Θυμάμαι μια γνωστή μου, που μου έλεγε πως όταν κάποιος της επεσήμαινε τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα της, εκείνη τα σημείωνε και μετά τα επεξεργαζόταν ενώ, όταν της μιλούσαν για κάποιο θετικό, όχι μόνο δεν έκανε το ίδιο αλλά μάλιστα, αρνιόταν πεισματικά να το αποδεχτεί.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, η γνωστή μου ήταν μια κλασική περίπτωση ανθρώπου με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ωστόσο, είχα την περιέργεια να μάθω, τι συμβαίνει και σε άλλους, περισσότερους ανθρώπους.
Advertisment
‘Ετσι λοιπόν, ξεκίνησα να συγκεντρώνω τα δικά μου στοιχεία, και να κάνω την ερώτηση, σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσα.
“Πώς νιώθεις, όταν εισπράττεις ένα θετικό χαρακτηρισμό για τον εαυτό σου και πώς, όταν ο χαρακτηρισμός είναι αρνητικός;»
Συγκέντρωσα ένα ικανοποιητικό δείγμα και άρχισα να το μελετώ.
Advertisment
Τα συμπεράσματα ήταν ενδιαφέροντα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ερωτηθέντων αντιδρούσε με θλίψη απέναντι στο αρνητικό, ακόμη και αν δεν το αναγνώριζαν οι ίδιοι στον εαυτό τους.
Αντίθετα, απέναντι στο θετικό, αντιδρούσαν μάλλον με δυσπιστία και συνήθως με αμηχανία.
Θα μου πει ίσως κάποιος, ποιο είναι το περίεργο, στο να μας στενοχωρεί η αρνητική αξιολόγηση; Κανείς δεν θέλει να τον χαρακτηρίζουν αρνητικά.
Θα του απαντούσα ότι συμφωνώ αλλά γιατί αποδεχόμαστε εύκολα τον αρνητικό χαρακτηρισμό, ενώ κάνουμε το αντίθετο με τον θετικό;
Μήπως τελικά, στο βάθος μας, έχουμε πειστεί ότι είμαστε κακοί, για αυτό αποδεχόμαστε ευκολότερα την αρνητική αξιολόγηση;
Και ποιος φταίει για αυτό; Οι θρησκείες μήπως που μας γαλουχούν με την ιδέα ότι είμαστε όλοι αμαρτωλοί, από την ώρα που θα γεννηθούμε;
Αυτοί που προβάλλουν κάθε ασχήμια που γίνεται στον κόσμο μας γιατί πουλάει και αντιθέτως σιωπούν σε κάθε τι καλό που συμβαίνει;
Ποιον εξυπηρετεί αυτή η κατάσταση;
Γινόμαστε τελικά, αυτό, το οποίο μας έχουν πείσει ότι είμαστε;
Φανταστείτε ένα κόσμο, όπου θα δινόταν έμφαση περισσότερο στα καλά παρά στα κακά που συμβαίνουν.
Φανταστείτε ένα κόσμο που θα εστιαζόταν περισσότερο στην ομορφιά παρά στην ασχήμια.
Που οι ειδικοί θα ασχολούνταν με το να βοηθήσουν τους ανθρώπους να δουν και να αναγνωρίσουν, όλες τις ομορφιές που υπάρχουν μέσα τους. Αν το έκαναν αυτό, δεν θα υπήρχε λόγος να αγωνίζονται για να βρουν μέσα στις ψυχές, μάταια πολλές φορές, όλες τις μαυρίλες που υπάρχουν για να τις διαλύσουν, γιατί απλά, θα διαλύονταν από μόνες τους.
Ας αντισταθούμε σε όλους αυτούς που θέλουν να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε όμορφοι.
Ας αντισταθούμε σε όλους αυτούς που θέλουν να πιστεύουμε ότι είμαστε γεμάτοι ατέλειες.
Ας επιλέξουμε να πιστέψουμε σε ένα κόσμο γεμάτο ομορφιά και τελειότητα και αν εστιαστούμε σ’ αυτόν, αυτόν θα δημιουργήσουμε και σε αυτόν θα ζήσουμε.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
