Στη ζωή μας όλοι έχουμε υποφέρει συναισθηματικά κι έχουμε βιώσει τραύματα ανεξαρτήτως από τον βαθμό στον οποίο εκδηλώνονται στον καθένα προσωπικά. Ωστόσο, όταν ενηλικιωνόμαστε αναλαμβάνουμε την ευθύνη να απαλύνουμε τον πόνο μας και να επανασχεδιάσουμε τη σκέψη μας σε μια πιο λειτουργική και υγιή κατάσταση ύπαρξης.
Όταν γεννιόμαστε, πιεζόμαστε από τις περιβαλλοντικές συνθήκες τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Η μεγαλύτερη επιρροή σε γενικές γραμμές ασκείται από τους γονείς μας και στη συνέχεια από τους συμμαθητές μας. Αυτός ο «προγραμματισμός» είναι επίσης βαθιά ριζωμένος στα κοινωνικά και πολιτιστικά παραδείγματα της εποχής μας.
Advertisment
Όταν μπαίνουμε στην εφηβεία αρχίζουμε να αμφισβητούμε περισσότερο το ποιοι είμαστε καθώς και τον κόσμο γύρω μας. Αν η ενέργειά μας ή η εσωτερική μας φλόγα έρχεται σε μεγάλη σύγκρουση με τον τρόπο που μας έχουν «διδάξει» να ζούμε, τότε επαναστατούμε. Αντιθέτως, αν οι γονείς μας έχουν βοηθήσει να αναπτύξουμε τον δικό μας, ανεξάρτητο τρόπο σκέψης υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο σαν ένα μεγάλο θηρίο που θέλει να μας καταβροχθίσει. Αυτό συμβαίνει διότι είμαστε πολύ πιο ελεύθεροι από τους άλλους που έχουν αναγκαστεί να υιοθετήσουν έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης ο οποίος δεν είναι αν δικός τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα για τους περισσότερους εφήβους ακόμα και στην εποχή της πληροφορίας. Δυστυχώς οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν διδαχτεί τις γνώσεις και τις ικανότητες που απαιτούνται για να κάνουν τη δική τους αυτογνωσία και να αναπτύξουν έναν δικό τους ανεξάρτητο τρόπο σκέψης, οπότε είναι αυτονόητο ότι αν δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους σωστά δεν θα καταφέρουν να φροντίσουν και τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα, μπορούμε να λειτουργήσουμε μόνο με ό,τι διαθέτουμε.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι γονείς και η κοινωνία γενικότερα δεν έχουν διδάξει στα παιδιά κάποιες πραγματικά καλές απόψεις και αξίες στη ζωή. Αυτή είναι η θετική πλευρά. Ωστόσο, είναι δική μας ευθύνη να επαναφέρουμε να επανασχεδιάσουμε και να θεραπεύσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο καθώς ενηλικιωνόμαστε, όπως είναι για παράδειγμα η κακή συναισθηματική ρύθμιση. Με απλά λόγια είναι στο χέρι μας να αμφισβητήσουμε και να κατανοήσουμε αυτό που είμαστε έτσι ώστε να καταφέρουμε να προσδιορίσουμε τι αξίζει να διατηρήσουμε και τι να αλλάξουμε. Εξάλλου, από τη στιγμή που είμαστε ενήλικες εμείς αποφασίζουμε ποιοι είμαστε.
Advertisment
Παρακάτω περιγράφονται 5 σημάδια που δείχνουν ότι είμαστε απελευθερωμένοι από τον έλεγχο των συναισθημάτων μας. Αυτά τα χαρακτηριστικά προσδίδουν μια συνεχή αίσθηση εσωτερικής γαλήνης στη ζωή μας, η οποία θα πρέπει να αποτελεί μία από τις κύριες προτεραιότητες σε όποιον έχει δοθεί το δώρο της ζωής στον πλανήτη Γη.
1. Κατανοούμε τη διαφορά ανάμεσα στα συναισθήματα και τα αισθήματά μας
Όλοι έχουμε τα ίδια συναισθήματα, αλλά διαφορετικά αισθήματα. Αυτές οι 2 ανθρώπινες λειτουργίες είναι διαφορετικές όχι μόνο επειδή τις επεξεργάζονται διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου, αλλά κι επειδή τα συναισθήματα είναι κυρίως σωματική έκφραση ενώ τα αισθήματα είναι ως επί το πλείστον διανοητική.
Τα αισθήματά μας είναι ένα μείγμα συναισθημάτων, πεποιθήσεων, φιλοσοφιών, σκέψεων και αναμνήσεων. Όλες αυτές οι πτυχές επηρεάζουν όχι μόνο τα αρχικά συναισθήματα που έχουμε, αλλά επίσης καθορίζουν την «αίσθηση» που έχουμε για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Γι’ αυτό, η κατανόηση της διαφοράς ανάμεσα στα συναισθήματα και τα αισθήματά μας είναι ζωτικής σημασίας για την πλαισίωση των συναισθημάτων μας σε μεγαλύτερες παραμέτρους της ζωής μας.
2. Αντί να παραμένουμε κολλημένοι σε προκλητικά συναισθήματα, τα αποβάλλουμε
Συναισθήματα όπως ο θυμός και ο φόβος μπορεί να γίνουν βλαβερά αν τα κουβαλάμε μαζί μας. Σίγουρα είναι χρήσιμα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωσή μας, ωστόσο οι περιστάσεις αυτές είναι λίγες και δεν συμβαίνουν συχνά. Γιατί λοιπόν ενώ οι φυσιολογικές εμπειρίες είναι συνήθως εκείνες που επιλέγουμε να είναι απολαυστικές, τα «συναισθήματα» του άγχους και της οργής εξακολουθούν να μαστίζουν την καθημερινή ζωή τόσο πολλών ανθρώπων; Μία αιτία είναι ότι δεν έχουν μάθει να αποβάλλουν τα δυσάρεστα συναισθήματα.
Πρέπει να διαχειριστούμε συναισθήματα όπως είναι ο φόβος και ο θυμός, έτσι ώστε να ελέγχουμε πλέον και αυτά και τη συμπεριφορά μας. Φυσικά, πρόκειται για μια διαδικασία. Κατ’ αρχάς, αγκαλιάστε τα ως μέρος των ανθρώπινων εμπειριών. Στη συνέχεια, πρέπει να τα κατανοήσουμε αλλά και να τα πλαισιώσουμε στις πεποιθήσεις και τη φιλοσοφία μας με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουμε για τη γνώση και την εξέλιξή μας. Αφού πάρουμε τα θετικά από τις δύσκολες συναισθηματικές εμπειρίες, τότε θα καταφέρουμε να τα αποβάλλουμε και ιδιαίτερα όταν δεν ενισχύουμε τις αρνητικές πτυχές.
3. Αντί να αντιδράμε στις εμπειρίες μας, τις αποδεχόμαστε
Όταν δίνουμε στον εαυτό μας χώρο για να επεξεργαστεί αυτό που περνάμε καταφέρνουμε να ενσωματώσουμε «συνειδητά» τα συναισθήματά μας στη φιλοσοφία που έχουμε για τη ζωή. Βιώνουμε προκλητικές εμπειρίες που μας δημιουργούν συνεχώς δυνατά συναισθήματα, αλλά με το να τις αποδεχόμαστε αντί να αντιδράμε σε αυτές γινόμαστε πιο δυνατοί, διότι έτσι είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με υγιή και θετική ενέργεια αντί να περνάμε καταστάσεις άγχους και πόνου.
Για παράδειγμα, όταν κάποιος μας φερθεί με αγένεια μήπως αντιδρούμε αμέσως με θυμό ή μήπως αφήνουμε αυτό το συναίσθημα να φιλτραριστεί από το σύστημα των αξιών μας ώστε να αντιδράσουμε με συμπόνια; Εξάλλου, αν κάποιος συμπεριφέρεται με αγένεια γνωρίζουμε ότι ήδη υποφέρει. Θέλουμε λοιπόν πραγματικά να αντιδράσουμε με τρόπο που θα κάνει κι εμάς να υποφέρουμε; Όχι, αν δεν θέλουμε να μας ελέγχουν τα συναισθήματά μας.
4. Έχουμε ξεπεράσει τη μόνιμη θλίψη και το άγχος
Η ψυχοθεραπεία από κάποιον επαγγελματία αλλά και αυτή που κάνουμε μόνοι μας σε συνδυασμό με την καλή υγεία είναι αυτά που θεραπεύουν την κατάθλιψη και το άγχος. Τα φάρμακα απλά αντιμετωπίζουν το σύμπτωμα, ενώ σε πολλές έρευνες που έχουμε δημοσιεύσει στο παρελθόν έχουμε δει ότι η διαφορά πολλών φαρμάκων με τα εικονικά είναι πολύ μικρή. Είναι σημαντικό να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου ειδικού ή ομάδας εάν δυσκολευόμαστε να εργαστούμε μόνοι μας με τον εαυτό μας.
Αυτές οι 2 «διαγνώσεις» δεν είναι κατά κύριο λόγο συναισθηματικές καταστάσεις, είναι «αισθήματα». Σε γενικές γραμμές, η θλίψη είναι το βασικό συναίσθημα της κατάθλιψης και ο φόβος είναι το βασικό συναίσθημα του άγχους. Έτσι, αυτά τα συναισθήματα πρέπει να επεξεργαστούμε έτσι ώστε να μην καθοδηγούν πλέον τα βασικά αισθήματά μας για τη ζωή. Οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις μας παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις βλαβερές νοητικές καταστάσεις, γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να τις αλλάξουμε με σκοπό να απελευθερωθούμε από αυτά τα βασικά συναισθήματα και να ξεπεράσουμε μόνιμα την κατάθλιψη και το άγχος.
5. Φερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους με αγάπη, σεβασμό και συμπόνια.
Χρειάζεται να είναι κάποιος συναισθηματικά δυνατός προκειμένου να ανταποκριθεί στην κακή συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων με αγάπη, σεβασμό και συμπόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχόμαστε οτιδήποτε αρνητικό από τους άλλους. Μπορούμε να είμαστε ευθείς και δυναμικοί, αλλά ταυτοχρόνως ευγενικοί. Αν δεν αφήσουμε τα συναισθήματά μας να μας ελέγχουν, τότε η αγάπη, ο σεβασμός και η συμπόνια θα ρέουν από τον νου και την καρδιά μας μαζί με την επικοινωνία που έχουμε με τους ανθρώπους ανεξαρτήτως από το πόσο δυσλειτουργική μπορεί να είναι η συμπεριφορά τους.
Αυτό συμβαίνει γιατί δεν αφήνουμε συναισθήματα όπως ο φόβος και ο θυμός να ελέγχουν τις αντιδράσεις μας, όπως για παράδειγμα οργιζόμαστε, αγχωνόμαστε ή προσβάλλουμε τους άλλους όταν μας φέρονται αναλόγως. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, τα αισθήματά μας για τη ζωή τα οποία περιλαμβάνουν τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις, τη φιλοσοφία και τις αναμνήσεις μας, θα πρέπει να γίνουν τόσο δυνατά ώστε να μην επιτρέπουν στα συναισθήματά μας να έχουν τον πλήρη έλεγχο όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολους ανθρώπους ή προκλητικές εμπειρίες.
