σαν προσωπική προσβολή.
Advertisment
Φοβόμαστε ότι ο άλλος μαντεύει το αδύνατο σημείο µας και µας αποκαλύπτει Πραγματικά αυτό γίνεται.
Οι άλλοι µας βοηθούν να αποκαλυφθούμε. Να ανακαλύψουμε δηλαδή ποια είναι τα αδύνατα σημεία ΜΑΣ. Είναι αυτά που δεν συγχωρούμε στους άλλους,
Όταν τα ανακαλύψουμε, μπορούμε να τα αλλάξουμε.
[quote_center]Όταν συγχωρούμε τους άλλους για τα λάθη, ή τις απαράδεκτες πράξεις τους, στην πραγματικότητα, συγχωρούμε εμάς τους ίδιους.[/quote_center]
Αποδεχόμαστε τις δικές µας αδυναμίες και τα λάθη. Μόνο αν τα αποδεχτούμε, μπορούμε να τα αλλάξουμε. Διαφορετικά θα τα συναντούμε συνεχώς μπροστά µας.
“H Αγάπη είναι ο δρόμος”, Χάρις Μπαραδάκη, Εκδ. Δίοδος 1996
www.e-aftognosia.gr
