Της Ειρήνης-Μαρίας Σταματοπούλου
«-Υπάρχει Θεός;
Advertisment
-Αν πάρεις απάντηση, θα αλλάξει ο τρόπος ζωής σου;
-Τι εννοείς;
-Αν σου πω ότι ναι, υπάρχει Θεός, θα πάψεις να είσαι άπληστος, υποκριτής, αλαζόνας, με το πρόσχημα της ενάρετης ζωής;»
Advertisment
Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Ναι, ήρθε η αφορμή που όλοι περιμέναμε να γιορτάσουμε τις γιορτές με την οικογένειά μας και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Να φάμε, να πιούμε, να παίξουμε μπιρίμπα, να στολιστούμε, να στολίσουμε, να ψωνίσουμε και χίλια δυο άλλα. Είναι όμορφες και χαρούμενες γιορτές. Είναι μοναδικές στιγμές. Στιγμές όπου επιβάλλεται ανασκόπηση, αυτοκριτική και αναθεώρηση. Είτε πιστεύουμε, είτε δεν πιστεύουμε, όλοι θέλουμε να παλιμπαιδίσουμε υπό το άκουσμα χριστουγεννιάτικων τραγουδιών. Όλοι θέλουμε να αγοράσουμε γλειφιτζούρια και σοκολατάκια σε σχήμα Άη Βασίλη, χιονάνθρωπου ή Ρούντολφ. Χαμογελάμε!
Τι καλύτερο από το να απολαμβάνουμε τα ζεστά μας ροφήματα, σε ένα ζεστό χώρο, φορώντας ζεστά και χουχουλιάρικα ρούχα. Αγναντεύοντας τις χιονισμένες κορυφές των βουνών, την κρύα χειμωνιάτικη θάλασσα, τα πολύχρωμα δέντρα. Ηρεμούμε! Με αφορμή λοιπόν αυτό το εορταστικό και χαρούμενο κλίμα, ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο έστω με τη σκέψη μας, και αν θέλουμε έπειτα και με τις πράξεις μας, σε όσους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και δεν απολαμβάνουν τα προαναφερθέντα. Είτε πιστεύουμε, είτε δεν πιστεύουμε, είμαστε όλοι άνθρωποι και έχουμε καθήκον να συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον ανθρώπινα. Μεγάλη κουβέντα.
Ας σκεφτούμε για λίγα δευτερόλεπτα τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται. Χάνονται άδικα λόγω πολέμων και συγκυριών. Χάνονται αθώοι. Ας σκεφτούμε τα παιδιά, τους νέους, τους μεσήλικες, τους ηλικιωμένους, που αν κατάφεραν να ζήσουν, τώρα δεν μπορούν να κοιμηθούν. Τώρα είναι ακόμη υπό κατάσταση σοκ. Τώρα, ξυπόλυτοι και όπου βρουν, κοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά. Αν καταφέρουν να κλείσουν τα μάτια τους το μόνο που θα δουν θα είναι αίμα, το μόνο που θα ακούσουν θα είναι κραυγές. Και τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι μόνο θύματα πολέμου.
Ας σκεφτούμε όλους αυτούς που παρόλο που τα έχουν χάσει όλα, παλεύουν και συνεχίζουν δυναμικά στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που συναντάμε μπροστά και δίπλα μας χωρίς να γνωρίζουμε τα βάσανά τους, που ζητάνε αξιοπρεπώς μια βοήθεια. Κι ας τους βοηθήσουμε. Υπάρχουν τρόποι αρκεί να υπάρξει και η θέληση. Αλλά κι εδώ θα διαπιστώσει κανείς το χριστουγεννιάτικο καμουφλάρισμα. Προσοχή λοιπόν στις απομιμήσεις. Όσοι έχουν πραγματικά ανάγκη, τη ζητάνε με αξιοπρέπεια, ήσυχα και χωρίς να προκαλούν.
Ας σκεφτούμε όλους αυτούς που η μοίρα τους έδιωξε από τις πατρίδες τους. Που αλλού θέλουν να βρίσκονται και αλλού είναι. Που αλλού ήθελαν να ανήκουν και αλλού αναγκάστηκαν να καταλήξουν. Ξέρετε, υπάρχει ένα τραγούδι που λέει «Χόρεψε ξένε τούτη τη νύχτα από τη γλυκιά πατρίδα μια χούφτα χώμα». Μπορούμε να δώσουμε μια μικρή σπίθα ελπίδας και δύναμης σε όσους αγωνίζονται. Κι όλοι αγωνιζόμαστε. Για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι για τέτοιες αυτονόητες σκέψεις και ευαισθητοποιήσεις περιμένουμε να μας καταβάλλει το πνεύμα των Χριστουγέννων για να τις κάνουμε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λένε.
Θα μου πείτε «και τι θα καταφέρουν αυτές οι σκέψεις μας;». Πρώτα από όλα θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε καλύτερα τον κόσμο δίπλα μας, θα τον γνωρίσουμε. Θα καταλάβουμε ότι παρόλο που είμαστε όλοι ίσοι δεν έχουμε όλοι τα ίδια, αν θέλετε, προνόμια. Γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε ότι ένα πιάτο φαί και ένα κεραμίδι είναι προνόμια. Αρχίζουμε λοιπόν να εκτιμούμε όσα έχουμε. Να βλέπουμε την ανάγκη όσων έχουμε. Και το πιο σημαντικό είναι ότι θα περάσουμε στο στάδιο που διαφοροποιούμε το «είναι» από το «κατέχειν», γιατί κι αυτό το ταυτίσαμε. Αυτό δίνει λύσεις, αρχικά μη ορατές. Δίνει ελπίδα και δύναμη.
Ο προβληματισμός είναι το ήμισυ του παντός. Το παν είναι ένα καλύτερο αύριο τόσο για μας όσο και για αυτούς που έρχονται.
Είτε πιστεύεις, είτε δεν πιστεύεις, κοίτα τον άνθρωπο στα μάτια σαν άνθρωπο. Κοίτα τον όπως θα ήθελες να σε κοιτάνε.
