Η ψυχολογία του Jung είχε αγγίξει όπως έχουμε δει σε πολλές δημοσιεύσεις στο Internet το ζήτημα των αστρολογικών αρχετύπων. Oι μαθητές του και κυρίως η Karen Hammaker Zondag προχώρησαν και σε ένα ορισμό του τι ακριβώς αναπαριστά συμβολικά η παρουσία των πλανητών σε ένα αστρολογικό χάρτη. Οι πλανήτες περιγράφονται σε αυτές τις αντιστοιχίες σαν ψυχολογικές δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στον ψυχισμό και αναπτύσσουν μία δική τους προσωπικότητα μέσα στην προσωπικότητα.
Στο πρώτο, στο δεύτερο και στο τρίτο μέρος είδαμε το συμβολισμό των πλανητών από τον Ήλιο ως τον Ουρανό. Ας συνεχίσουμε με τους δύο τελευταίους πλανήτες.
Advertisment
Ο Ποσειδώνας
Ο Ποσειδώνας από την άλλη εμφανίζεται ως η αντίδραση στον Ουρανό στη σημερινή εποχή. Συμβολίζει τις μαζικές ιδεολογίες, το αντίθετο του ατομικού φιλελευθερισμού, τη συμπόνια και την εμβάθυνση στα συναισθήματα πέρα από την πρόοδο για την πρόοδο. Λογίζεται ως ανώτερη οκτάβα της Αφροδίτης, γιατί όπως και ο Ερμής βοηθάει να δούμε ότι υπάρχει κάτι πέρα από το Εγώ, μόνο που τώρα δεν το βλέπουμε νοητικά όπως με τον Ουρανό, το βλέπουμε συναισθηματικά, το πονάμε.
Σε προσωπικό επίπεδο δεν κατανοούμε απλώς την ύπαρξη υποσυνείδητων δυνάμεων μέσα μας, αλλά τις νιώθουμε κιόλας, τις αισθανόμαστε. Γιʼ αυτό και ο Ποσειδώνας θεωρείται και πλανήτης της μύησης γιατί είναι το σημείο αυτό που το άτομο δεν καταλαβαίνει απλά την ψυχή του αλλά την αισθάνεται. Βεβαίως εάν δεν έχει περάσει πρώτα από την επίδραση του Κρόνου το άτομο δεν είναι σε θέση να ισορροπήσει σε όλα αυτά, αλλά παρασύρεται ανεξέλεγκτα σε δυνάμεις που δεν μπορεί να ελέγξει.
Κατά το Rudhyar ο Ποσειδώνας σχετίζεται περισσότερο με το Δία παρά με την Αφροδίτη. Έρχεται στο σημείο εκείνο που ο Δίας έχει ασχοληθεί με γνώση κάθε επιστητού και έχει αρχίσει να δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι ο Μεσσίας. Η πραγματικότητα του Κρόνου είναι ένας τρόπος να προσγειωθεί, αλλά υπάρχει και ο Ποσειδώνας. Είναι αυτός που δείχνει στον υποψήφιο «Μεσσία» την τρομακτική ευρύτητα του ανθρώπινου πόνου και τον κάνει να συνειδητοποιεί πόσο ευτελής είναι η δική του προσπάθεια να αναδειχθεί ατομικά, μπροστά στο μέγεθος της ανθρώπινης ανάγκης. Είναι εκείνος που θα βάλει το διανοούμενο στην υπηρεσία του μαζικού κινήματος, το θρησκευτικό ηγέτη στην ηγεσία της κοινωνικής επανάστασης και τον ιδεολόγο στην υπηρεσία του ταξικού αγώνα.
Ο Πλούτωνας
Τελευταίος από τους εξωκρόνιους είναι ο Πλούτωνας χωρίς ωστόσο να είναι και λιγότερο σημαντικός. Αν ο Ουρανός συμβολίζει τη νοητική ενσωμάτωση του άλλου στον Εαυτό και ο Ποσειδώνας τη συναισθηματική, τι θα μπορούσε να ορίζει ο Πλούτωνας; Κατά τη γνώμη μου την ίδια τη φυσική ενσωμάτωση. Η σάρκα του άλλου γίνεται σάρκα δική μας και γιʼ αυτό ο Πλούτωνας συνδέεται με το σεξ. Τα αποκτήματα του άλλου γίνονται δικά μας, γιʼ αυτό και συνδέεται με τον όγδοο οίκο. Η ζωή του ακόμα ακόμα συνδέεται με τη δική μας και η μοίρα τους γίνεται κοινή στη ζωή και το θάνατο.
Στον Ουρανό ασχολούμαστε με τη νόηση και την πνευματική ενότητα (και την 3η όψη της θεότητας θα μου επιτρέψετε τη μεταφυσική αναλογία). Στον Ποσειδώνα με τη συμπόνια και το συλλογικά δίκαιο (και άρα με τη 2η όψη). Στον Πλούτωνα όμως ασχολούμαστε με την ύλη και τη θέληση (και άρα την 1η όψη καθώς για τους γνωρίζοντες τα μεταφυσικά οι όψεις καθρεφτίζονται στους τρεις κόσμους κατοπτρικά).
Advertisment
Το άτομο που υφίσταται την επίδραση αυτού του πλανήτη δεν ξεχωρίζει πλέον το Εγώ από τον Άλλο. Είναι ένα σε κάθε επίπεδο, σε νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό. Η απόλυτη αυτή ένωση έχει τον πολύ μεγάλο κίνδυνο της πλήρους εξαφάνισης του Εγώ μέσα στον Άλλο και γιʼ αυτό κι εδώ είναι απαραίτητη η προύπαρξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας του Κρόνου. Το δόσιμο και η ένωση πρέπει να είναι συνειδητή κι όχι ανεξέλεγκτη. Η επίδραση μας στον άλλο πρέπει να αναγνωρίζει την ύπαρξη του κι όχι να θεωρεί ότι είναι έρμαιο της δύναμης μας επάνω του, θεριεύοντας το δικό μας αίσθημα
δύναμης.
Κατά την Hammaker ένας μη σωστά δομημένος Πλούτωνας οδηγεί σε σύμπλεγμα δύναμης και ταύτιση του Εγώ με αυτό. Η αίσθηση της δύναμης γίνεται αυτοσκοπός. Δε χρησιμοποιούμε τη δύναμη ως εργαλείο, αλλά ως σκοπό από μόνο του. Εδώ ερχόμαστε στα λόγια του Rudhyar που λέει ότι ο Πλούτωνας έρχεται να τιθασεύσει τον Άρη. Σκοπός της ένωσης δεν είναι η κατάκτηση όπως στον Άρη. Ο Πλούτωνας αναγνωρίζει την ύπαρξη της δύναμης και της επίδρασης που μπορούμε να έχουμε πάνω στον άλλο, αλλά την ίδια στιγμή αυτοπεριορίζεται. Επειδή κατανοεί το μέγεθος της ενέργειας γίνεται επιφυλακτικός. Επειδή γνωρίζει ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο της ψυχής όπως και στη Γη μπορεί κάλλιστα να καταστρέψει τον κόσμο, κρατάει γερά το χαλινάρι της παρόρμησης για σύγκρουση και κατάκτηση. Εδώ είναι που ο Άρης υποτάσσεται και ελέγχεται ως εργαλείο. Με κίνδυνο πάντα όπως είπαμε την ταύτιση του Εγώ και του σκοπού της Αυτοπραγμάτωσης μέσα από την ίδια τη Δύναμη.
Εδώ τελειώνουμε σιγά σιγά με τις θεωρήσεις των πλανητών. Όχι βέβαια ότι τελειώνει και η μελέτη αυτών των συμβόλων. Ωστόσο η ανάλυση αυτή είναι προς το παρόν αρκετή για να μας βάλει όλους σε σκέψεις.
Πόσο μακριά όμως βρίσκεται αυτή η θεώρηση από τις αρχικές πρακτικές των χαλδαίων ιερέων που έβλεπαν στους πλανήτες απλά σημάδια / οιωνούς ή τη θεωρία του Πλωτίνου (αλλά και του Εσωτερισμού αργότερα) που ισχυριζόταν ότι πίσω από τους πλανήτες βρίσκονταν στην πραγματικότητα ουράνιες οντότητες;
Για κάποιους πολύ μακριά για άλλους όμως και τόσο κοντά καθώς αν πράγματι η αστρολογία είναι συγχρονιστική όπως ισχυριζόμαστε και ισχύει το όπως επάνω έτσι και κάτω, τότε η συμπεριφορά των ουράνιων οντοτήτων, των πραγμάτων του έξω κόσμου και της φύσης και του δικού μας ψυχισμού γυρίζει γύρω από τους ίδιους κύκλους και δεν υπάρχει αντίφαση στην κατʼ αντιπαράσταση εξέταση τους.
Δε θα πρέπει βέβαια να εξισώνουμε τις εσωτερικές ερμηνείες με τις ψυχολογικές ούτε τις ψυχολογικές με τις προβλέψεις πραγματικών γεγονότων. Κάθε αστρολογικό σύστημα έχει τη χρησιμότητα του και τη θέση του στα πράγματα. Εδώ όμως, στην αστρολογία της αναζήτησης, μας ενδιαφέρουν τα κομμάτια εκείνα που μπορούν να βοηθήσουν στην αναζήτηση του εαυτού, την εξέλιξη και την αυτοπραγμάτωση μας. Και με την έννοια αυτή εξετάσαμε πιο πάνω και τις συμβολικές σημασίες των πλανητών.
Βιβλιογραφία (και των 4 μερών)
1. Kaaren Zondag – Ψυχολογία και Αστρολογία – Ίάμβλιχος, 1992
2. Liz Greene – Αστρολογία για Ερωτευμένους – Πύρινος Κόσμος, 2006
3. Dane Rudhyar, Astrology of Transformation, 3rd Edition, 1994, The Theosophical Publishing House
Συνεχίζεται…
Ο Βασίλης Παπαδολιάς είναι αστρολόγος, ειδικός πληροφορικής και συγγραφέας και αρθρογραφεί στις σελίδες https://www.myhoroscope.gr και https://www.newageastrology.gr.
