Πριν λίγο καιρό, μου έστειλε η κολλητή μου ένα link να διαβάσω ένα καταπληκτικό κείμενο, όπως μου σχολίασε. Ο τίτλος του άρθρου ήταν: Να μάθεις να φεύγεις! Να φεύγουμε από κάλπικες ευτυχίες, να φεύγουμε από εκεί που δεν μάς δίνουν όσα χρειαζόμαστε. Μας προτρέπει να μην συγχωρούμε, να μην δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες γιατί αυτά είναι για τους δειλούς, τους γελοίους!
Κατάλαβα αμέσως, για ποιο λόγο μου το έστειλε η φίλη μου! Εχουμε ζήσει και οι δυο μας στο παρελθόν μία όμορφη ιστορία με ένα τέλος, κάπως δύσκολο θα λέγαμε..
Advertisment
Αν διάβαζα το κείμενο πριν δυο χρόνια, τότε που αποφάσισα και εγώ να φύγω μακριά από όλους και από όλα για να… ελευθερωθώ, θα στεκόμουν μόνο στο άρθρο και θα έλεγα «Τι ωραία που τα λέει η αρθρογράφος!» Τώρα, όμως, μετά από μια περίοδο εποικοδομητικής ανάλυσης του εαυτού μου και καθημερινές επαφές με νέα πρόσωπα, νέες απόψεις, νέες καταστάσεις (και όλα αυτά μέσα σε ένα τρένο, με ατελείωτες συζητήσεις που έκανα με καινούργια άτομα) δεν στάθηκα στο κείμενο.
Προχώρησα λίγο πιο κάτω, σε ένα σχόλιο που έγραφε «μια άλλη οπτική» και εδώ ο σχολιαστής, ως λιγότερο ρομαντικός, μας προτρέπει να μάθουμε να μένουμε! Να μένουμε στα δύσκολα, να επενδύουμε στις σχέσεις, να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο!
Χαμογέλασα περήφανη για την αλλαγή μου στον τρόπο σκέψης! Πλέον, και εγώ υποστηρίζω αυτή την άποψη, αν και θεωρούμαι ακόμη ρομαντική! Αλλά, ρομαντική ως γυναίκα και όχι ως θύμα, όπως ήθελα παλιά να νιώθω!
Advertisment
Θέλει μεγάλη θέληση για να επιτρέψεις στον εαυτό σου να συγχωρεί, να δίνει δεύτερη ευκαιρία, να προσφέρει απλόχερα χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα από τον άλλον, να αγαπά χωρίς όρια, να μπορεί να κάνει ήρεμες συζητήσεις με στόχο να βελτιώσει τις σχέσεις του. Νιώθω τυχερή, γιατί κατάφερα να την βρω αυτή τη θέληση!
Το ίδιο άτομο που με «έκανε» να νιώθω το θύμα στο παρελθόν, τώρα (κοιτώντας με άλλη οπτική γωνία) με πλημμυρίζει με έμπνευση να γίνω καλύτερη σε όλα. Πιο δυνατή, πιο δίκαιη, πιο διαλλακτική, πιο σοφή, ανώτερη από τους άλλους, να σκέφτομαι και να πράττω με αξιοπρέπεια, να επιμένω και να υπομένω. Δεν αφήνω τον εαυτό μου, πλέον, να κλαψουρίζει σαν παιδί αλλά τώρα, είμαι έτοιμη να αποδεχθώ κάθε διαφορετική προσωπικότητα που είναι δίπλα μου και να μάθω μέσα από αυτήν.
Το δύσκολο, το βλέπω σαν αφορμή να μάθω κάτι καινούργιο. Τώρα πια του αναγνωρίζω, πως εκείνος μου έμαθε τη δύναμη της αγκαλιάς! Όλα αυτά δεν θα τα είχα μάθει, αν δεν είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να συγχωρεί, να δίνει δεύτερη ευκαιρία και να δέχεται το διαφορετικό! Μια κάρτα που έκανα δώρο στον εαυτό μου, όταν αποφάσισα να φύγω, γράφει το εξής: Change your mind, change your life. Acceptance is the key. (μτφρ. Αλλαξε το μυαλό σου, άλλαξε τη ζωή σου. Η αποδοχή είναι το κλειδί.)
Ας γίνει το μότο σε όλους εκείνους που θέλουν πραγματικά να σταματήσουν να νιώθουν θύματα!
Duffy
