Της Αγάθης Χριστοδουλίδη
Καθισμένη πίσω από ένα παράθυρο κοιτάζω έξω, βλέπω τον κόσμο που περπατά, τους παρατηρώ και σκέφτομαι. Άραγε γνωρίζουν ότι περπατούν; Άραγε ξέρουν ότι το μυαλό τους αδιάκοπα στέλνει σήματα στο σώμα τους για να προχωρήσει, για να κοιτάξει δεξιά και αριστερά, για να φέρει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο; Άραγε ξέρουν ότι σκέφτονται;
Advertisment
Όσο όμορφα και να είναι τα πάντα γύρω μας, άραγε έχουμε την υπομονή να τα δούμε; Να τα απολαύσουμε; Να αφιερώσουμε 5 λεπτά σε αυτή την απλή α-πραξία;
Η δική μου εμπειρία μου έχει δείξει ότι οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε ότι δεν έχουμε χρόνο για να αφιερώσουμε σε κάτι το οποίο γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι θα μας βοηθήσει στην καθημερινότητα μας, και κατ’ επέκταση στην ζωή μας. Για παράδειγμα, είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ο διαλογισμός βοηθά στην καλύτερη κυκλοφορία του οξυγόνου στον εγκέφαλο, στην χαλάρωση όλων των μυών, και στην αποφόρτηση από το στρές. Πόσοι από εμάς αφιερώνουμε έστω και 5 λεπτά σε ένα ήρεμο και ήσυχο χώρο, διαλογιζόμενοι; Πόσοι από εμάς επιτρέπουμε αυτή την απόλαυση στον εαυτό μας;
Πόσοι από εμάς απολαμβάνουμε τα παιδιά μας; Αφιερώνουμε χρόνο σε αυτά κοιτώντας τα, μιλώντας τους και απλά χαμογελώντας τους; Τα αφήνουμε να μας επεξεργαστούν, να μας ρωτήσουν και να μας τραγουδήσουν, να μας εξηγήσουν πως αντιλαμβάνονται την ζωή;
Advertisment
Η αρρώστια της εποχής μας είναι το τρέξιμο! Πάντα τρέχουμε. Τρώμε βιαστικά, ξυπνάμε βιαστικά, εργαζόμαστε βιαστικά, οδηγάμε βιαστικά, μιλάμε βιαστικά, κάνουμε έρωτα βιαστικά. Κάνουμε τα πάντα με βιασύνη και συνεπώς χωρίς να τους δίνουμε την απαραίτητη προσοχή και φροντίδα. Οι ώρες της ημέρας δεν είναι αρκετές για να κάνουμε αυτά που νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε ή για να φέρουμε είς πέρας αυτά που έχουμε αναλάβει να κάνουμε. Μήπως είναι γιατί έχουμε πλέον τόσες πολλές ευθύνες που είναι αδύνατο να τις πραγματοποιήσουμε ή μήπως γιατί δεν έχουμε την απαραίτητη αυτοσυγκέντρωση και την ηρεμία να επικεντρωθούμε στη συγκεκριμένη πράξη και να την φέρουμε εις πέρας. Αντιθέτως προσπαθούμε να φέρουμε εις πέρας μια πράξη, σκεφτόμενοι ταυτόχρονα όλα τα υπόλοιπα που έχουμε να κάνουμε με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να επικεντρωθούμε και να μην μπορούμε να τελειώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε και που πιθανόν να χρειαζόταν 30 λεπτά προσοχής και επικέντρωσης για να είναι έτοιμο.
Άρα το πρόβλημα μας βρίσκετε και στους δυο παράγοντες – πολλές ευθύνες και καμία επικέντρωση στην πράξη που κάνουμε λόγω των πολλών ευθυνών είτε που έχουμε αναλάβει είτε που μας έχουν αναθέσει . Είναι ένας κύκλος, χωρίς τέλος και αρχή.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, η μέρα μας επαναλαμβάνεται …και φτάνουμε να περιμένουμε τις γιορτές, τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα για να αφιερώσουμε αυτό τον πολύτιμο χρόνο σε εμάς. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει. Όταν έρθει η ώρα που μπορούμε να διαθέσουμε χρόνο σε εμάς αποφασίζουμε ότι έχουμε άλλα πράγματα να κάνουμε… Πρέπει να καθαρίσουμε, να δούμε τους φίλους μας, να κοινωνικοποιηθούμε, να δούμε τηλεόραση, να ακούσουμε το ράδιο και χίλια άλλα πράγματα που μας απασχολούν το μυαλό.
Γιατί; Επειδή δεν έχουμε μάθει να περνάμε χρόνο με τον εαυτό μας, δεν έχουμε μάθει να είμαστε καλά με αυτό που είμαστε, να αποδεχόμαστε και να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα και τις πράξεις μας. Δεν θέλουμε χρόνο για να να αναλογιστούμε τα συναισθήματα μας και τις πράξεις μας, απλά τα καλύπτουμε με περισσότερες πράξεις και εικόνες, με δικαιολογίες και αφορμές.
Γι’ αυτό και η ζωή μας είναι επανάληψη, γι’ αυτό και επαναλαμβάνουμε τα ίδια πράγματα με διαφορετικούς χαρακτήρες και διαφορετικούς ήρωες. Η ουσία όμως παραμένει η ίδια. Τα ίδια λάθη, οι ίδιες προσωπικότητες, οι ίδιες «παγίδες». Όταν δεν γνωρίσεις τον εαυτό σου, τότε δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις ποιες συμπεριφορές επαναλαμβάνεις, ποια πράγματα στην ζωή σου είναι παρόμοια, ποια κλειδιά σου δίνονται τα οποία εσύ επιλεκτικά αγνοείς.
Ένα από τα πιο μεγάλα προβλήματα των σημερινών επιχειρήσεων είναι η διαχείριση του χρόνου των στελεχών και η αύξηση της παραγωγικότητας των υπαλλήλων τους. Βλέπουν ότι οι υπάλληλοι ή ακόμη και τα διοικητικά στελέχη εταιρειών δεν παράγουν ικανοποιητικά ή δεν έχουν αρκετό χρόνο για να παράξουν όσα έχουν αναλάβει ή αυτό που απαιτείται από αυτούς κατά την διάρκεια μιας εργάσιμης ημέρας. Αποτέλεσμα; Μεγαλύτερη πίεση από τους ανώτερους στους υφιστάμενους για αύξηση της παραγωγικότητας τους, λιγότερη παραγωγικότητα λόγω άγχους ή αλλοίωση ποιότητας λόγω της προσπάθειας μεγαλύτερης παραγωγής.
Καμιά φορά νομίζουμε ότι τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, ότι είναι άσχετα. Όμως η αλήθεια είναι ότι όλα είναι αλληλένδετα, ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμαστε τον εαυτό μας είναι συνδεδεμένος με τον τρόπο που χειριζόμαστε την εργασία μας, με το πως μπορούμε να φέρουμε είς περας ένα καθήκον ή πως μπορούμε να χειριστούμε τα απρόβλεπτα που συμβαίνουν καθημερινά. Η διαχείριση του εαυτού μας εξυπακούει την γνώση του εαυτού μας, την κατανόηση του ποιοι είμαστε. Και πως μπορείς να βελτιώσεις την ποιότητα της ζωής σου εάν δεν μάθεις και δεν αναγνωρίσεις το ποιος είσαι, το τι σε ενοχλεί, σε τι αντιδράς, τι σε πληγώνει και γιατί, τι σου προκαλεί άγχος και στρες.
Μαθαίνοντας περισσότερα για εσένα μπορείς να φτάσεις στο σημείο όπου θα μπορείς να χειριστείς μια πράξη με πλήρη προσοχή και προσήλωση. Θα μπορείς να έχεις τον έλεγχο της ζωής σου και όχι απλά να είσαι το έρμαιο των καταστάσεων που προκύπτουν. Όταν καθαρίσεις το μυαλό σου, όταν μάθεις να μην αφήνεις τις σκέψεις σου να επεμβαίνουν στην πράξη που εκτελείς, όταν θα μπορείς να απολαύσεις μια στιγμή χωρίς να σκέφτεσαι το αύριο ή το χθες. Μπορείς να δημιουργήσεις την ζωή σου αντί απλά να παλεύεις με τα κύματα που έρχονται σε κτυπούν. Απλά αφιερώνοντας χρόνο, γνωρίζοντας τον εαυτό σου μπορείς να μεταμορφώσεις την ζωή σου.
- Την ευτυχία, λένε, όταν την αγγίζεις, δεν την ξεχνάς ποτέ - 7 Μαρτίου 2019
- Όταν πέσει η νύχτα… τα μέσα σου ξεκινούν να μιλάνε - 8 Μαΐου 2018
- Δεν αγαπάς, αγάπη είσαι! - 15 Νοεμβρίου 2017
