Της Μαρίας-Χριστίνας Δουλάμη
Περπατούσα ώρες πάνω στην άμμο. Δεν με ένοιαζε που έκαιγε. Που τα δάχτυλα των ποδιών μου είχαν θαφτεί στους χρυσοκίτρινους κόκκους της άμμου και που το πρόσωπό μου είχε τσουρουφλιστεί στον καυτό ήλιο. Τίποτα από όλα αυτά δε με ένοιαζαν. Γιατί ερχόμουν να σε βρω. Ερχόμουν να σου πω πόσο πολύ μου λείπεις. Πόσο σε αγαπάω. Πόσο σε σκέφτομαι κάθε στιγμή. Ερχόμουν να σου πω τα νέα, τα τόσα που βρίσκουμε να λέμε όσο καιρό κι αν κάναμε να ιδωθούμε. Ένιωθα να φτερουγίζουν τα σωθικά μου λες και πήγαινα στο πρώτο ραντεβού.
Advertisment
Δε με ένοιαζε που είχε καύσωνα και που τόσες ώρες ταλαιπωρούμουν για να έρθω να σε βρω. Εξάλλου κι αυτό στις συζητήσεις μας θα προκαλούσε γέλιο – το πώς πάντα καταφέρνω και χάνομαι, τόσο απροσανατόλιστή που είμαι. Και εσύ, θα με πείραζες γλυκά όπως κάνεις πάντα. Μου αρέσουν τα πειράγματά σου γιατί δείχνουν πως με αγαπάς. Μου αρέσει που μπορείς να με κάνεις να γελάω όσο στεναχωρημένη ή εκνευρισμένη κι αν είμαι. Μα πάνω από όλα μου αρέσει πως μπορώ να έρχομαι να σου λέω τα πάντα και τίποτα και εσύ με υποδέχεσαι με μια ζεστή αγκαλιά και ένα τρυφερό φιλί. Νιώθω ασφάλεια στην αγκαλιά σου. Σαν να κλείνει έξω όλο τον κόσμο. Σαν να με προστατεύει με σίδερα ύψιστης ασφαλείας από όλα αυτά που με ενοχλούν, που με πληγώνουν, που με φοβίζουν.
Ποτέ δεν πίστευα πως στο τέλος θα γινόσουν εσύ αυτός από τον οποίο θα χρειαζόμουν προστασία. Στα μάτια μου πάντα εσύ ήσουν ιδανικός. Αυτός που πάντα ήξερε τι σκεφτόμουν και τι ένιωθα πριν το πω. Αλλά και εγώ ήξερα τα πάντα για εσένα. Μπορούσα να μαντέψω τις σκέψεις σου πριν καν τις ξεστομίσεις. Ήξερα τι θα σε έκανε να νιώσεις καλύτερα όταν δεν ένιωθες καλά και λάτρευα να σε περιποιούμαι και να βλέπω τα μάτια σου να αστράφτουν από ευτυχία. Είναι εκπληκτικό πώς τόσες στιγμές ευτυχίας μπορούν τόσο σύντομα να σβηστούν, να εξοντωθούν από μια μόνο στιγμή πόνου. Και πως ένα συναίσθημα τόσο έντονο και βαθύ μπορεί να σου εξαθλιώσει την ίδια σου την ψυχή.
Δεν ήξερες ότι ερχόμουν. Δεν σου το είχα πει. Ήθελα να σου κάνω έκπληξη. Πάντα βρίσκαμε τόσο συναρπαστικές τις εκφράσεις των ανθρώπων όταν εμφανίζονταν ξαφνικά μπροστά τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ήταν τα πιο αληθινά συναισθήματα που μπορούσαν ποτέ να εκφραστούν. Αυτές ήταν οι πραγματικά αυθεντικές στιγμές. Αυτές οι οποίες μας βρίσκουν απροετοίμαστους, όταν ανοίγει ξαφνικά η πόρτα και προβάλει η φιγούρα του άλλου εκεί, σαν αχτίδα φωτός στο σκοτάδι. Όχι αυτές για τις οποίες προετοιμαζόμαστε ώρες πριν, φυσικά και νοερά. Στο αναπάντεχο φαίνεται πώς πραγματικά νιώθει ο άλλος. Και στο αναπάντεχο έμαθα και εγώ τι σημαίνει σπαραγμός.
Advertisment
Όσες ερωτικές απογοητεύσεις και να είχα στο παρελθόν, καμία δεν με ένοιαζε αφότου γνώρισα εσένα. Ένιωθα πως μαζί σου βρήκα το κομμάτι που μου έλειπε. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα τελείωνε αυτή η σχέση έτσι. Πως δε θα είμασταν μαζί όπως ονειρευόμασταν. Τόσα περάσαμε μαζί – και καλά και κακά – και παραμέναμε ενωμένοι, όσο και αν οι συγκυρίες προσπαθούσαν να μας χωρίσουν. Μαζί σου ανακάλυψα πως μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου για να σου την αλλάξουν. Με αυτούς δένεσαι για πάντα, όσο κι αν προσπαθείς να φύγεις, σαν ένας ναυτικός κόμπος που όσο τον τραβάς τόσο περισσότερο σφίγγει.
Μα όταν σε βρήκα με την άλλη – ούτε το όνομά της δε θέλω να ξέρω – ένιωσα τον κόσμο όλο γύρω μου να γκρεμίζεται. Μισούσα εκείνη, που δεν ήξερα, περισσότερο από εσένα. Γιατί όσο και να προσπαθούσα, στο μυαλό μου στριφογύριζαν μόνο οι υπέροχες μας στιγμές. Παρόλο που υπήρχαν πολλές φορές που με πλήγωσες. Εγώ όμως επέστρεφα. Δεν ήξερα τι να πω. Δεν ήθελα να πω κάτι. Και όταν άρχισες να μιλάς, σε σώπασα. Δεν άντεχα να ακούσω.
Έπειτα απλά γύρισες και έφυγες. Και εγώ γύρισα από την άλλη για να μη δεις τα δάκρυα που έρεαν. Περπατούσα ώρες πάνω στην άμμο για να σε χάσω πάλι. Τότε μόνο ένιωσα την άμμο να καίει. Να μου κεντρίζει τα πέλματα και να μεταδίδεται σαν ηλεκτρικό ρεύμα στο νευρικό μου σύστημα το ηλεκτροσόκ που υπέστη. Τόσες ώρες είχα γεμίσει την καρδιά μου με αγαλλίαση. Αλλά σε δευτερόλεπτα όλα χάθηκαν. Τελικά τα πάντα αλλάζουν σε μια στιγμή. Και τώρα περπατάω πάλι μακριά σου ψάχνοντας μια καινούργια αρχή.
Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη – Προσωπικό ιστολόγιο: mcswhispers.wordpress.com
- Αν δεν είναι πρόβλημα υγείας, είναι απλά προβληματισμός… - 28 Αυγούστου 2024
- Η εξέλιξη φοράει παπούτσια παλιά - 21 Ιανουαρίου 2024
- Χωριό σημαίνει γεύσεις, μυρωδιές και αναμνήσεις… - 27 Αυγούστου 2023
