Όλοι γνωρίζουμε ότι ο σωματικός πόνος είναι ένας μεγάλος δάσκαλος: Αγγίξτε μια καυτή σόμπα και θα μάθετε γρήγορα να μην το ξανακάνετε. Τι (και πώς) μπορούμε να μάθουμε όμως από τον συναισθηματικό πόνο;
Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη του συναισθηματικού πόνου, τα οποία προέρχονται και από ετερόκλητες πηγές, αλλά σε αυτό το άρθρο ο προσανατολισμός στρέφεται προς τους εξής τρεις τύπους:
Advertisment
1. το είδος που αισθάνεστε επανειλημμένα, προερχόμενο από μία χρόνια στρεσογόνο κατάσταση.
2. το είδος που προέρχεται από κάτι ξαφνικό, σκληρό και τυχαίο.
3. το είδος που είναι αποτέλεσμα ενός προηγούμενου τραύματος και που είναι δύσκολο να ξεχαστεί.
Αν είστε σε μια κατάσταση που συνεχίζει να σας προκαλεί πόνο, μπορεί να είναι ένα σημάδι ότι δεν έχετε μάθει ακόμα αυτό που χρειάζεστε. Ίσως ο πόνος προσπαθεί να σας πει ότι χρειάζεται να κάνετε κάτι που δεν θέλετε να κάνετε ή δεν αισθάνεστε ακόμη αρκετά ισχυροί για να το κάνετε (για παράδειγμα, να εγκαταλείψετε ένα πρόσωπο που σας κάνει κακό ή μια κακοποιητική σχέση). Ο πόνος θέλει να σας γνωστοποιήσει ποιον μπορείτε και ποιον δεν μπορείτε να εμπιστευθείτε. Σας λέει πότε να σταματήσετε να αγγίζετε την καυτή σόμπα.
Ξέρω ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες θα πρέπει να αγγίξετε αυτή τη σόμπα (όπως για παράδειγμα, όταν έχετε ένα ναρκομανή έφηβο και θα πρέπει να συνεχίσετε να αγωνίζεστε για να του δώσετε βοήθεια). Σε αυτή την περίπτωση, ο πόνος σας διδάσκει ότι υπάρχουν ακόμη περισσότερα που χρειάζεται να κάνετε και δεν μπορείτε να τον εγκαταλείψετε. Θα πρέπει να συνεχίσετε να αναζητείτε απαντήσεις, ακόμα και αν η απάντηση μπορεί να χρειάζεται να εμπλουτιστεί με υπομονή και αποδοχή.
Advertisment
Ο συναισθηματικός πόνος μειώνεται μέσω της σύνδεσης μας με τους άλλους. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα αγαπημένο πρόσωπο. Θα μπορούσε να είναι μια κοινότητα ανθρώπων που καταλαβαίνουν τι περνάτε. Μπορείτε να βρείτε πολλές ομάδες υποστήριξης διαδικτυακά ή αυτοπροσώπως. Ίσως είναι τώρα η ώρα να αναζητήσετε αυτή τη σύνδεση, ειδικά αν είστε σε μια κακοποιητική κατάσταση που αισθάνεστε ότι δεν μπορείτε να φύγετε.
Στη συνέχεια, υπάρχει το είδος του πόνου που αισθανόμαστε όταν μας χτύπησε κάτι τρομερό και παράλογο. Βυθιζόμαστε σε μια θλίψη που δεν μας φαίνεται τίποτα λογικό.
Αλλά όμως μπορούμε να μάθουμε από το ίδιο το παράλογο γεγονός. Έχω ακούσει από ανθρώπους που συνήθιζαν να είναι πολύ πιο επικριτικοί προς άλλους ανθρώπους πριν αντιμετωπίσουν το ίδιο αναπάντεχο γεγονός. Θα υποθέσουν ότι οι άλλοι πρέπει να έχουν κάνει κάτι λάθος και γι’ αυτό συνέβη αυτό το κακό γεγονός. Αλλά όχι, μερικές φορές άσχημα πράγματα συμβαίνουν και σε καλούς ανθρώπους.
Αφηρημένα, θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε αυτό. Αλλά ο πόνος μας φέρνει σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο συνειδητοποίησης. Αυτή η γνώση ως αφετηρία μπορεί να μας κάνει πολύ πιο ευγενικούς, με περισσότερη κατανόηση και πιο φιλικούς προς τους άλλους. Μπορεί επίσης να μας κάνει πιο ευγενικούς και υποχωρητικούς με τους εαυτούς μας. Μερικοί άνθρωποι έχουν μια τάση προς την αυτοκριτική. Αλλά όταν συμβαίνει κάτι καταστροφικό, συνειδητοποιούν ότι όχι, δεν θα μπορούσαν να το έχουν προκαλέσει αυτό. Ή τουλάχιστον, προσπαθούν να το συνειδητοποιήσουν.
Και τη στιγμή που πραγματικά το εσωτερικεύουν (ενδεχομένως με τη βοήθεια της ψυχολογικής υποστήριξης), μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτή την ευαισθητοποίηση στην καθημερινή τους ζωή. Μπορούν να δουν ότι αν δεν χρειάζεται να ρίχνουν το φταίξιμο σε αυτή την κατάσταση, επομένως δεν είναι ανάγκη να φταίνε όλες οι άλλες μικρότερες καταστάσεις στη ζωή. Αυτή η ευαισθητοποίηση μπορεί να σας βοηθήσει να αντιμετωπίζετε τον εαυτό σας με συμπόνια, μέσα από την καθημερινή γνώση και συναίσθηση.
Αλλά τι γίνεται όταν δεν μπορείτε να μάθετε από ό, τι έχετε περάσει; Τι συμβαίνει αν ο παρελθοντικός πόνος παραμένει ένας σταθερός σύντροφος; Το να πείτε απλώς “το αφήνω πίσω μου” δεν είναι και τόσο εύκολο. Είναι παρόμοιο με αυτά που περιέγραψα παραπάνω: μια καθημερινή πρακτική, μια συναίσθηση. Είναι η γνώση ότι υπενθυμίζετε τακτικά στον εαυτό σας ότι είστε εδώ, στο παρόν και ότι όταν κοιτάξετε γύρω μας, το παρόν είναι πραγματικά ασφαλές. (Εκτός αν εσείς δεν νιώθετε ασφαλείς και ίσως επαναβιώνετε την τραυματική σας κατάσταση με τους ανθρώπους που έχετε επιλέξει να ζείτε στο παρόν).
Εάν δεν μπορείτε να πιστεύετε ποτέ ότι είστε ασφαλείς, ίσως να πάσχετε από διαταραχή μετα-τραυματικού στρες και ένας εκπαιδευμένος ψυχολόγος θα μπορούσε να σας βοηθήσει.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να μάθουμε ότι είμαστε ισχυρότεροι και πιο ανθεκτικοί από ό, τι νομίζαμε, αλλά μπορεί επίσης να είναι επιβλαβές για τους ανθρώπους που εξακολουθούν να αγωνίζονται. Σκέφτονται “αν νιώθω ακόμη τόσο πολύ πόνο, πρέπει να είμαι αδύναμος”. Όμως γιατί να είναι μαύρο ή άσπρο; Είμαστε όλοι αδύναμοι μερικές φορές, δεν υπάρχει τίποτα λάθος με αυτό. Κανείς δεν είναι ομοιόμορφα ισχυρός ή αδύναμος. Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας και την επενδύουμε για το πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια την κάθε μέρα.
