Απόσπασμα από το βιβλίο της Ελένης Ιεροδιακόνου “Φως και Χρόνος”, Εκδόσεις Αρχέγονο
Μία άλλου είδους πάλη είναι η λεγόμενη προσκόλληση. Η προσκόλληση είναι μία μορφή ενεργειακού πολέμου. Όταν ο ένας άνθρωπος εισέρχεται στον άλλον, τότε δημιουργείται κάποιο είδος πολέμου. Αυτός ο πόλεμος ονομάζεται προσκόλληση. Επειδή κάθε άνθρωπος διαθέτει ένα προσωπικό σύμπαν, η συγχώνευση μεταξύ τους δεν είναι πάντα θετική. Εάν ο ένας άνθρωπος ζει σε ένα κατώτερο σύμπαν, θα θελήσει να τραβήξει τον άλλον μέσα σε αυτόν. Η σύγκρουση μεταξύ των δύο διαφορετικών επιπέδων θα δημιουργήσει πόλεμο. Η προσκόλληση παρόλο που ακούγεται σαν μία λέξη πνευματικής προέλευσης είναι απόλυτα φυσική και πραγματική.
Advertisment
Η διάχυση του ενός ανθρώπου προς τον άλλον δεν χρειάζεται να είναι σωματική για να υπάρχει προσκόλληση. Τις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ενεργειακή και διαθέτει υλική πύκνωση. Δημιουργείται από τις ενεργειακές τρύπες μέσα στον άνθρωπο και εισβάλλει μέσα στους άλλους ανθρώπους γύρω του. Η προσκόλληση για παράδειγμα, δεν δημιουργείται από την αγάπη ή την “αδυναμία” που έχει κάποιος για κάποιον άλλον. Δημιουργείται περισσότερο από τον ψυχικό πόνο μέσα στον άνθρωπο και εισβάλλει στους γύρω ανθρώπους. Είναι περισσότερο μία εκροή ενέργειας, η οποία έχει την ρίζα της στις ενεργειακές τρύπες ή ελλείψεις μέσα στον άνθρωπο.
Τα παράπονα, ο θυμός ή ο ψυχικός πόνος μέσα στο ανθρώπινο πλάσμα είναι ένα ενεργειακό “φάντασμα”. Αυτό το φάντασμα έχει δική του ύπαρξη και λιμνάζει όπου βρει πρόσφορο έδαφος. Το πρόσφορο αυτό έδαφος μπορεί να είναι ο άνθρωπος που αγαπά ή ο άνθρωπος που μισεί. Εάν υπάρχει ενεργειακό κενό μέσα στον άνθρωπο, δεν έχει σημασία εάν αγαπά ή μισεί. Ότι και να διαλέξει από τα δύο, οι υπόγειες εκπομπές που υπάρχουν μέσα του, θα θελήσουν να λιμνάσουν πάνω στην γη. Ή θα θελήσουν να λιμνάσουν πάνω στα πρόσωπα που μισεί η αγαπά.
Καμία σημασία δεν έχει, εάν ο άνθρωπος υποστηρίζει ότι αγαπά αντί να μισεί. Μερικοί μάλιστα υπερθεματίζουν το γεγονός της προσκόλλησης και επιμένουν ότι ο θεός είναι αγάπη. Σίγουρα η έκφραση και η βίωση της αγάπης είναι καλύτερη από αυτή του μίσους. Ο θεός όμως δεν βρίσκεται στον προσωπικό τρόπο που οι άνθρωποι βιώνουν αυτή την αγάπη. Ο θεός είναι συμπόνια και αυτό σαν εκπομπή ηχεί και δονείται πολύ υψηλότερα. Η ανάγκη να έχει κάποιος αγάπη στην ζωή του είναι φυσική. Είναι το μόνο πράγμα που έχει απομείνει πάνω στην γη για να θυμίζει τις υψηλότερες και ευγενικότερες δημιουργίες. Παρόλα αυτά η μανιώδης επιδίωξη της, αλλά και τα παράπονα της απουσίας της, λιμνάζουν στα κατώτερα στρώματα και ζουν μέσα στην προσκόλληση του ενός ανθρώπου προς τον άλλον.
Η αγάπη είναι όμορφη αλλά είναι κατάσταση εσωτερικής συνείδησης.
Advertisment
Η αγάπη γεννάται μέσα σε ένα εναρμονισμένο πλάσμα και διαχέεται γύρω του. Η αγάπη σαν κατάσταση συνείδησης προϋποθέτει την κάθαρση από την προσκόλληση, η οποία τον καθίζει σε πρωτόγονους κόσμους. Η ενέργεια της ίδιας της αγάπης στέκεται πιο ψηλά από τα συναισθήματα αρέσκειας και δυσαρέσκειας. Η ελλιπής κατασκευή του ανθρώπινου πλάσματος όμως, στις κατώτερες δημιουργίες τον κάνει να μπερδεύει την αγάπη με την προσκόλληση. Η αγάπη είναι εσωτερικό φαινόμενο ύπαρξης και όχι εξωτερικό. Εάν ένας άνθρωπος δονείται σε αυτήν, τότε μπορεί με τον αγαπημένο του να παρακολουθήσει το ίδιο φαινόμενο της αγάπης. Το φαινόμενο της αγάπης είναι υπαρκτό και μπορεί να κατοικήσει μέσα σε έναν άνθρωπο. Η αγάπη κατοικεί μέσα σε πλήρη και ενοποιημένα πλάσματα. Κατοικεί σε εκείνα τα πλάσματα, που ήδη “κατοικούν” στην περιοχή της αγάπης μέσα σε αυτά.
