Οι νευροεπιστήμονες του NYU Langone Medical Center έχουν ανακαλύψει πώς η ισχυρή ορμόνη ωκυτοκίνης του εγκεφάλου επιδρά σε μεμονωμένα κύτταρα του εγκεφάλου για να προάγει συγκεκριμένες κοινωνικές συμπεριφορές – ευρήματα που μπορούν να οδηγήσουν σε μια καλύτερη κατανόηση του πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί η ωκυτοκίνη και άλλες ορμόνες ώστε να αντιμετωπιστούν προβλήματα συμπεριφοράς που προκύπτουν από νόσο ή τραύμα στον εγκέφαλο. Τα ευρήματα που δημοσιεύτηκαν στο διαδικτυακό περιοδικό Nature στις 15 Απριλίου.
Μέχρι τώρα, οι ερευνητές λένε ότι η ωκυτοκίνη, η οποία ονομάζεται και «ορμόνη της ευχαρίστησης», είναι γνωστή για το ρόλο της στην πρόκληση σεξουαλικής έλξης και οργασμού, για τη ρύθμιση του θηλασμού και για την προώθηση του δεσμού μεταξύ μητέρας – βρέφους. Αλλά οι ακριβείς μοχλοί της για τον έλεγχο των κοινωνικών συμπεριφορών δεν ήταν γνωστοί.
Advertisment
«Τα ευρήματά μας επαναπροσδιορίζουν την ωκυτοκίνη ως κάτι εντελώς διαφορετικό από ένα «φάρμακο αγάπης», και την θέτουν ως έναν ενισχυτή και καταστολέα των νευρικών σημάτων του εγκεφάλου», δηλώνει ο αρχιερευνητής της μελέτης Robert Froemke, PhD, επίκουρος καθηγητής στο NYU Langone και του Skirball Institute of Biomolecular Medicine. «Βρήκαμε ότι η ωκυτοκίνη μετατρέπει την ένταση των κοινωνικών πληροφοριών που επεξεργάζεται ο εγκέφαλος. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε μια ημέρα να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του κοινωνικού άγχους, της διαταραχής μετα-τραυματικού στρες, των διαταραχών λόγου και ομιλίας , και ακόμη και ψυχολογικών ζητημάτων που προκύπτουν από την κακοποίηση των παιδιών».
Σε πειράματα με ποντίκια, ο Δρ. Froemke και η ομάδα του εντοπίζουν οξυτοκίνη σε υποδοχείς κυττάρων στην αριστερή πλευρά του φλοιού του εγκεφάλου. Βρήκαν ότι η ορμόνη ελέγχει τον όγκο των «κοινωνικών πληροφοριών» που επεξεργάζονται από μεμονωμένους νευρώνες, ελέγχοντας τα λεγόμενα ανασταλτικά ή διεγερτικά σήματα καθορίζοντας έτσι τον τρόπο με τον οποίο τα θηλυκά ποντίκια ανταποκρίθηκαν στην έκκληση για βοήθεια και προσοχή των νεογνών.
Σε ξεχωριστά πειράματα σε ενήλικα θηλυκά ποντίκια χωρίς νεογνά, και ως εκ τούτου με χαμηλά επίπεδα ωκυτοκίνης, η προσθήκη επιπλέον ωκυτοκίνη σε ” παρθένο ” εγκέφαλο οδήγησε στην έγκαιρη αναγνώριση των εκκλήσεων κινδύνου των νεογνών από άλλη μητέρα τα οποία προσφάτως είχαν μετακινηθεί από το σπίτι τους. Αυτά τα ενήλικα ποντίκια έμαθαν γρήγορα να φροντίζουν τα νεογνά, να τα μεταφέρουν από το λαιμό και να τα επιστρέψουν στη φωλιά, όλα σαν να ήταν πραγματικές μητέρες των νεογνών.
Advertisment
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή η μαθημένη συμπεριφορά είναι μόνιμη αφού τα ποντίκια χωρίς απογόνους συνέχισαν να αβοηθάνε τα νεογνά, ακόμη και όταν οι υποδοχείς της ωκυτοκίνης τους αργότερα μπλοκαρίστηκαν. Σύμφωνα με τον επικεφαλής ερευνητή της μελέτης Bianca Marlin, PhD, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο NYU Langone: «Ήταν αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίο η προσθήκη της ωκυτοκίνης μετατόπισε τη συμπεριφορά των ζώων, αφού τα ποντίκια που δεν ήξεραν πώς να εκτελούν κοινωνικό έργο ξαφνικά θα μπορούσαν να το κάνουν τέλεια».
Κλειδί στις προσπάθειες των ερευνητών για την παρακολούθηση της ωκυτοκίνης σε μεμονωμένα κύτταρα του εγκεφάλου ήταν η χρήση ενός αντισώματος που αναπτύχθηκε στο NYU Langone το δένεται με κάθε νευρόνα των πρωτεΐνικών υποδοχέων ωκυτοκίνης, επιτρέποντας στα κύτταρα να είναι εμφανή στο μικροσκόπιο.
«Μελλοντικές έρευνες θα περιλαμβάνουν περαιτέρω πειράματα για να κατανοηθούν οι φυσικές συνθήκες, πέρα από τον τοκετό, σύμφωνα με τις οποίες η ωκυτοκίνη απελευθερώνεται στον εγκέφαλο», προσθέτει ο Δρ. Froemke.
Άλλοι ερευνητές που πήραν μέρος στη μελέτη, η οποία πραγματοποιήθηκε εξ ολοκλήρου στο NYU Langone , ήταν η Mariela Mitre, BE, ο James D’amour, BSc και ο Moses Chao, PhD, στου οποίου το εργαστήριο αναπτύχθηκε το αντίσωμα του υποδοχέα της ωκυτοκίνης που χρησιμοποιήθηκε για να παρακολούθηση της ορμονικής δραστηριότητας.
