Το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης είναι από τα πιο επίκαιρα και φλέγοντα ζητήματα τα τελευταία χρόνια και σίγουρα είναι κάτι το οποίο μας προβληματίζει σχεδόν όλους. Λέω σχεδόν γιατί υπάρχουν και εκείνοι που για κάποιους λόγους δεν έχουν αντιμετωπίσει ακόμα σοβαρές επαγγελματικές δυσκολίες. Και εδώ κρύβεται μια πονεμένη ιστορία.
Πολλοί από εμάς έχουμε σπουδάσει κάτι, μπορεί να έχουμε και μεταπτυχιακό ή γνώση ξένων γλωσσών ή επιπλέον πιστοποιήσεις ή γενικά επιπρόσθετα εφόδια που κοσμούν το βιογραφικό μας. Ωστόσο, είναι πιθανό να ανήκουμε σε εκείνους που όχι μόνο δεν έχουν βρει ακόμα τη δουλειά των ονείρων τους, αλλά ούτε μια δουλειά συναφή με τις σπουδές τους. Ακόμα χειρότερα, δεν βλέπουν μπροστά τους ιδιαίτερες προοπτικές ή πιθανότητες για να τη βρουν. Εμείς, όμως, είμαστε στη μία όχθη του ποταμού.
Advertisment
Στην άλλη όχθη βρίσκονται εκείνοι οι, πλέον, «δακτυλοδεικτούμενοι» που βρήκαν δουλειά αμέσως μετά το τέλος των σπουδών τους, εργάζονται πάνω σε αυτό που σπούδασαν (στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό), αμείβονται ικανοποιητικά και πολύ πάνω από τον βασικό μισθό και απολαμβάνουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Αυτό που περιγράφω δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αυτοί οι «άλλοι» υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας!
Η ευνοϊκή θέση στην οποία βρίσκονται αυτοί οι συνάνθρωποί μας μπορεί να οφείλεται σε διάφορες αιτίες. Μπορεί να σπούδασαν κάτι πολύ εξειδικευμένο, κάτι πολύ εύκολα προσαρμόσιμο σε διάφορα job descriptions ή κάτι που στη συγκεκριμένη περίοδο έχει αυξανόμενη ζήτηση στην αγορά εργασίας. Ίσως να έχουν από την αρχή της καριέρας τους ένα πολύ πλούσιο και αξιόλογο βιογραφικό που τους ξεχωρίζει από τους συναδέλφους τους και τους κάνει περιζήτητους.
Πιθανόν να συνεχίζουν την επαγγελματική πορεία κάποιου μέλους της οικογένειάς τους άρα η καριέρα τους είναι σχετικά έτοιμη. Ή απλά χρησιμοποίησαν κάποιο είδος «μέσου» για να καταλάβουν μία θέση και να ξεκινήσουν την πορεία τους στον εργασιακό στίβο. Όποια και αν είναι η αιτία για την τωρινή επαγγελματική τους κατάσταση ένα είναι σίγουρο: ότι σε πολλούς από εμάς δημιουργούν διάφορα αρνητικά συναισθήματα, όπως ζήλια, απογοήτευση και απαισιοδοξία.
Advertisment
Λόγω κάποιας παράξενης συγκυρίας τον τελευταίο μήνα έχω γνωρίσει αρκετά από αυτά τα άτομα και ομολογώ ότι αυτό κλόνισε κάπως την αυτοεκτίμηση και την αισιοδοξία μου. Δυστυχώς, όταν περιβάλλομαι από ανθρώπους που είναι συνομήλικοί μου αλλά βρίσκονται σε πολύ καλύτερη επαγγελματική κατάσταση πολλές φορές δεν σκέφτομαι λογικά. Το μυαλό μου δηλαδή εστιάζει στο αποτέλεσμα και αδιαφορεί για το ότι η πλειοψηφία εξ αυτών είναι στη θέση που είναι λόγω δεδομένων που στη δική μου ζωή απλά δεν υπάρχουν.
Για παράδειγμα, ο Μιχάλης είχε έτοιμη δουλειά από τους γονείς του ενώ οι δικοί μου γονείς είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Η Μαρία βρήκε μια καλή θέση γιατί σπούδασε πληροφορική (ένα από τα πιο περιζήτητα αντικείμενα) που εμένα ούτως ή άλλως δεν μου αρέσει. Και εκείνος ο γνωστός του γνωστού μου έχει πλούσιο μπαμπά που του πλήρωσε 362 σεμινάρια και έτσι έφτιαξε ένα σουπερ τέλειο βιογραφικό, ενώ εγώ δεν έχω την οικονομική άνεση να κάνω το ίδιο.
Βέβαια, υπάρχουν και οι περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν περίπου τα ίδια δεδομένα, τις ίδιες σπουδές και ίσως λιγότερα προσόντα από εμένα, αλλά παρ’ όλα αυτά φαίνεται να τα έχουν καταφέρει καλύτερα, αφού έχουν μια ικανοποιητική εργασία σχετική με τον κλάδο μας, ενώ εγώ όχι. Και τότε είναι που (εντελώς δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μου!) με πιάνει μια μικρή υπαρξιακή κρίση του τύπου «Τι κάνω στη ζωή μου; Γιατί εκείνοι και όχι εγώ;» που κρατάει λίγες ώρες ή μέρες ανάλογα με το πότε θα συνειδητοποιήσω για μια ακόμα φορά ότι αυτή η μοιρολατρική στάση είναι μεν εντελώς ανθρώπινη, αλλά δεν έχει κανένα νόημα.
Για να είμαι ειλικρινής, όμως, συνήθως δεν το συνειδητοποιώ μόνη μου αλλά με «αναγκάζει» κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Κάποιες φορές αυτό είναι τα λόγια κάποιου κοντινού μου ανθρώπου που με ενθαρρύνει να προσπαθήσω περισσότερο για αυτό που θέλω, ενώ τις περισσότερες είναι απλά η άλλη πλευρά της πραγματικότητας. Εκείνη που βρίθει από ιστορίες νέων ανθρώπων που κατασκεύασαν μια ενδιαφέρουσα πλατφόρμα/εφαρμογή/ιστοσελίδα και βγάζουν χρήματα από αυτό, που έστησαν μια start-up επιχείρηση, που σκέφτηκαν έναν καινοτόμο τρόπο για να ικανοποιηθεί μια κοινή ανάγκη ή να λυθεί ένα πρόβλημα, που στράφηκαν ξανά στην αξιοποίηση της φύσης, που φτιάχνουν χειροποίητα προϊόντα, που προσπαθούν να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα.
Ιστορίες ανθρώπων που δεν έχτισαν τις φιλοδοξίες τους σε αυστηρή συνάρτηση με τις σπουδές τους, ούτε τις περιόρισαν στα πλαίσια παραδοσιακών συμβατικών επαγγελμάτων. Ανθρώπων που δεν άφησαν τη μιζέρια και την απαισιοδοξία της κρίσης να καταστρέψουν την πίστη τους ότι μπορούν να τα καταφέρουν και τη διάθεσή τους να τολμήσουν.
Βλέποντας ότι γύρω μου υπάρχουν τόσοι νέοι, περίπου στην ηλικία μου, που δεν αφήνουν τις «μικρές αγγελίες» να προσδιορίζουν το μέλλον τους, αλλά βάζουν τα δυνατά τους για να το διαμορφώσουν οι ίδιοι, δεν μπορώ παρά να γίνω κοινωνός της αισιοδοξίας τους και να τους θαυμάσω. Έτσι, καταλήγω από το «Γιατί εκείνοι και όχι εγώ;» να σκέφτομαι συγκινημένη «Γιατί όχι και εγώ;» Και κάπως έτσι αρχίζω να προσθέτω και άλλες σημειώσεις στο «τετράδιο ιδεών» όπου γράφω όλα εκείνα τα οποία θέλω να δημιουργήσω και να πετύχω καθώς και τους πιθανούς τρόπους δράσης που θα με οδηγήσουν σε αυτά.
Κάθε φορά που ακούω μία ακόμα «ιστορία επιτυχίας» τόσο περισσότερο ενισχύεται η αυτοπεποίθησή μου αλλά και η πίστη μου ότι θα καταφέρω να υλοποιήσω, αν όχι όλα, τουλάχιστον κάποια από αυτά που επιθυμώ. Και επειδή τον τελευταίο καιρό αυτές οι ιστορίες είναι όλο και πιο συχνές η θέλησή μου να το παλέψω my way γίνεται όλο και μεγαλύτερη και πλέον το τετράδιό μου είναι μόνιμα ανοιχτό πάνω στο γραφείο μου.
Μέρα με τη μέρα, λοιπόν, βάζω μικρά λιθαράκια χρόνου, αφοσίωσης και επιμονής ώστε οι ιδέες του τετραδίου να γίνουν η πραγματικότητά μου και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα είναι η δική μου καριέρα που θα εμπνεύσει κάποιους άλλους να προσπαθήσουν. Άλλωστε, όλες οι «ιστορίες επιτυχίας» ξεκίνησαν από μία ιδέα και μία προσπάθεια, οπότε έχω όλα τα εφόδια για να γράψω τη δική μου…
Έρικα Α.
