Η αδυναμία του επίσημου ιατρικού συστήματος να προσφέρει θεραπευτική φροντίδα και η θέση των εναλλακτικών θεραπευτών
Λόγω της ανημποριάς του επίσημου Ιατρικού Συστήματος να προσφέρει ουσιαστική θεραπευτική φροντίδα, οι πάσχοντες οδηγούνται στους εναλλακτικούς θεραπευτές. Αυτή είναι μια αυθόρμητη κίνηση η οποία δεν υποκινείται από κανένα κέντρο εξουσίας και συμβαίνει γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους ανακούφισης της οδύνης τους.
Advertisment
Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους το επίσημο Ιατρικό Σύστημα, δεν μπορεί να προσφέρει αυτό που οφείλει; Πώς μπορούν οι εναλλακτικοί θεραπευτές, οι οποίοι παίρνουν εκ των πραγμάτων την σκυτάλη απ’ το επίσημο Ιατρικό Σύστημα, να προστατέψουν τους εαυτούς τους αλλά και τους πάσχοντες από τα ίδια λάθη; Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να απαντηθούν αυτά τα δυο ερωτήματα.
Οι λόγοι της αποτυχίας του σύγχρονου Ιατρικού Συστήματος να προσφέρει θεραπευτική φροντίδα είναι οι εξής:
Α) Δογματισμός.
Advertisment
Η σύγχρονη Δυτική Ιατρική σκέψη στηρίζεται σε ένα μείγμα φιλοσοφικών, ηθικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων οι οποίες διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού στην κεντρική και βορειοδυτική Ευρώπη. Ως κύριο εκπρόσωπο αυτού του φιλοσοφικού ρεύματος, που επηρέασε και επηρεάζει την σύγχρονη Ιατρική σκέψη, μπορούμε να θεωρήσουμε τον Καρτέσιο (Καρτεσιανή σκέψη). Στα πλαίσια λοιπόν αυτού του φιλοσοφικού ρεύματος οτιδήποτε καινούργιο ή απλά διαφορετικό τείνει να απορρίπτεται. Ακόμα και η θεωρία της σχετικότητας, η σύνδεση της ύλης (yin) με την ενέργεια (yang) σ’ ένα αδιάσπαστο σύνολο, η οποία άλλωστε πρωτοδιατυπώνεται από έναν επιστήμονα (Αϊνστάιν) θρεμμένο στα πλαίσια αυτού του φιλοσοφικού ρεύματος, δεν έχει καθόλου επηρεάσει τον σύγχρονο Ιατρικό τρόπο σκέψης. Ο δογματισμός αυτός είναι εντελώς κατανοητός και έχει σχέση με την έμφυτη τάση του ανθρώπου να αντιστέκεται σε κάθε τι το καινούργιο. Παρ’ όλα αυτά λειτουργεί ως εμπόδιο τόσο για την εξέλιξη της σύγχρονης Ιατρικής σκέψης , όσο και για την σύνδεσή της με τα Παραδοσιακά Ιατρικά Συστήματα.
Β) Αλαζονεία.
Τόσο το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα πάνω στο οποίο στηρίζεται η σύγχρονη Ιατρική σκέψη, όσο και τα μέλη της ιατρικής κοινότητας (λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών εκπαίδευσής τους – καλοί μαθητές κ.τ.λ.) χαρακτηρίζονται από μια άνευ προηγουμένου αλαζονεία.
Η αλαζονεία αυτή (το «εγώ ξέρω ενώ εσύ δεν ξέρεις») οδηγεί στο υπέρτατο ατόπημα για έναν θεραπευτή, του να μην ακούει τον πάσχοντα.
Η αλαζονεία αυτή αποξενώνει τον γιατρό από τον ασθενή, αλλά ταυτόχρονα εμποδίζει και την παρείσφρηση οποιασδήποτε νέας ιδέας. Ο συνδυασμός του δογματισμού με την αλαζονεία εμποδίζει τους σημερινούς γιατρούς να δουν την αλήθεια: ότι το θεραπευτικό σύστημα, το οποίο εφαρμόζουν είναι αναποτελεσματικό και πρέπει να αλλάξει.
Γ) Οικονομικά συμφέροντα.
Η εμπορευματοποίηση της Υγείας και η μετατροπή της αρρώστιας σε καταναλωτικό προϊόν είναι ένα φαινόμενο ιδιαίτερα έντονο στις μέρες μας. Οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες σε συνεργασία με τις πανεπιστημιακές Ιατρικές σχολές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν διστάζουν να παράγουν αρρώστια για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Οι γιατροί είναι αυτοί που αναλαμβάνουν, μέσω της συνταγογράφησής τους, την τελική προώθηση των προϊόντων (χημικά φάρμακα, εργαστηριακές εξετάσεις, χειρουργικές επεμβάσεις) στους ασθενείς καταναλωτές. Σαφώς και δεν είναι όλοι οι γιατροί υποταγμένοι στα οικονομικά συμφέροντα αυτά.
Σαφώς και υπάρχουν μέσα στην Ιατρική κοινότητα άνθρωποι με υψηλό αίσθημα ευθύνης και φιλότιμο. Και αυτοί όμως, λόγω της αλαζονείας και του δογματισμού τους, χημικά φάρμακα και αρρώστια θα προωθήσουν στους πελάτες τους.
Δ) Τεχνολογία.
Η άκριτη αποδοχή των τεχνολογικών επιτευγμάτων του καιρού μας, έχει ιδιαίτερα επηρεάσει την άσκηση της σύγχρονης Ιατρικής. Η υιοθέτηση της τεχνολογίας από την Ιατρική κοινότητα προσφέρει άλλοθι νεοτερισμού, αλλά στην ουσία επιβάλλεται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η τεχνολογία παρεμβάλλεται ανάμεσα στον γιατρό και τον ασθενή και απομακρύνει ακόμα περισσότερο τον έναν από τον άλλον.
Αυτή κατά την γνώμη μου είναι η πραγματικότητα της Ιατρικής του σήμερα και αυτές είναι οι πληγές της. Το ζητούμενο όμως δεν είναι η απλή κατάθεση μιας αιχμηρής κριτικής. Το ζητούμενο για τους εναλλακτικούς θεραπευτές σήμερα είναι να διδαχτούν από αυτήν την κατάσταση ώστε να αποφευχθούν τα ίδια λάθη.
Κατ’ αρχάς ο εναλλακτικός θεραπευτής πρέπει να αποφύγει τον δογματισμό. Πρέπει να είναι ανοιχτός σε κάθε καινούργια πληροφορία, σε κάθε καινούργιο τρόπο σκέψης. Να δέχεται την ενέργεια από όλα τα σημεία του ορίζοντα και όχι μόνο από την Ανατολή ή μόνο από την Δύση. Για να μπορέσει βέβαια κανείς να έχει αυτή την ευρύτητα χρειάζεται ένα βασικό άξονα εκπαίδευσης, ένα πνευματικό έρμα, ώστε το καινούργιο να έρχεται και να ανανεώνει, χωρίς να κατατροπώνει το παλιό.
Η αλαζονεία είναι ο κύριος εχθρός της θεραπευτικής δύναμης κάθε ανθρώπου. Ο αλαζόνας ακόμα κι αν είναι προικισμένος απ’ την φύση με τα πιο υπέροχα ταλέντα, βαθμιαία θα χάσει την θεραπευτική του δύναμη. Ο εναλλακτικός θεραπευτής αν επιθυμεί να διατηρήσει τη θεραπευτική του ενέργεια οφείλει να είναι ταπεινός και να τονώνει την αυτοπεποίθηση του πάσχοντα και όχι την δικιά του, γιατί στην πραγματικότητα ο ασθενής αυτοθεραπεύεται. Ο πραγματικός ρόλος του θεραπευτή είναι να διευκολύνει τον πάσχοντα να στραφεί και να πιστεύει στις δυνάμεις αυτοΐασης που έχει μέσα του.
Το χρήμα είναι απαραίτητο για την επιβίωση. Είναι βέβαια γνωστό πως όποιος ζει για το χρήμα ζει μια μίζερη ζωή. Από την άλλη όμως η ενέργεια που ο θεραπευτής προσφέρει στον πάσχοντα πρέπει να ανταποδίδεται. Κανείς δεν έρχεται σε αυτή την ζωή με άπειρη διαθέσιμη ενέργεια. Άρα, ο θεραπευτής δικαιούται να αμείβεται. Η αμοιβή του όμως πρέπει να προέρχεται μόνο από τον πάσχοντα, ώστε να ταυτίζεται το συμφέρον του θεραπευτή με την βελτίωση του πάσχοντα. Κανένα άλλο οικονομικό συμφέρον δεν πρέπει να μεσολαβεί ανάμεσα στους δύο.
Τέλος, ως προς την τεχνολογία, ο θεραπευτής οφείλει να είναι σε θέση να κρίνει, πολεμώντας τον δογματισμό του, κάθε τι καινούργιο και αν πραγματικά τον διευκολύνει να το υιοθετεί. Πρέπει να λάβει όμως υπόψη του, ότι η ανθρώπινη τεχνολογία, έχοντας μέσα της το στοιχείο της φωτιάς, ιδιαίτερα σήμερα, τείνει να καταργεί τη μνήμη. Τείνει να καταργεί δεξιότητες που οφείλει ο θεραπευτής να διαθέτει, ώστε να μπορεί να παράγει θεραπευτική ενέργεια. Αν μπορεί ο θεραπευτής να καταλάβει και να θεραπεύσει απ’ τα σημάδια στο σώμα, τον σφυγμό, της γλώσσα ή τα λόγια του ασθενούς, τότε καλύτερα να εξασκεί αυτές τις δεξιότητες. Αν οι εναλλακτικοί θεραπευτές εμπιστευτούν την τεχνολογία και τα μηχανήματα, τότε εκ των πραγμάτων οι δεξιότητες αυτές θα χαθούν και η θεραπευτική μνήμη θα εξασθενήσει. Καλύτερα λοιπόν κανείς να εμπιστεύεται τα χέρια του και του μυαλό και να επενδύει σ’ αυτά, παρά να επενδύει σε μηχανήματα γιατί τότε άλλους θα ωφελήσει και όχι τον εαυτό του.
Αυτή είναι η γνώμη μου για τον τρόπο με τον οποίο οι εναλλακτικοί θεραπευτές θα μπορέσουν να μετατρέψουν τα λάθη και τις πληγές του επίσημου ιατρικού συστήματος σε κάτι ωφέλιμο, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους πάσχοντες.
Αλέξανδρος Τηλικίδης – Φυσίατρος – Βελονιστής – Βοτανοθεραπευτής
Άρθρο του Αλέξανδρου Τηλικίδη στο περιοδικό Holistic Life, τεύχος 15
